பிரபஞ்சன் - நினைவுகள்

பிரபஞ்சன் மறைவின் செய்தி இன்று மாலை கேட்ட பொழுது என் பதின்ம வயதின் ஒரு நினைவு உதிர்ந்துவிட்ட உணர்வு.

'வானம் வசப்படும்' தொடராய் வந்த பொழுது வாசித்தது நினைவுக்கு வந்தது.  பிரபஞ்சனா அல்லது பிரஞ்சு பாண்டிச்சேரியின் மீதான ஈர்ப்பா என்று புரியாத நிலையில் வாசித்த நாட்கள். சென்னை வந்து சேர்ந்த நாட்களில் பாண்டி ஈர்த்தத்திற்கு இதுவே காரணம்.

பிரபஞ்சனின் எழுத்துக்களில் இருக்கும் மென்மை கலந்த அன்பு மனத்திற்கு தந்த அமைதி விவரிக்க முடியாது. ஒவ்வொரு நாவலின் பெண் கதாபாத்திரங்களும் அன்பின் பிரதிகளாகவே இருந்தார்கள். அவரின் எழுத்தே அந்த அன்பின் ஊற்றாய் இருந்தது.

அந்த அன்பின் வழியே மட்டுமே அவர் பெண்களையும் பார்த்தார். அதனாலேயே அவரால் பெண்களின் நிலையை உணர்ந்து எழுத முடிந்தது. பெண்களை புனிதத்திற்கும் வேசித்தனத்திற்கும் இடையே ஊசலாடவிடும் கலாச்சாரத்தை விமர்சிக்க முடிந்தது.

"மனைவி என்பவள் இங்கு துணை இல்லை ; சரி சமம் இல்லை; மாறாக அடுப்பறை அரசி ; படுக்கை அறை பத்தினி.
நமது திருமணம் பெண்களை கொன்றொழித்துவிட்டது. "

குடித்துவிட்டு கழுத்தை நெறிக்கும் கணவன்களோடு இன்னமும் வாழ்ந்து  கொண்டிருக்கும் பெண்ணிற்கு புதிய அறம்  விதைக்க வேண்டும் என்று சொல்ல முடிந்தது.

'இன்பக்கேணி ' நெடு நாள் கழித்து வாசித்த ஒன்று. ஆயியின் அன்பின் கேணியாய் இருந்த அந்த கதை பின்னொரு நாளில் பாண்டிச்சேரியில் ஆயி மண்டபத்தை தேடி போய் பார்க்க வைத்தது.

'மரி என்கிற ஆட்டுக்குட்டி' கற்றுக் கொடுத்த மனித நேயம் , அன்பின் வீர்யம் எல்லாம் கொஞ்சம் மனிதத்தையும் கூடியவரை பிறரிடம் அன்பையும் செலுத்த கற்றுக்கொடுத்தது.

பிரபஞ்சனை பற்றி எழுத வேண்டுமெனில் அன்பை தவிர்க்க முடியாததே அவர் எழுத்து வாழ்வின் சாராம்சமாகும். பிறிதொருமுறை அவரின் எல்லா நாவல்களையும் வாசிக்க ஒரு காரணமாக அவரது மரணம் இருக்கும்.

The Buddha and the Sahibs

The Buddha and the Sahibs by Charles Allen
My rating: 5 of 5 stars

I am not a believer of a benevolent colonialism as per the likes of Niall Ferguson or John Keay. However I also do not believe in the pure evilness of the British colonial enterprises as well. Like everything I think there is a big grey area in between which defines this rule. There are positives and there are negatives.

Charles Allen has been a favorite author for telling the stories of the erstwhile Raj from the days of reading 'Ashoka'. He tries to walk this grey part of the history without being judgmental and that's what makes this book fascinating.

I've read the stories about James Prinsep, Alexander Cunningham, "Oriental" Jones and quite a few of the interesting individuals who came here to conquer and ended up uncovering a large portion of Indian history which was neglected and unknown for reasons which are not relevant here.

'Buddha and the Sahibs' tells the story of the re-discovery of Buddhism in India in the late 18th and 19th centuries and the people who did that. The book reads like a detective fiction and expertly puts together the pieces of the discovery.

The story of Buddhism is an inspiring one and above all, the story of the King 'Devanampiya Priyadasi' - the most humane of all kings ever ruled otherwise known as Ashoka is another that defies belief. And what is more amazing is the way the king was identified after the masterly deciphering of the Ashoka Brahmi script by James Prinsep. This is a story that can be read again and again.

More than my infatuation with Ashoka, the book introduces a host of characters who are unbelievable to start with and astoundingly curious and meticulous to the end. James Prinsep who started as the assay master in the Benaras Mint and ended up deciphering the Ashoka Brahmi and identifying the King Ashoka as the Devanampiya Priyadasi of the inscriptions and dying by his 40. Alexander Cunningham - in between his constant part in the frontier wars - manages to trace the entire travel route of Huan-Tsang and identify a host of lost cities and write a long series of books as well.

They may be the product of the imperial era and may have had their prejudices (which are common to that era) but like William Jones - who founded the Asiatic society and be a judge as well - are all driven by the scientific curiosity of the day and there is no just reason for not being thankful to them at all.

It is not just those who are named here, I actually went through a few volumes of the Journal of Asiatic Studies (JAS) published by the Asiatic society founded by Jones and most of those who wrote about the flora and fauna of the country or the ruins of some regions are all local tax collectors and soldiers with some regiments. It is a testament to their interest that they not only observed what was around them, they recorded them as well.

The discovery of Buddhism in the Indian main land by all these people and the discovery of the ruins and location of the holy sites makes for very interesting reading. Charles Allen goes through the steps and the way the entire story unfolded with exciting discoveries. The various events and the unlikely heroes (Hastings or Curzon, anyone?) and of course, M.K.Gandhi and Ambedkar make a cameo as well.

The one part that I find missing is the how Buddhism was obliterated in the country where it was born and how the holy sites were laid waste or taken over by the local Mahants (as in the case of the temple at Bodh Gaya). That is a story that gets mentioned in the passing - like the story of the discussion between the Lama and the Shankaracharya - but is not pursued. I thought that would've made the book more complete.

Overall, a very interesting book..