'இதற்கு முன்னும் இதற்கு பிறகும்'

மனுஷ்யபுத்ரனின் கவிதை நூல் வெளியிட்டு விழாவிற்கு போய் இருந்தேன். கவிதைகள் வாசிக்கும் மனநிலை எப்போதோ தொலைந்து போய் விட்டாலும் இது போன்ற நிகழ்வுகளின் நிழலில் எங்கேனும் கண்டெடுக்கலாம் என்று ஒரு சிறு ஆசை.
கல்யாண்ஜியும் கலாப்ரியாவுமே எனக்கு நவீன கவிதைகளை அறிமுகம் செய்தவர்கள்.

"...................
இன்று எப்படியோ
என்று பார்க்கையில்
அசைவற்று இருந்தது
ஒரு சின்னஞ்சிறு
இறகு மட்டும்
எந்தப் பறவைஎழுதியிருக்கும்
இந்தக் கடிதத்தை. "

போன்ற கவிதைகள் தந்த அனுபவத்தை இன்றும் வேறு எதுவும் தரவில்லை.
ஆனந்தின் 'காலடியில் ஆகாயம்' ஒரு புதிய உலகத்தை அறிமுக படுத்தியது. அந்த சிறு தொகுப்பு நிதமும் ஒரு அனுபவம் தந்தது. விக்ரமாதித்யன் அறிமுகம் தவிர்க்க முடியாததாகியது.

"கைபட
தளர்வது முலை
கவலைப்பட
தளர்வது மனம்"

போன்ற கவிதைகள் கொடுத்த அதிர்வுகளும், மெல்லிய நகையுடன் வார்த்தைகள் உருவாக்கும் படிமமும் மயக்கியது. இதன் பிறகே பிரமிள், ஆத்மாநாம், பசுவய்யா முதலானவர்களை தேடி படித்தேன்.

மனுஷ்யபுத்திரன் அறிமுகம் சுஜாதாவின் மூலமாக வந்தது. 'என் படுக்கை அறையில் யாரோ ஒளிந்திருகிறார்கள்' படித்தேன். ஆனால், எனது கவிதை படித்தல் கிட்டத்தட்ட நின்று விட்ட தருணம் அது. நிறைய மாற்றங்களும், ஏமாற்றங்களும் நிறைந்த நாட்கள். வந்து விழும் எழுத்துகள் கடந்த காலத்தை நினைவுருத்துவதாக எண்ணி தமிழ் வாசிப்பதையே நிறுத்தி வைத்திருந்த நாட்கள்.

அதனால் தானோ என்னவோ இந்த புத்தக வெளியீடுக்கு போக தோன்றியது. விக்ரமாதித்தனும் கோணங்கியும் குற்றாலத்தில் நடத்திய கலாட்டாக்களை பற்றி கேள்விப்பட்டு இருந்த எனக்கு இந்த விழா ஒரு அதிர்ச்சியாகவே இருந்தது. கிட்டதட்ட ஒரு ராஜா பட்டி மன்றம் போல் நடந்த நிகழ்ச்சி. என்ன ஒரு தரப்பு மட்டுமே வந்து இருந்தது. வசந்த பாலன், தமிழச்சி தங்கபாண்டியன், சாரு, எஸ். ரா போன்றோர் ஏன் மனுஷ்ய புத்திரன் ஒரு பாப்லோ நெருடா போன்று உலகெங்கும் பேச படவில்லை என்பதையே பேசினார்கள். ஆளுக்கு ஒரு மூன்று கவிதைகளை வாசிக்கவும் செய்தார்கள்.

ஒரு கவிதை நூல் வெளியீட்டு விழாவில் கவிதைகள் பற்றிய விவாதத்தை எதிர் பார்த்து சென்ற எனக்கு கொஞ்சம் ஏமாற்றமே. யார் அதிகமான Latin American, Russian பெயர்களை பேசுவது என்பதில் ஒரு சிறு போட்டியே நடந்தது. Marguerite Duras, Lenin, Dostoevsky, Tolstoy, Lorca, Borges, Neruda, Mayakovsky போன்ற சில பெயர்கள் நினைவில் இருக்கிறது. இந்த பட்டியலில் லெனின் என்ன செய்கிறார் என்ற கேள்விக்கு சரியான விடை இல்லை. பிரபஞ்சன் மனுஷ்ய புத்திரன் டுராஸ்க்கும் Dostoevsky கும் நடுவில் இருப்பதாக கூறினார். ஒரு வேளை எனது சிறு இலக்கிய அறிவிற்கு அது எட்டவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

ம.பு பேசும் பொழுது சக கவிஞர்கள் யாரும் வராதது பற்றி கொஞ்சம் வருத்த பட்டார். அதே வரியில், ரா. பார்த்திபன் வரவில்லை என்றும் வருத்தபட்டு கொண்டார். நிஜமாக அவர் யாரை குறித்து வருந்தினார் என்று தெரியவில்லை. நா. முத்து குமாரும், தமிழச்சியும் 'போன்ற' வேறு சில கவிஞர்களை எதிர் பார்த்தாரோ என்னவோ.

ஆனால், சிறிது நாட்களாய் தளர்ந்து கிடந்த மனதில் ஒரு உற்சாகத்தை இலக்கியம் மட்டுமே கொடுக்க முடியும் என்பதை உணர்தேன். விழா முடிந்து இரவு 10 மணிக்கு மவுண்ட் ரோட்டில் கார் கண்ணாடிகளை திறந்து விட்டுக் கொண்டு, முகத்தில் அறையும் சிலீர் காற்றின் நடுவே மனதிற்கு பிடித்த பாடலை அலற விட்டு கேட்டுக்கொண்டு வந்த போது ஒரு கவிதைக்குள் இருந்ததை உணர்தேன். நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு. அதற்கு மட்டுமாவது நன்றி சொல்ல வேண்டும்.

1. நடந்து முடிந்த விழாவிற்கு பிறகு, வெளியில் வைத்திருந்த வெளியிடப்பட்ட புத்தகத்தை வாங்க தைரியம் வரவில்லை. எனவே முதலில் Lorca, Borges எல்லாம் படித்துவிட்டு ம.பு விடம் வரலாம் என்று இருக்கிறேன்.
2. அடுத்த வாரம் எஸ்.ராவின் 'துயில்' புதின வெளியீடு இருக்கிறது. ஒரு ஐந்து நிமிடம் தலை காட்டிவிட்டு புத்தகத்தை மட்டும் வாங்கி கொண்டு ஓடி வந்து விடலாம் என்று ஒரு எண்ணம்.

இரு உரையாடல்கள்

நேற்றிரவு சிபியும் நானும் 'MasterChef Australia' பார்த்து கொண்டிருந்தோம். விளம்பர இடைவெளியில் 'Airtel' ன் புதிய விளம்பரம் ஒன்று .
ஒரு ஆணும் பெண்ணும் 'Airtel' 3G மூலமாக தொடர்பில் இருப்பதை அந்த விளம்பரம். இனி உரையாடல்.

சிபி - அப்பா, என்ன இவன் இவ்ளோ பொண்ணுங்களை லவ் பண்றான்?
நான் - ம்ம். நல்ல பாருடா, அது எல்லாமே ஒரே பொண்ணுதான்..
சிபி - இல்லையே, எனக்கு எல்லாம் வேற வேற பொண்ணுங்களத்தான் தெரியுது
நான் - ம்ம்..சரி, வேற வேற பொண்ணுங்களை லவ் பண்ணுன என்னடா problem?
சிபி - அது தப்புப்பா..ஒரு பெண்ணைத்தான் லவ் பண்ணனும்
நான் - அப்படின்னு யாரடா சொன்னது?
சிபி - எனக்கு தெரியும்பா
நான் - உனக்கு எப்படிடா தெரியும்?
சிபி - (தயக்கம்) தெரியும்பா
நான் - சும்மா சொல்லுடா.. எப்படி தெரியும்?
சிபி - you know Jehangir?
நான் - (ஹா.. இன்னொரு மொகல் கதைய) ஆமா.. Jehangir க்கு என்ன?
சிபி - he had 19 wives . Noorjehan was 20th .
நான் - சரி..அதனால?
சிபி - ஆனா Noorjehan first Jehangir க்கு 19 wives ன்னு தெரிஞ்சவுடனே..Sher Afghan கிட்ட போய்விட்டாள்.
நான் - இது என்னடா புது story .. Noorjehan தான Jehangir wife ?
சிபி - ஆமா.. ஆனா அதுக்கு முன்னாடி அவள் Sher Afghan கல்யாணம் பண்ணிட்டாள். அதுக்கு reason , Jehangir 19 wives வச்சி இருந்ததுதான். அவர் இறந்த அப்புறம் தான் Jehangir ஐ கல்யாணம் பண்ணிட்டாள். அதனால்தான் ஒரு பொண்ணதான் லவ் பண்ணனும்.
நான் - (as usual) இதை எல்லாம் எங்கடா படிக்கிறே?

அந்த கதையை அவன் எங்கே படித்தான் என்பதை விட, அதில் இருந்து அவன் derive பண்ணிய moral எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவ்வபொழுது கொஞ்சம் moral story சொல்லுவதுண்டு. ஆனால் அதில் இருக்கும் moral ஐ அவர்களையே சொல்ல சொல்லுவேன். சில சமயம் interesting பதில்கள் வரும். மேற்சொன்ன உரையாடலுக்கு பிறகு நானும் சிபியும் எப்படி நமது ரசனைகள் ஒவ்வொரு வயதிலும் மாறும் என்று பேசி கொண்டிருந்தோம்.
இந்த உரையாடலை பற்றி ஜெயஸ்ரீயிடம் இன்று காலை சொல்லி கொண்டிருந்த போது "உங்களுக்கு Jehangir 19 wife கட்டி இருந்தால் நமக்கு ஏன் ஒரு wife மட்டும் போதும் என்று தோன்றும். அவன் என் பையன். அதுதான் இப்படி யோசிக்கிறான்" என்றாள். வாஸ்தவந்தான். எதற்கு நாம் ஒரு மனைவி போதும் என்கிறோம்?

------------------------------------------------

போன வாரம் நானும் சிபியும் PBS இன் 'The Voyage of the Corps of Discovery' பார்த்தோம். I am a big fan of Ken Burns and of couse the expedition is a stuff of interest to me. இந்த கதையை சிபிக்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னே சொல்லி இருந்தாலும், இப்போதுதான் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. Though I've watched it a couple of times, it is interesting to watch it along with Sibi. He was interested, involved and asked a ton of questions. Then I brought out the related book 'Undaunted Courage' by Stephen Ambrose (who talks in the course of the documentary as well) and we had loads of fun discussing Indians, looking at the pictures and of course, Sacagawea. Probably the most fun 2-3 hours I've spent with Sibi.

------------------------------------------------

நேற்று சாயங்காலம். வானதி 'Kidzee'ல் அவளது 'art and drawing' class போகும் நேரம். வழக்கம் போல், தூக்கம் வருகிறது என்று drama பண்ணி கொண்டிருந்தாள்.

ஜெ - பாப்பா class போனாதான் drawing எல்லாம் பண்ணலாம்.
வானதி - நான் தூங்க போறேன்.
ஜெ - போன வாரம் 'Rocket ' எல்லாம் class ல பண்ணினீங்கள, அது மாதிரி இந்த வாரம் பண்ண வேண்டாமா?
வானதி - அந்த 'rocket ' தான் trash ல போட்டாச்சே?
ஜெ - (taken back ) இல்ல பாப்பா, அது பத்திரமா இருக்கே
வானதி - ம்ம். எங்க காட்டுங்க?

ஜெ அதை தேடி காட்டிய பிறகு ஒரு மாதிரியாக கிளம்புகிறாள். ஆனால் அவள் பள்ளியிலும், Kidzee இலும் அவளது teachers எல்லோரும் சொல்லும் ஒன்று ' வானதி is a brilliant girl' .

Belur, Halebidu & Hulikere

After a lot of false starts over the past year, was able to finally visit the temples in Belur and Halebidu this Diwali. Though the plan was to visit Mysore, I was able to squeeze in a visit to the great Hoysala temples for a day and it was well worth it.









The drive from Mysore was through one of the most fertile areas I've seen. Cauvery was in spate and so does the various tributaries we came across. The land was lush with greenery, water and the paddy in the tables across different elevation was a treat to watch. It was slightly drizzling as well, roads were real good, there is nothing I could find wrong with on that day.

Belur is close to Hassan and is nothing but a big sized village. The Chennakesava temple in the midst of it is the biggest tourist attraction and is being well-maintained by ASI.

The Hoysala emblem is everywhere to be seen and of course, the exploits of the Hoysala kings made up for good stories for Sibi. History, when taught at the right places, is so charming to engulf you into it.
Though I was aware that there was a strong Jain influence in those times, was surprised to see an actual Hoysala style Gomathiswara statue in the temple. But then the dancing sculptures in the temple were based on the Jain dancer Shanthala Devi. So in a way, there is nothing to be surprised about it as well.


Outer panel with Garuda in the bottom with Dasavathara sculptures, In the center is Ukra Narashima

The Hoysala Royal symbol

Front Elevation

A panoramic view of the templeThe gopuram outside conceals the temple well and so when entering the elevation of the temple hits you beautifully and the star-shaped structure makes for a great picture.I was a bit surprised that photography was allowed till the inner sanctum but nonetheless, the interiors were beautiful with the standard Hoysala-type pillars and extensive ornate arrangements on the ceiling.
The real treat lies in the outer walls of the temple which is full of beautiful, intricate sculptures and though we spent about 1.5 hours, it was definitely not enough to go through each and every part of the temple.
Dancing sculptures in the outer stone window panelsNext stop was the Hoysaleshwara temple in Halebidu. Belur to be the capital of the Hoysalas till the Muslim invasions forced them to move it to Halebidu. This is a Shiva temple which is a bit of a surprise, as I assumed it to be a Vishnu temple as Hoysalas were primarily vaishnavites.

Hoysaleshwara Temple, Halebidu

Brahma, Shiva and Vishnu on the outer panel

Shiva ParvathiThe outer walls were full of small sculptures narrating the stories from Ramayana, Mahabharata, Bhagavata etc. Sibi had lots of fun trying to find the stories represented in the panels and though was complaining about visiting so many temples, loved the exercise. I was a bit surprised that he has read so much and know so many stories. Kids grow up real fast.

A scene from Ramayana

The dancing girl next to ChennaKesava is the Jain Shantala Devi, queen of Vishnuvardhana

Also visited the small village of Hulikere to see the 'Kalyani' (temple tank) there. Because of the rains, it was filled to the brink and could only see the mandaps on the corners.

The beautiful Kalyani in Hulikere
Though we could make out the structure a bit, it was a bit of a disappointment not to be able to see this beautiful tank.

More pictures:-

https://photos.app.goo.gl/mQLYD4g6mOBQggrf1 - Belur
https://photos.app.goo.gl/Qtskg1PTvBIqHWwl1 - Halebidu & Hulikere

இரு புத்தகங்கள் - 2

பெரும்பாலும் நான் கழக எழுத்தாளர்களையும், தோழர்களையும் படிப்பதில்லை. ஒரு அலுப்பான சித்தாந்த நோக்கோடு எழுத படுபவை எல்லாம் 'preaching to the converted' என்பது போல ஒரு சிறிய கூட்டத்தையே மையமாக வைத்து எழுதபடுபவை. பின் எதற்கு நான் பொன்னீலனின் 'மறுபக்கம்' படித்தேன்?
மதுரையில் உள்ள New century book house என்னுடைய சிறுவயது வாசிப்பை நிர்ணயித்ததில் பெரும் பங்கு வகித்தது. மிகவும் மலிவான ரஷ்ய பதிப்பகங்களின் நூல்கள் மூலமாகவே எனக்கு Dostoyevsky, டால்ஸ்டாய் போன்றவர்கள் அறிமுகமானார்கள். இன்றும் எனக்கு மிகவும் பிடித்த புஷ்கினின் 'Queen of spades' ஐ முதலில் நான் தமிழில் படித்ததும் அங்குதான். இப்போது உள்ள NCBH கிட்டத்தட்ட கடந்த காலத்தின் ஆவி போன்று இருக்கிறது. இப்போது தமிழில் புத்தகங்கள் பதிப்பித்தாலும் அந்த மலிவு விலை பதிப்புகள் எல்லாம் சோவியத் ரஷ்யவுடன் முடிந்துவிட்டது.
'மறுபக்கம்' எண்பதுகளில் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் நடந்த மண்டைக்காடு கலவரங்களை பற்றி பேசுகிறது. அதன் காரணிகள், இன்றைய நிலைமை, மாற்றங்கள் என பல்வேறு விஷயங்கள். சேது அக்கலவரங்களை பற்றி ஆராய்ச்சி செய்ய பனை விளை வருகிறான். அங்கு தோழர்

வெங்கடேசன் உதவியுடன் அந்த கலவரத்தில் பங்கெடுத்த மற்றும் பாதிக்கப்பட்ட பலரையும் சந்திக்கிறான். இவற்றுக்கு ஊடே 'தோள் சீலை' போராட்டத்தில் இருந்து அய்யா வைகுண்டசாமி, நேசமணி என அப்பகுதியின் வரலாறும் சொல்லப்படுகிறது.
ஒரு வரலாறு எனும் முறையில் இது ஒரு முக்கியமான நாவல். அவ்வளவே. சேது ஒரு மதவாதியாக அறிமுகமாகி (அதுவும் தெளிவாக இல்லை) கதையின்நடுவில் திடீரென்று இடது சாரி தோழராகி போகிறான். அதற்கு முத்துவை காதலிப்பதற்கு என்பதை தவிர முக்கியமான காரணம் எதுவும்சொல்லப்படவில்லை. ஒரு வேளை அவன் கேட்க்கும் கலவரம் பற்றிய கதைகளால் பாதிக்க பட்டு அதனால் மாறுகிறான் என்பதற்கும் ஒருமுகாந்திரமும் இல்லை. ஒரு மதவாதியால் வளர்க்கபட்டதாய் காட்டப்படும் அவன் எப்படி தன் கொள்கைகளை அப்படி மாற்ற முடிந்தது என்ற கேள்வியே இந்த நாவலை வாசிப்பதில் ஒரு தடங்கலாய் விடுகிறது. இரு முறைதிருமணத்தில் ஏமாற்றமடைந்த முத்து மட்டுமே consistent ஆக தன்னை நாவல்முழுவதும் காட்டிக் கொள்கிறாள். சித்தாந்தத்தின் உந்துதலில் மட்டுமே எழுதப்படும் கதை இப்படி இருக்கும் போல்.

மண்டைக்காடு கலவரங்களை விசாரித்த கமிஷனின் அறிக்கையே இந்தநாவலின் அடிப்படையாக இருக்கிறது. ஒரு வரலாற்றின் பதிவு என்ற முறையில்வாசிப்பு மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது. அய்யா வைகுண்ட சாமியின் மெய் வழிசாலை, பனையேறி மக்களின் வாழ்வு போன்றவை நான் கேட்டு வளர்ந்த பலகதைகளின் நீட்சியாகவே இருந்தது.

சிறு தெய்வங்களின் கோவில்கள் எப்படி மெதுவாக மாற்றப்படுகின்றன என்பதுகதையின் இன்னொரு திரி. முத்தாரம்மன், மண்டைக்காடு பகவதி அம்மன்போன்ற தெய்வங்களின் கோவில்கள் எப்படி மெதுவாக அவற்றின்தனித்தன்மையை இழக்கின்றன என்பது அந்த நாட்டார் கதைகளுடனும்சொல்லப் படுகிறது. சிவகாசியில் உள்ள பத்ரகாளி அம்மன் கோவிலில் இந்தமாற்றத்தை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன். இன்று அந்த கோவிலின் குளத்தருகே ஒரு ஐயப்பன் கோவிலும் உண்டு.

ஒரு கதையாக அல்லது ஒரு நல்ல நாவலாக இல்லாவிடினும் ஒரு நல்லவரலாற்று ஆவணமாக படிக்கலாம்.

அடுத்து 'பின் தொடரும் நிழலின் குரல்' படித்து கொண்டிருக்கிறேன். பின்னொரு சமயம் அது பற்றியும் எழுதுவேன்.

இரு புத்தகங்கள்

"கரீமே...உன்னையும் என்னையும் நமக்கு முன் தோன்றியும்மறைந்துமிருந்தவர்களையும் இந்த இரவு அறிந்திருக்கிறது. இரவெனும் ரகசியநதி எப்போதுமே நம்மை சுற்றியோடிகொண்டிருக்கிறது. அதன் மிருதுவும்பரிமளமும் நாம் அறிந்திருகிறோமேயன்றி அதன் விகாசம் கண்டதில்லை"

இவ்வாறாய் ஆரம்பிக்கிறது 'யாமம்'. எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் அறிமுகம் 'தேசாந்திரி' மூலமே கிடைத்தது. பெரிதாய் தாக்கம் இல்லை எனினும் மேலும்தேட வைத்தது. 'உப பாண்டவம்' துரியன் கூத்தில் ஆரம்பித்து இரவின் ஊடேபயணிக்கும் கதை. இரவின் வழியே செல்லும் அதுவும், வெயிலின் கடுமையாய் உறைத்த 'நெடுங்குருதி'யும் மேலும் தேட வைத்தது.

'யாமம்', அதன் பெயரை போல், இன்னுமொரு இரவின் வழி ஊடாடி செல்லும்கதை. கரீம், கிருஷ்ணப்ப கரையாளர், பத்ரகிரி, சதாசிவ பண்டாரம் ஆகியோரின் கதையாக சென்னை பட்டினத்தின் ஆரம்ப காலங்களில் தொடங்கி 18 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் முடிகிறது. காலம் ஒரு அளவீடாக இல்லாமல்இரவின் வழியே பாய்ந்து செல்லும் நதியாய் இருக்கிறது.

'யாமம்' என்ற அத்தர் காம கடும் புனலாய் கதையின் எல்லா பாத்திரங்களின்வாழ்விலும் செல்கிறது. கரீம் அதனை உருவாக்கினாலும் அதன் பலன் இன்றிதன் ரோஜா தோட்டத்தை பாழியாக்கிவிட்டு காணமல் போகிறார். கிருஷ்ணப்பகரையாளர் மலை காடுகளின் நடுவே ஞானம் வந்தவராய் சொத்துகளை பங்காளிக்கு விட்டு குடுத்து தன் சந்தோசத்தை அடைகிறார்.

பத்ரகிரியின் கதை கொஞ்சம் சிக்கலானது. லண்டனில் உள்ள தம்பியின் மனைவியிடம் காமம் கொண்டு வாழ்வை இழக்கிறான். உறவுகளின் குழப்பத்தில்வாழ்வின் விழுமியங்கள் தடம் மாறுகின்றன. காமம் ஓங்கி அடங்கியவுடன் குற்றஉணர்வின் குழப்பத்தில் தடுமாறுகிறான். தம்பி திரும்பி வந்து அண்ணன்குழந்தையை வளர்க்க ஆரம்பிப்பதுடன் முடிகிறது.

சதாசிவ பண்டாரம் கதையின் எல்லோரையும் ஒரு வகையில் காட்டுகிறார். நீலகண்டம் என்ற நாயை தொடரும் பரதேசியான அவரின் கதையே ஒருவகையில் கதையின் எல்லோரின் கதை ஆகிறது. ஒவ்வொருவரும் ஒரு நாயை பின்தொடர்கிறார்கள் எந்த காரணமும் இன்றி.

யாமமும், இரவும் கதை முழுவதும் வியாபித்திருகிறது. கதை மாந்தர்கள்எல்லோரும் ஒரு நிலையில் அதன் மயக்கத்தில் விழுகிறார்கள். பின்எழுகிறார்கள்.

'நெடுங்குருதி'யில் தாங்க முடியாத வெயிலை காட்டிய ஆசிரியர், 'யாம'தில்இரவின் நதியை காட்டுகிறார். வெயில் கண்ணை கூசியது என்றால் இதில்எல்லோரும் இரவின் கருமையில் தடுமாறுகிறார்கள்.

'யாமம்' முழுவதும் இரவு நீண்டு கொண்டே இருக்கிறது. வாழ்வு கடந்துகொண்டே இருக்கிறது. இரவின் நீட்சியாய் காமம் கசிந்து கொண்டே இருக்கிறது.

எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் முக்கியமான படைப்பாக நான் இதை கருதுகிறேன். எனக்கும் வெயிலைவிட இரவே பிடிக்கிறது.

(தொடரும்)

Krishna - The playful divine

Yesterday was 'Krishna Jayanthi' celebrations in Sibi/Vanathy's school. So all the kids were dressed up and all. Though Vanathy did not had a Radha's outfit, two of the Krishna's in her class told her that her dress is good (kids, these days!). And so with all that overdosing of Krishna yesterday, she was playing with a small portrait of butter-eating Krishna she bought last week in Sri Rangam. While on the bed, she was a bit worried as to what happens if Krishna eats butter all night. So I told her to put Krishna to sleep so that He can wake up in the morning and eat the butter. After whispering all that into Krishna's ear, she also made sure in the morning that He is up and eating butter well.

-----------------

It was during one of the visits to Mylapore Kabaleeshwarar temple that I found about the 'Giri traders'. Its a big store which sells a lot of uninteresting articles but they have a book shop in 3rd floor which basically is strewn with books in every language (of India, of course) and as I've been finding it often now, the place has a lot of rare books or old editions of rare books (which are considerably cheap!) and a group of staff who can locate the books in that organized mess.
So a couple of months back, I was walking through that aisle and after spending what seemed to be a lot of time, was able to locate a book 'Krishna - The playful divine' by Pavan.K.Varma. A yellowish looking book with a bit torn front, it looked like an absolute steal when I bought it.
In the pantheon of gods that we have, Krishna and Muruga display a human quality which helps one to easily identify with them. They seem to be having had some smaller origins before being absorbed into the mainstream Hindu consciousness. Of course, one was primarily an Aryan god and another a Dravidian one. There are quite a bit of interesting tangle of stories associated with both of them.
But being what we are, we rely on people from western countries to do this job for us. Kamil Zvelebil did this for Muruga and Krishna has been explored, debated and a lot of books have been written based on the myth that is associated and the man that is Krishna.
Pavan K. Varma, author of this book 'Krishna - the playful divine', treats his Subject without much sentimentality or getting affected by the divinity of Krishna. The book is a fantastic research work which explore Krishna's evolution, from the man to the myth to being one of the most revered God of modern India.
The book traces Krishna's birth till his deification and tries to explain the miracles associated with Him. But it does it with a cold rationality which showcases the extensive literature that is available on the subject and the author's familiarization with most of it.
Reading the book, after having known most of the story of Krishna, the book still surprises with its interpretation of events and the different regional specializations that goes into the making of Krishna. It starts with Krishna's birth and childhood and goes on to discuss the various incidents associated with Him as the absorption of the worship of various little Gods like Indra, Varuna etc to the growing cult of Krishna. The 'Kaliya Vadam' becomes the symbol of the defeat of the Naga tribe in the forest.
This is followed by a chapter titled 'Lover', which by the way is the most discussed aspect of Krishna. Quoting from Harivamsa to Nammalwar, the love He had for the gopis and most of all, Radha is explored. The svakiya (that Radha is Krishna's wife) or Parakiya(that she was another man's wife or unmarried) debate is explained and we are told that it was settled only in 1717 through a council in Bengal and decided, perhaps unthinkable today, that it was parakiya. And goes on to discuss the virtues of such a relationship.
Given the Victorian morality norms that have crept into our lives in the past 200 years, it is a bit difficult to place this in context with our thought process of today.The arrival of Christian missionaries in the 18th and 19th century basically changed this tradition as the attacks on Hinduism during this period was based on the 'moral depravity' of the 'natives' with their 'unparalleled sexual degradation'. It is this that drives the way we look into things even today. Pavan Sharma calls this a betrayal of the worship of Krishna as lover (in celebrating Rasaleela or even discussing it) and squarely puts the blame on the Evangelicals and the Hindu revivalist movements who just ran along with the narrative put forwarded by them.
The chapter ends with the discussion of Krishna's departure from Brindavanand the fact that he never returns to it in his later life.
The next three chapters (Warrior, savior, God) deal with how the Krishna myth evolved into a worship and the philosophy as given in Gita. The philosophy of Gita is juxtaposed with the various thought schools of the western world and discussed.
The individuals pursuit of a meaning for the life herein and the uncertainty of the life hereafter forms the basis of this discussion. Having read Gita a few times, it basically is a blueprint to live life as it should be lived and the fact that Gita allows interpretation at different levels is very essential in understanding the relevance of the same.
What I found missing was a discussion of Krishna's relationship with Draupadi (also known as Krishnai due to her Krishna-bhakthi). This is important as Draupadi's hands were first offered to Krishna and only after his rejection (citing that He treats her as a sister), did she gets to go for the swayamvara. Though the story is cited in context with the Mahabharatha war, there is no in-depth discussion as in the case of the Radha-Krishna relationship.

Bedtime Stories

After running through a lot of stories on Anjaneya (this is the name Vanathy prefers) and Muruga, I was trying to find some other stories to tell the kids during bed time. So now we are going through the explorers of the world.

So far, we've covered Columbus, Cook, Amerigo vespucci, Vasco da Gama and Ernest Shackleton. And we finished the Lewis and Clark expedition yesterday. It is turning out to be a very good exercise so far and the kids are liking it so far. We also did some discussions based on the maps and the globe to see the routes they've taken and Sibi is absolutely fascinated by the stories.

Apart from what I've read, I am using the extensive Wikipedia entries on each of these voyages to tell the stories and also ask questions everyday to make sure they really understand. Of course, for Vanathy, only the adventure part registers while Sibi is making the connection with history as well.

So yesterday, J asked Sibi to tell her the story on Lewis and Clark expedition. It was an amazing story which Sibi came up with. He remembered most of the story but embellished it with his thoughts wherever he forgot something. I tried correcting him but then let him run through it as he wished. Now we've agreed to watch the PBS program on 'Lewis and Clark expedition' on the weekend (I've the DVD).

While he was telling the story, I was thinking of the future when Sibi standing on a cliff and watching the mighty Missippi flowing, will remember his father telling the story of the expedition long ago as a bedtime story. It was mushy but worth it.

The kids ask interesting questions while the story goes on. A sample.
Sibi - Appa, how come Columbus is lost? don't they have maps?
Me - Yesda, they dont have complete maps back in the fifteenth century and they were still exploring.
Vanathy - Appa, he could've asked Dora, she has a map.

Some of the discussion yesterday was about Jefferson and I was thinking of coming up with a condensed version of '1776' for the kids and J asked about the 'Civil war'. I am not so sure as Sibi may not be able to comprehend the actual issue of why the war was fought. So that have to wait.

Oftentimes I think I have taken Vanathy's growing up as more matter-of-fact than Sibi's. I think that goes for all second child's. Vanathy is hyperactive when compared to Sibi and has been since she started walking. I am thinking of the number of times we have to take her to the ER in the Apollo children's hospital and it is absolutely nerve-racking bringing her up. She is also more authoritative but loves her brother very much and demands things that she has to have. Now she has drawn up a big list for her birthday and we are trying to figure how to handle that.

நட்சத்திரம்

அதிகாலை.

வீட்டு பால்கனியில் நின்று அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் சூரியன். தாங்க முடியாத வெப்பம்.
சேவல் கொண்டை சிவப்பில் நெருப்பு எரிவது அருகில் தெரிகிறது.
நில நடுக்கம் போல் ஒரு அதிர்ச்சி. நான் என் மனைவியை கூப்பிடுகிறேன். 'வேகமாய் வா'.
வெளியில் வருகிறாள். இருவரும் பார்க்கும் பொழுதே சூரியனில் இருந்து வேகமாய் நெருப்பு துண்டுகள் கீழே விழுகின்றன.
ஒரு சிறு ஓட்டை விழுகிறது. அதில் இருந்து இன்னும் பெரிய துண்டுகள். சிறு ஓட்டை பெரிதாகிறது. இப்பொழுது நிறைய சிறு ஓட்டைகள். வெப்பம் வேகமாய் குறைகிறது. சிறு ஓட்டைகள் எல்லாம் பெரிதாகின்றன.
கண் முன் சூரியன் துண்டு துண்டாய் சிதறி சட்டென்று மறைகிறது.
இருள். குளிர். மெல்லிய நீலமாய் வானம். எதுவுமற்ற பெருவெளியில் எல்லையில்லா வானம்.
வெப்பம் தணிந்ததில் அது வரை அடைந்து கிடந்த மனித கூட்டம் இப்போது தெருவில். எதற்கென்று தெரியாது ஒரு கொண்டாட்டம்.
கட்டறுத்த மகிழ்வில் சுழற்றி விட்ட பம்பரம் போல் பறக்கும் பூமி. சட்டென ஒரு தூரத்து நட்சத்திரத்தின் இழுப்பில் ஒரு தள்ளாட்டம். வெகு தூரத்தில் தெரியும் புதிய சூரியனை பார்த்து உற்சாக ஒலி எழுப்பும் கூட்டம்.
நானும் என் மனைவியும் ஒரு மரத்தின் கீழ்.
'என்ன ஆகும் இனி?'
'ஒளி இல்லை. மரங்கள் முதலில் செத்து மடியும். மரங்கள் இல்லை கரியமிலம் குடிக்க. பூமியின் வெப்பம் உயரும். ஆக்சிஜென் குறையும். தூரத்து சூரியனை பார்த்துக் கொண்டே நாமும் செத்து மடிவோம்'
விழுந்த இலை நீல நிறத்தில்.

சிபி

Sibi was badgering me with questions on Mughals yesternight. So I decided to counter him with some questions on my own and get some pause.
me - OK, tell me who Alam Gir 2 is.
Sibi - he is a great-great Grandson of Shah Jahan
me - (thinking so there is an idiot with that name) no, அவன் ஷாஜஹான் சித்தப்பாபையன்
Sibi - தப்பு, தப்பு
me - (thinking I've trapped him) huh, ஷாஜஹான் சித்தப்பா யாரு சொல்லு?
Sibi - ஷாஹ்ஜஹன்னுக்கு 3 சித்தப்பா. 2 அத்தை. (recites the names of the offspring of Jehangir)
me - (going blank) எங்கடா இதை எல்லாம் படிக்கிறே?
Sibi - Wikipedia, dad...

------------

Another day...
நான் - Level 2 exam எப்படி எழுதினே?
சிபி - நல்லா பண்ணினேன். only 3 wrongs.
நான் - out of?
சிபி - 60. 57 correct.
நான் - ஆட்டத்த குறைக்கணும். ஆடாம practice பண்ணினா 60/60 வாங்கிஇருக்கலாம்.
சிபி - அப்படி இல்லப்பா. இவ்ளோ ஆட்டத்துக்கே 57 marks வாங்கிட்டேன். இன்னும் பயங்கரமா (?) ஆடுனா full marks வாங்கிடலாம்.

------------

Adi Kesava Perumal temple

Happen to be in Sriperumbudur couple of days back and having to made to wait for couple of hours, spent the time visiting the Adi Kesava perumal temple or the Bashyakara temple. There are almost no one in the temple except me, a couple of priests, and a bunch of women police, I think, were on duty nearby.
Though it was a small temple (compared to, say, Thiruvidanthai), it was an interesting one. I think it must be about 700-800 years old. Definitely built after Ramanujar's period, it wore a deserted look on that particularly hot day.
Sri Perumbudur is the birth place of Ramanujar and there is a sannidhi near Perumal himself for him.
All pillars had the riding horseman in it. Oddly, half of them looked Caucasian for whatever reason.
The thulasi maadam looks oddly out of place. Must be a recent addition.
The karbhagriha walls are lined with the history of Ramajujar.
There are some recent murals on the outer praharam walls. This is a beautiful rendering of Perumal with Andal.
The Gopuram.
The mandabam.
The praharam.
Oddly, I couldn't find Andal's sannidhi in this temple. May be I missed (though I was there for 1-1.5 hours).
Nothing gives the odd peace of mind than an empty temple...

M.S: A life in music

After a lot of thought on writing about this book, decided to give it a shot. The book is 'M.S: A life in music' by T.J.S.George.

I came to know about this book through a old entry in writer Jeyamohan's blog. Read about it and didn't think much about it at that time. About a month back, when I was browsing the shelves in 'Odyssey', stumbled on a copy of it. Thumbing through it to see the pictures, first thing that I came across was a picture of MS looking at herself in a pool of water from the old movie 'Sakunthalai'. It was such a beautiful picture and I bought the book on an impulse.

I like biographies. I love Gore Vidal for just having written 'Burr'. For me, a good biography before everything else, sets the context and interweaves the story of the subject within that context. This is one of the reasons why I was not so happy with the biographies I read. They are either a sycophantic take on the subject itself or just a bunch of anecdotes segregated into chapters.

T.J.S.George starts the book with a leisurely history of the Carnatic music and the socio-economic conditions of the early 20th century, when MS was born. I never could appreciate the nuances of Carnatic music but the first 100 pages of the book clearly sets the tone for the rest of the book.
The focus then moves to the first 24 years of MS's life, which were the formative years. Choosing between films and concerts, running away from Madurai to avoid the fate of her sister, it is the period which determines how MS's life is going to be for the next 60 years. The period ends when she marries T.Sadasivam in Thiruneermalai.

Like many a households in the 1980's, 'Kalki' was a regular in our house and that's where I came across this couple, always written with gushing admiration. Never figured who they were and why such admiration in glowing terms.

The next 60 years of is dealt in about 60 pages with a list of honors, awards, world leaders she met etc. There is not much of a story here except the period when they move away from 'Kalki gardens' and the relationship with Rajaji.

George goes into lots of discussion about the way MSS, who was born in a Devadasi family, transforms herself into a perfect 'smartha iyer' wife. There is a discussion on the 'sanscritization' as a means to move upwards (in this case from a devadasi into a 'smartha iyer').

One of the successes of the book is the kind of walking-on-the-blade attitude when all these are discussed. Very easily a discussion like this can turn into just a gossip-mill yellow hournalism. George avoids to titillate by focusing on the music and the social factors that helped MSS in this factor.

In a larger sense, I think this kind of conformism is not just true for MS in 1940, it is equally true for the women of 2010 as well. Born in a absolutely male chauvinistic society such as ours (where the movies still portray heroes lecturing the girls on our culture!), it is a constant struggle for me to keep avoiding to fall into the pit. Women in our society, irrespective of the caste they were born into, are expected to conform into the wishes of the male directly or indirectly. Girls always resign their jobs and move to the place where the guy is working. Girls always chose to give up their jobs to travel with the guy when he travels abroad. The list is long and most of it is subtle coercion. And most of the girls I talked to never even realize the violence such an act represents.

So it is perfectly easy to understand the predicament of MS in 1940 to chose and become a submissive wife and allow her career to be molded by Sadasivam.

It is in the brief interlude on her romance with GNB, MS ,finally and probably for the last time in her life, acts like a woman who lets her heart pouring out in the letters that George came across. Jeyamohan discusses in detail on the need for the such pleadings in the society of that time. On top of being born in a devadasi family, MS was also a film star, when her romance with GNB started. This puts her on the defensive in terms of explaining herself and surrendering herself completely to GNB. I was thinking of Mohana in 'Thillana Mohanambal'. I read that novel anticipating her to blast Shanmugasundaram for always keeping her on the toes. It never happens.

MS marries Sadasivam in the end and I could understand the exact predicament she must've gone through to take such a decision. But in a way, she chose well and achieved fame and what not. All I could think was, whether she ever thought of the 'what if' of it.

Overall, a good book and good read.

PS. I am also half way through with Guha's book on Indian history and Pavan Varma's book on the divinity of 'Krishna'.

முஸ்லிம் அம்மா

ஓர் இரு வாரங்களுக்கு முன் 'முஸ்லிம் அம்மா' இறந்து விட்டதாக என் மனைவி சொன்னாள். அப்போதிருந்து இந்த பதிவை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்.

எனக்கு 'முஸ்லிம் அம்மா'வின் பெயர் தெரியாது. அவரது கதையும் என் அம்மா சொல்லி கொஞ்சம் தெரியும். அது எவ்வளவு தூரம் உண்மை என்றும் தெரியாது.

நான் பள்ளியில் படித்து கொண்டிருந்த நேரம். 5-6 வகுப்புகளாய் இருக்கலாம். அப்போதுதான் 'முஸ்லிம் அம்மா' அறிமுகமானார்கள் (எனக்கு). ஒரு முக்காடிடப்பட்ட வெள்ளை சேலை. கையில் ஒரு குடை. ஒரு சிறு பை. அதில் பல முறை வாசிக்கப்பட்டு மிகவும் பழையதான ஒரு பைபிள். இதுதான் 'முஸ்லிம் அம்மா'.

என் அப்பாவின் அம்மா ஒரு (மதம் மாறிய) கிறிஸ்தவர். மதுரை CSI (Church or South India)வில் உறுப்பினர். அங்கு ஊழியம் பார்ப்பவர் 'முஸ்லிம் அம்மா' (ஊழியம் - சர்ச்சில் வேலை செய்வது, உறுப்பினர்களின் வீடுகளுக்கு சென்று ஜெபம் செய்வது போன்ற காரியங்கள்). அப்பொழுது நண்பர்கள் ஆனவர்கள் என் அப்பாம்மையும் 'முஸ்லிம் அம்மா'வும்.

அந்த நட்பின் காரணமாய் எங்கள் வீடுகளுக்கும் (பெரியப்பா, சித்தப்பா வீடுகளுக்கும்) வருவார். அநேகமாய் மாதம் ஒரு முறை என்று ஞாபகம். எனக்கு நினவிருப்பதல்லாம் அவர் நல்ல வெயில் காலங்களில் வருவார். வந்தவுடன் ஒரு தம்பளர் தண்ணீர் குடிப்பார். என் அம்மா ஒரு பாயை விரித்து என்னையும் என் தம்பியையும் உள்ளே வர சொல்லுவார்கள். எல்லோரும் மண்டியிட்டு அமர்ந்ததும் ஜெபம் தொடங்கும்.

'முஸ்லிம் அம்மா' கிறிஸ்தவ ஊழியம் பார்ப்பதன் முரண் எனக்கு உரைக்க சில வருடங்களானது. அப்போது தான் என் அம்மா எனக்கு முஸ்லிம் அம்மாவின் கதையை சொன்னார். மதுரை கோரிப்பாளையத்தில் ஒரு முஸ்லிம் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். பதின் வருடங்களிலேயே கிறிஸ்தவ மதத்தின்பால் ஈர்க்கப்பட்டு கிறிஸ்தவராக மாற முயற்சி பண்ணி இருக்கிறார். குடும்பத்தில் பலத்த எதிர்ப்பு. பெல்டில் அவரது தந்தை அடித்ததாகவும், அதன் தழும்புகள் அவரது முதுகில் இன்னும் இருப்பதாகவும் அம்மா சொல்லி கேட்டு இருக்கிறேன். அதன் பின்னர் ஒரு கட்டத்தில் அவர் ஞானஸ்தானம் பெற்று கிறிஸ்தவராகி விட்டார். ஆனால் திருமணம் செய்யாமல் தன் வாழ்க்கையை சர்ச்சுக்கு கொடுத்து விட்டார். தனியே ஒரு வீட்டில் வாழ்ந்து, தினமும் சர்ச்சுக்கு சென்று வேலைகள், ஜெபம் என்று வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொண்டார்.

வீட்டில் ஜெபம் செய்யும் போது அவர் முதலில் பைபிளில் இருந்து சில வசனங்களை வாசிப்பார். பின்னர், என் அப்பாவின் வியாபரம், எங்கள் படிப்பு என பல விசயங்களை தொட்டு செல்லும். இயேசு பலகணியில் இருந்து பல செல்வங்களையும், வைர, வைடூரியங்களையும் கொடுப்பதாக சொல்லுவர். நானும் ஒரு உப்பரிகையில் இருந்து எங்களுக்கு செல்வம் கொட்ட போவதாக சில காலம் நம்பிக்கொண்டிருந்தேன். கைக்கும் வாய்க்குமான எங்கள் குடும்ப போராட்டம் புரியும் வரை.

ஜெபம் முடிந்தவுடன் ஒரு காபியோ தண்ணீரோ கேட்டு வங்கி குடிப்பார். கையில் காசில்லாத குடும்பம். அம்மா ஒரு படி அரிசி கொண்டு வந்து 'முஸ்லிம் அம்மா'வின் பையில் தட்டுவார். சில வார்த்தைகளுக்கு பின் படி இறங்கி செல்வார். வெயிலில் அவர் அடுத்து எங்கு செல்வார் என்று சில நாட்கள் யோசித்திருக்கிறேன்.

நான் கல்லூரி சென்ற பிறகு அவரை சந்திக்கும் வாய்ப்பு குறைந்து விட்டது. அம்மா அவ்வபோது சொல்லுவார். நாங்கள் படித்து வேலை என்று வந்த பிறகு அது குறித்து அவர் மிகவும் சந்தோஷ பட்டதாக ஒரு முறை சொன்னார். அவ்வளவே. இப்போது 'முஸ்லிம் அம்மா' இறந்துவிட்டார்.

ஒரு முறை அவரை சென்று பார்த்திருக்கலாமோ என்று தோன்றுகிறது.

வெட்டுப்புலி

சமீபத்தில் நான் வேகமாக படித்த நாவல் "வெட்டுப்புலி". தமிழ்மகன் எழுதியிருக்கும் இந்த நாவல் ஒரு விதத்தில் எனக்கு "Forrest Gump"யை நினைவுக்கு கொண்டு வருகிறது.

"வெட்டுபுலி" தீப்பெட்டியில் இருக்கும் படம் தனதுதாத்தாவிடையது என்று தெரியவந்ததும் கதை நாயகன் அந்தகதையை தேடி புறப்படுகிறான். தாத்தா சிறுத்தையை அடித்தகதைக்காக ஊத்துகோட்டையில் 1934 ல் ஆரம்பிக்கும் கதை நியூயோர்கில் 2010 ல் முடிகிறது.

வழியில் நாயகனின் குடும்ப கதையும் அதன் ஊடே வட தமிழகத்தின், திராவிடஇயக்கத்தின் வரலாறும் சொல்லப்படுகிறது. பெரியாரால் நடு சந்திக்கு கொண்டு வரப்பட்டு இன்றும் தீராத விவாதங்களோடு இருக்கும் 'சாதி' ஒரு முக்கிய பாத்திரம். திராவிட அரசியலால் பொது வாழ்விற்கு வந்த ஒரு தலைமுறை எப்படி disillusion ஆகிறது என்பது ஒரு கிளைக்கதையாக விரிகிறது.

அன்பழகன், பெரியார், அண்ணாதுரை, கலைஞர் என எல்லோரம் கதையின்போக்கில் வருகிறார்கள். சினிமா பேசாதிருந்து மெதுவாய் அரசியலில் நுழைந்து ஆட்சியை பிடிக்கிறது.

தாழ்ந்த சாதி பெண்ணை விரும்பியதால் ஊரை விட்டு ஓடிப் போன லக்ஷ்மணரெட்டியின் பேரன் ஒரு தாழ்ந்த சாதி பெண்ணை மணமுடிக்கிறான். தியாகராசன் திராவிட அரசியலை வெறுத்து பாண்டி 'அம்மா' பக்தனகிறான்.

கதை சின்னா ரெட்டியின் குடும்பத்தின் பல கிளைகளையும் தொட்டு செல்கிறது. சில இடங்களில் காலமும் முன்னும் பின்னுமாய் போகிறது. ஆனால் ஒருநேர்த்தியான கதையை சொல்லப்படுகிறது.

என்னை பொறுத்தவரை வித்தியாசமான முயற்சி. அவ்வளவே.

அடுத்து Ramachandra Guha's 'India after Gandhi'. புத்தகத்தின் அளவை பார்க்கும் போது இன்னும் ஒரு மாதமாவது ஆகும் படித்து முடிக்க.

பி. கு.
இன்றைய 'Sun Music'ல் ஒரு உரையாடல்.
compere - ஹலோ, வணக்கம். உங்களுக்கு இன்றைய மே தின வாழ்த்துக்கள்.
caller - ஆமா மேடம், உங்களுக்கும் 'தல' பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள்.
compere - இல்லைங்க, இன்னைக்கு உழைப்பாளர் தினம். அந்த வாழ்த்துக்களைசொன்னேன்.
caller - அப்படியா, எதுக்கும் ஒரு அட்டகாசமான 'தல' பாட்டை போடுங்க.

இது போல ஒரு 10 -20 நிமிடங்களில் 2-3 பேர். எதற்கு இந்த 'உழைப்பாளர் தின' farce? பேசாமல் அடுத்த வருடத்தில் இருந்து மே 1 ஐ 'தல' பிறந்த நாளாககொண்டாடிவிட்டு போகலாம்.

இரண்டு புத்தகங்கள்

பள்ளி காலங்களில் தொலை காட்சியில் பார்த்த 'மகாபாரதம்' தான் முதலில்யோசிக்க வைத்தது. அதற்கு முன்பே ராஜாஜிஇன் 'மகாபாரதம்' படித்திருந்தாலும்வீட்டில் அம்மாவுடன் கிருஷ்ணன் செய்வது எல்லாம் சரியா என்று விவாதித்தது நினைவில் இருக்கிறது.

அதற்கு பிறகு, 'மகாபாரதத்தை' ஒரு கதையை மட்டும் இன்றி ஒரு காலவாழ்கையின் பதிவாகவும், இன்றும் இருக்கும் பல அறச்சிக்கல்களை எதிர்நோக்க ஒரு வழியாகவும், காந்தியின் 'கீதை' உரை படித்த பொழுது, மகாபாரதம்என்பது ஒரு dynamic entity ஆக, நாம் வாழும் வாழ்கையின் பல தரிசனங்களை உள்ளடக்கியதாக தோன்றியது.

வாசுதேவன் நாயரின் 'இரண்டாம் மூலமும்' (Randam Moozham - Malayalam), பிரதிபாராயின் 'யஜ்ன சேனி' (Yajna Seni - Oriya) யும் ஒரு அளவில் வாசிப்பு மற்றும்சிந்திக்க வைத்தாலும், இன்னும் இன்னும் படிக்க புத்தகங்களை தேடவேவைத்தது. என் விருப்பம் மகாபாரதத்தின் உரைகளோ, மொழிபெயர்ப்புகளோஅல்ல. மகாபாரதத்தை அடிப்படையாக வைத்து இன்றைய கேள்விகளுக்கு பதில் தேடும் தேடலே எனது.

தற்கால இந்திய இலக்கியங்களின் வழியே இதனால் நான்அறிமுகபடுத்திகொண்ட எழுத்தாளர்கள் பலர். அரசின் அதிகாரத்தை எதிர்த்துபோரிடும் ஒரு பெண்ணை, மஹா ஸ்வேதா தேவி எழுதும் பொழுது அவளுக்கு திரௌபதி' என்று பெயரிடுகிறார். சிவாஜி சாவந்த், மராத்தியில் கர்ணனின் வாழ்க்கையை 'ம்ருத்யஞ்சய' என்று எழுதுகிறார். அந்த வரிசையில் கடந்த 3 மாதங்களில் நான் படித்த இரண்டு புத்தகங்கள்.

1. உப பாண்டவம் - எஸ். ராமகிருஷ்ணன்

'உப பாண்டவம்' மகாபாரதத்தின் ஒரு நீட்சியாகவே எழுதபடுகிறது. அச்வதாமனின் காலங்கள் தாண்டிய வாழ்வில் ஆரம்பித்து எல்லா பாத்திரங்களின் உள் மனச் சிக்கல்களை பேசி முடிகிறது.
'துரியோதனன் படுகளம்' கூத்தில் ஆரம்பித்து, ஏகலைவன், அம்பா, சிகண்டி, சஞ்சயன் என பலரின் எண்ணங்களை தேடி நீள்கிறது.

திரௌபதியின் மண சிக்கல்கள், சிந்தனை ஓட்டங்கள், அவள் கோபம், அவமானத்தில் எழும் சீற்றம் ஒரு போரில் முடிகிறது. மகாபாரதத்தில் என்னை மிகவும் 'பாதித்த' என்று சொல்லலாம் பாத்திரம் திரௌபதி. அவள் ஒருத்தி பொருட்டே போர் நடக்கிறது. தான் அவமானபடுத்தபட்டதற்கு ஓடும் ரத்த ஆற்றில் மட்டுமே தீர்வு என்று முடிவெடுத்து ஒரு பதினாலு வருடங்கள் ஐவரையும் வேறு சிந்தனை இன்றி செலுத்துகிறாள்.

"துரியன் உங்க சகோதரனைப் போலத்தான். அர்ச்சுனன்
போல பொம்பள கிட்ட கள்ளத்தனம் பண்றவன் கிடையாது'"

துரியன் திரௌபதியை சபையில் அவமதித்ததை தவிர வேறு தவறு செய்யதவனாகவே வருகிறான். குருட்டு தந்தைக்கு பிறந்து தான் உரிமையை நிலை நாட்டவே போரிட வருகிறதாக சித்தரிப்பு. எனக்கு உடன்பாடில்லை. இது துரியனை நல்லவனாக கட்டவே உதவும். துரியன் அதையும் மீறுபவன்.

தமிழில் ஒரு முக்கிய படைப்பு.

2. பார்வா - எஸ். எல். பைரப்பா (Translation - K Raghavendra Rao, Sahitya Akademi pubication)

'பார்வா'வை படிக்க ஒரு 2 மாதங்கள் ஆகிவிட்டது. இது ஒரு முழு மகாபாரத கதை என்பதோடு, நான் படிக்கும் நேர அளவும் கொஞ்சமே.

'பார்வா' மகாபாரதத்தை குந்தி, யுயுதனா, சஞ்சயா, பீமா, கர்ணன் என பலரின் பார்வை வழியே கதையை எடுத்து செல்கிறது. கதையின் mythological elements ஐ விலக்கி விட்டு வெறும் கதையாய், எல்லா 'Deus ex machina' நிகழ்ச்சிகளையும் விவரிக்க முனைகிறது. உதாரணமாக, திரௌபதி சபையில் வைத்து துகிலுரியப்படும் போது கிருஷ்ணன் வரவில்லை. திருதராஷ்டிரா, பீஷ்மர், விதுரர் முதலியோர் துரியோதனனை தடுத்து நிறுத்துகின்றனர்.

கிருஷ்ணன் ஒரு சிறு பாத்திரமே ஏற்கிறார். பீமனும் துரியோதனனும் கதை மாந்தர்களை இருக்கிறார்கள். தர்மன் சூதாடியாகவும், போர்களத்தில் கோழையாகவும் சித்தரிக்க படுகிறார். திருதராஷ்ட்ரன் வில்லனாகிறான். போர் திரௌபதியின் பொருட்டு அல்ல, பாண்டவர்களின் பிறப்பின் legitimacy இன் காரணமாக நடைபெறுகிறது.

போர்கள வர்ணனைகள் வெகுவாக வருகிறது. போரின் உக்கிரம், போர்களத்தின் சமத்துவம், அரை உயிருடன் இருப்பவனை சுற்றி காத்திருக்கும் கழுகுகள், நாய்கள், கழிவுகளின் நெடி, ரத்த பெருக்கு, அப்புற படுத்தாமல் கிடக்கும் பிணங்கள் என குரு ஷேத்திரம் இதுவரை இல்லாத ஒரு வர்ணனை பெறுகிறது.

என்னை பொறுத்தவரை 'பார்வா' கதையை அதன் மாயங்களில் இருந்து விடுவித்தாலும், தீவிரமான எந்த தத்துவத்தையும் முன் வைக்கவில்லை. கதா பாத்திரங்களின் மன சிக்கல்கள், போரின் அர்த்தமின்மை, பனிரண்டு நாட்கள் போருக்கு பிறகு அமைதியை யோசிக்கும் துரியனின் முரண் என எதுவும் பேசப்படவில்லை.

உத்தரையின் இறந்து பிறக்கும் மகனை வைத்து, குந்தியும் திரௌபதியும் குல விருத்தியை குறித்து விவாதிப்பதோடு முடிகிறது. கிருஷ்ணன் த்வாரகை அழிவதை பார்த்து கொண்டிருக்கிறான். தர்மன் போருக்கு பிந்தைய அமைதியை தாங்க முடியாதவனாக அரியணையில் இருக்கிறான்.

ஒரு வேளை, கன்னட மூலத்தில் கதையின் வீச்சு இன்னமும் நன்றாக இருந்திருக்கலாம்.