Grant - Ron Chernow

Grant by Ron Chernow
My rating: 5 of 5 stars

I took to myself to read a biography of at least one president every year and 'Grant' by Ron Chernow is what I chose for this year. And I am glad that I did that.

The US Civil war has been a favorite obsession of mine for years now. For the simple reason that the good vs evil narrative here has no greys. The colossus of this war is undoubtedly, Abraham Lincoln. And it is easy to see why. The man has no vices, has a moral authority which is hard to question, the kindness of heart he exhibited and the resolution to fight till the end he showed are astonishing.

However, the Civil war also brought forth deeply flawed individuals with strong moral conviction to the fight against slavery. The foremost in this list Ulysses S. Grant. He is probably the greatest general in the history at that time and the strangely western charm he brings in is hard to resist.

I've read about Grant only in the context of Civil war and the much scandalized presidency of his two terms. So I approached the book with a trepidation that the book might make him fall from the high pedestal I've put up for him. But I finished the book with exactly the opposite feeling.

The first 40 years of Grant's life feels like a terrible Dickens novel. There is so much of misery going on in his life, it is actually a wonder that he was able to sustain his life till that point.


The main reason for that sustenance is probably his love for Julia - whom he married, much against the wishes of his abolition-loving family and Julia's slave holding family. He remains amazingly steadfast in his dedication to Julia and there is multiple instances throughout the book where incident after incident, Julia comes out as someone who actually saves and anchors Grant multiple times.

Apart from Julia, not much of good happens to him. Barring a brief stint in the Mexican war, Grant basically lives off the land , mostly without any money to go around, leaving Julia and the children with his father-in-law. He wanders, tries out multiple jobs - succeeds in none and develops a drinking problem.

The Civil war brings in the right opportunity for him to shine with his leadership and strategy. Along with William T.Sherman, he racks up a series of victories in the western front, which brings him to the notice of Lincoln, who makes him the General of the whole army. He promptly defeats the south, is stunned by the death of Lincoln and decides to run for the president after the disastrous tenure of Andrew Johnson.

Grant comes out of the book as a valiant soldier, a very good man - with a set of moral values which is hard to come by, with a naive believer in men who gets swindled off by his closest friends again and again through his entire life. This gullible nature seems to be ingrained in him so much that even in his last days, he is willing to be swindled by his publisher until Mark Twain talks him out of it.

The perfect moral compass of Grant is unquestionable - though he seem to have a knack for having rogues and swindlers around him all the time. His commitment to the abolition of slavery and reconstruction is unassailable. It must've felt terrible to fight the same foes on the ground and in the Hill throughout his life.

Overall, I would say the book was refreshing in its views of Grant and the amount of information (given the size of the book!) is staggering and I almost ended up reading about most of the battles of the Civil war along side the book for a better understanding.

A very interesting and informative book.

View all my reviews

என் கதை

"Until I found you,
I wrote verse, drew pictures,
And, went out with friends
For walks…
Now that I love you,
Curled like an old mongrel
My life lies, content,
In you…."

கமலா தாஸ் பல வருடங்களுக்கு முன் எனக்கு இந்த சிறு ஆங்கில கவிதையின் மூலம் அறிமுகமானார்.

இதை எதில் படித்தேன் என்றோ , எப்போது என்றோ சிறிதும் ஞாபகமில்லை. ஆனால் இந்த வரிகளின் ஒரு personal approach இதை மறக்க முடியாத ஒரு கவிதையாக்கி விட்டது. தீவிரமாக காதலித்த ஒருவரால் மட்டுமே இந்த கவிதை எழுத பட்டிருக்க முடியும்.

பின் கமலா தாசின் மரணம் வரை அவர் வாழ்வை ஓரளவிற்கு தெரிந்து வைத்திருந்தாலும், அவரது கவிதைகளை தவிர எதையும் வாசித்ததில்லை.

'என் கதை' எழுப்பும் பிரதானமான கேள்விகள் இரண்டு. தனிமனித ஒழுக்கம் என்பது என்ன? இந்திய வாழ்வு முறையில் பெண்ணின் வாழ்வு எவ்வாறாக கட்டமைக்க படுகிறது மற்றும் பெண்ணின் உடல் அரசியல் இன்று எவ்வாறு இயங்குகிறது?

40 வயது வரையிலான கமலாதாஸின் வாழ்க்கை ஒரு non-linear முறையில் சொல்லப்படுகிறது. கல்லீரல் மற்றும் இதய நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் போது எழுதியதாக பதிவு செய்கிறார்.

'ஒரு குருவியின் அவலம்' என ஆரம்பிக்கும் கதை கமலா தாஸின் காதலின் கதைகளாய் விரிகிறது. ஒரு விதத்தில் சொல்லப்படாத இந்திய பெண்களின் கதையாய் போகிறது. சிறு வயதிலேயே பொருந்தாத திருமணம் ஒன்றில் செல்லும் கமலா , அந்த திருமணத்தின் உள்ளேயே தனது காதலர்களை கண்டு கொள்கிறார். திருமணத்தின் வெளியே வரவும் துணிவில்லாமல், காதலனுடனும் செல்ல முடியாமல் இயங்கும் ஒரு வாழ்க்கை வாழ்கிறார். கவிதைகள் மூலம் தன விடுதலையை ஓரளவிற்கு எட்டுகிறார்.

இந்த புத்தகம் எழுப்பும் தனி மனித ஒழுக்கத்தை கட்டமைப்பது தனி மனிதர்களா, இல்லை சமூகமா? இந்திய முறையில் சமூகத்தின் திணிப்பு அளவில்லாதது. ஒழுக்கம் என்பதே அந்த காலகட்டத்தின் வெளிப்பாடு மட்டுமே - ஒரு நிரந்தரமான கோட்பாடு அல்ல என்ற புரிதலே இல்லாத சமூகம் இது. இதில் ஒரு பெண்ணின் ஒழுக்கம் என்பது வெறும் உடல் சார்ந்ததாய் நிர்ணயிக்க பட்டு அந்த உடலின் மீதான வன்முறை வரையறுக்க பட்டுள்ளது. அப்பா, கணவன், மகன் என வாழ்நாள் முழுவதும் இந்த வன்முறை நிகழ்த்தப்படுகிறது.

கமலா தாஸ் இந்த வன்முறையில் இருந்து வெளி வரவும் முடியாது , உள்ளிருந்து தனக்கான ஒரு உலகை உருவாக்குகிறார். தன கணவனுடனான முதல் இரவு (இந்த வார்த்தையின் வன்முறையை உணராமல் போவதே இந்திய கலாசார மரபு!) தன உடல் மீதும் , மனதின் மீதும் நிகழ்த்திய தோற்று போன வன்முறையின் முடிவாகவே அவரது வாழ்க்கையின் பயணம் அமைகிறது.

கார்லோ மீதான காதல் ஒரு கனவின் ஓடையாய் நிகழ்கிறது. கணவரை பிரிந்து வர முடியாது என கமலா முடிவெடுக்கும் போது , கார்லோ மறைந்து விடுகிறார். கமலா ஒரு இடத்திலும் இது எவற்றையும் இந்த சமூகத்தின், கலாச்சாரத்தின் மீதான விமர்சனமாக இல்லாது - ஒரு தனி பெண்ணின் தாங்க இயலாத சோகமாக மட்டுமே எழுதுகிறார். இதுவே இந்த புத்தகத்தின் வெற்றி.

ஒரு பெண்ணின் - இந்திய பெண் - அக வாழ்க்கை என்பது எவ்வளவு சோகமானது , உண்மை அன்பை தேடும் அதன் வேட்கை பற்றி புரிந்து கொள்ளாத வாழ்வின் நடுவே - வருடங்களை கடக்கும் பெண்கள் பற்றிய பொதுக் கதையாகவும் இருக்கிறது.

1970களில் எழுதப்பட்ட இந்த கதை - இன்று பதிப்பிக்கப்பட்டாலும் பெரும் எதிர்ப்பை எதிர்கொள்ளும் என்பதில் இருந்து ஒரு சமூகமாய் நாம் இன்னமும் தேங்கி கிடக்கும் சாக்கடையாய் மட்டுமே இருக்கிறோம் என்றே தெரிகிறது.

கமலா எழுதுவது போல் வாழ்க்கை பெரும் துயரங்களிடையே சிறு சந்தோசங்களை தேடுவதாய் மட்டுமே இருக்கிறது.

View all my reviews

ராமானுஜர் - நாடகம்

இந்திரா பார்த்தசாரதியின் 'ராமானுஜர்'  வருடங்களுக்கு முன் வைணவத்தின் மீது இப்போதிருக்கும் பிரேமை வருவதற்கு முன் வாசித்தது. எனவே இப்போது நாடகமாய் திரும்ப பார்க்கும் வாய்ப்பு வந்த போது போகாமல் இருக்க முடியவில்லை.

ஷ்ரத்தா குழுவினரின் 'ராமானுஜர்' இ.பாவின்ராமானுஜர் ஆக இருந்தாலும் சில இடங்களில் கதையில் சில மீறல்கள் இருக்கத்தான் இருந்தன. அது பின்னர்.

ராமானுஜர் அவரது காலத்திற்கு வெகு முன்னராய் சிந்தித்த ஒரு துறவி. வைணவம் அதற்க்கு அவருக்கு ஒரு வலி ஏற்படுத்தி இருந்தது. எனவே வைணவ பின்புலம் இல்லாமல் அவரை அவரது காலத்தில் வைத்து புரிந்து கொள்வது கடினம்.

'அன்பே தகளியாய்' ஏற்படுத்தப்பட்டது வைணவம். பெருமாளை ஏற்றுக்கொண்டால் வைணவர் என்று ஒரு வெகு லகுவான ஒரு criteria மட்டுமே வைணவத்தின் ஆதாரம். அது ஒரு நிறுவனமாக மாறி இன்று திரிந்து நிற்பது என்பது வேறு விஷயம். அந்த மனிதாபிமானத்தின் வழித்தோன்றலாய் வந்ததால் மட்டுமே ராமானுஜர் தனது மத புரட்சியை செய்ய முடிந்தது.

ராமானுஜராய் நடித்திருக்கும் சிரித்த முகம் கொண்ட சுவாமிநாதனே நாடகத்தின் அச்சு. சிறு வார்த்தை பிழையும் இல்லாது தெளிவான உச்சரிப்புடன் 2.30 மணி நேரமும் நம்மை அசையாமல் பார்க்க வைப்பது அவர் மட்டுமே. பல்வேறு கலாச்சாரங்களின் வழி என ஒரு மிக பெருமளவிலான பேர் நடித்திருந்தாலும், பெரும்பாலான காட்சிகள் ஜனனியின் பாசுரங்கள் மூலமாகவே நகர்கின்றன.

12ம் நூற்றாண்டின் வரலாறு, வைணவம் அந்த காலகட்டத்தில் சந்தித்த நெருக்கடி, சைவர்களின் ஆதிக்கம், அத்வைத - விஷிஷ்டாத்வைத வாதங்கள் போன்றவை சற்று மேம்போக்காய் காட்ட படுவதால், இந்த பின்புலம் இல்லாதவர்கள் நாடகத்தை தொடர்வது கொஞ்சம் கடினமாகவே இருக்கும். ஒரு க்தையாடி மூலமாகவோ அல்லது வெறும் narration மூலமாகவோ இந்த குறையை தவிர்த்திருக்கலாம்.

120 வருடங்கள் வாழ்ந்த ராமானுஜரின் வரலாற்றை நாடகமாக்குவதில் பெரும் சவால்கள் உள்ளன. அவர் ஓரிடத்தில் இருந்தவர் அல்ல. மேல்கோட்டை, தில்லி போன்ற இடங்களுக்கு சென்றவர். ஒவ்வொரு இடத்திலும் எதோ ஒரு மாற்றத்தை கொணர்ந்தவர். எதையும் விடவும் முடியாது. இரண்டரை மணி நேரம் என்றாலும் இன்னமும் கொஞ்சம் விரிவாய் சொல்லி இருக்கலாமோ என்றே தோன்றியது.

பெரும்பாலும் குறைகள் இன்றி, கதையை தொய்வின்றி நகர்த்தி சென்றதில் வெற்றியே. ராமானுஜரின் மனைவியை பிரிந்தது சரி. இறுதியில் அந்த கேள்வி நேரம் எதற்கு என்று தெரியவில்லை. நாடகமே ஒரு 2 மணி நேரத்திற்கு சுருக்க பட்டிருக்கலாம்.

ராமானுஜரின் சீர்திருத்தங்கள், அவர் சாதியை ஒழிக்க முன்னெடுத்த முயற்சிகள் மற்றும் அவர் கொண்டு வந்த கோயில் ஒழுங்கு முறை போன்றவையே நாடகத்தின் முனைப்பாய் இருந்திருக்க வேண்டும். அது இன்றைய காலகட்டத்திற்கு தேவை மற்றும் ராமானுஜரை வைணவத்தில் இருந்து இன்னும் பரவலாய் எடுத்து செல்லும்.

நாரத கான சபாவில் இருந்த கூட்டமே 'ராமநுஜர்' இன்னமும் எவ்வளவு பேரை சென்றடைய வேண்டி இருக்கிறது என்பதற்கு சாட்சி. ஒரு மத தலைவராய் மட்டும் அன்றி அவரை ஒரு சீர்திருத்த வாதியாய் முன்னிறுத்துவதில் தான் நாம் அவரது கருத்துகளுக்கு தரும் மரியாதை இருக்கிறது.

மொத்தத்தில் ஒரு நல்ல முயற்சி. அழகிய சிங்கர் சொன்னது போல் 'ஒரு நாடகத்தைப் படிக்க வேண்டுமா மேடையில் பார்க்க வேண்டுமா'. சிலசமயம் வாசிப்பனுபவம் மேடையில் கிட்டுவதில்லை.

காதல் என்னும் வன்முறை

அர்ஜுன் ரெட்டி பார்த்ததில் இருந்து இந்த காதல் என்ற வஸ்து எப்படிப்பட்டது என்று யோசித்து கொண்டிருக்கிறேன். இது பற்றி பல வருடங்களுக்கு முன் என் டைரியில் சில குறிப்புகள் மட்டும் எடுத்து வைத்திருந்தேன். அதை கொஞ்சம் விரித்து எழுதியதே.

காதல் ஏன் வருகிறது? அது என் எல்லோரிடமும் வருவதில்லை? ஏன் இப்படி உருகி போகிறோம்? என்று பல முறை யோசித்திருக்கிறேன். நடுவில் தீவிரமாய் ஸ்ரீ வைஷ்ணவம் படித்த காலங்களில் இதே கேள்விகள் ஆழ்வார்களையும் துரத்தியதையும்,அவர்கள் ஆன்மீக வழியாய் 'சேஷத்துவம்' என்று சரணாகதி தத்துவம் எழுதியதையும், அநித்திய காமம் எப்படி இந்த மேலான சரணாகதியை தடுக்கிறது என்றும் வாசித்திருக்கிறேன். இது அது பற்றி அல்ல.

காதல் , என்னை பொறுத்தவரை, ஒரு வன்முறையான நிகழ்வு. இந்த வன்முறை என்பது தனிப்பட்ட முறையில் நிகழ்வது. நம் உள்ளேயே நிகழ்வது. இந்த வன்முறை மனம் சம்பந்த பட்டது. காதல் மிருதுவான ஒரு உணர்வாய் இருக்கலாம், ஆனால் அது மனதில் நிகழ்த்தும் மாற்றங்கள் வன்முறையானவை. ஏன்?

 அதற்கு காதல் என்பது என்ன என்ற சிறு புரிதல் அவசியம். காதல் , என்னை பொறுத்த வரை, சுயமிழத்தல். நம் சுயம் என்பதை ஒரு ஆண்/பெண்ணின் பொருட்டு இழப்பது. இதுதான் கண்டதும் காதலாகிறது. நாம் நமது சுயத்தை இழக்க தயாராகிவிடுகிறோம் - பார்த்த முதல் நொடியில் , அந்த ஒருவருக்காக. சில நேரங்களில் இது சற்று தள்ளி நிகழ்கிறது.

சுயம் இழத்தல் என்பது மனதளவில் ஒரு வன்முறையான நிகழ்வு. அந்த ஒருவருக்காக நாம் நம்மை மாற்றிக்கொள்ள ஆரம்பிக்கிறோம். நம் விருப்பு, வெறுப்பு, கோபம் என எல்லாம் மாறுகிறது. அதுவரை நாம் யாராக இருந்தோமோ அதுவாக இல்லாமல் நாம் காதலிப்பவருக்காக மாறுகிறோம். வேறு ஒன்றும் முக்கியமில்லாமல் போய் விடுகிறது. இந்த மாற்றமே காதலில் ஏனைய சிக்கல்களுக்கு காரணி.

இது எல்லோருக்கும் வாய்ப்பதில்லை. காதலும் , களவும் போற்றப் பட்ட நம் தமிழகத்தில் பெரும்பாலான கல்யாணங்கள் - சுயத்தை அழிப்பதாகவே முடிகின்றது. இழப்பதற்கும், அழிப்பதற்கும் இருக்கும் வேற்றுமை - வாழ்வதற்கும், சாவதற்கும் உள்ள வித்தியாசம். ஆனால் இது வேறு ஒரு நாளுக்கான விவாதம்.

இந்த சுயமிழத்தலை தன்னிலையில் அனுபவிக்கும் போது நிகழும் மாற்றங்களை நாம் காதலிக்கும் நபரிடமும் எதிர்பார்க்கும் போதே இது மனம் சார்ந்த வன்முறையில் இருந்து உடல் சார்ந்த வன்முறையாகிறது. ஒரு தலை காதல், ஆசிட் வீச்சு போன்ற வன்முறைகள் இந்த தளத்திலேயே நிகழ்த்தப்படுகின்றன.

இந்த சுயமிழத்தல் ஒரு விதத்தில் ஒரு irreversible process. காதலுக்கு முந்தைய 'நான்' என்பது திரும்பி செல்ல முடியாத ஒன்றாய் ஆகிவிடுகிறது. காதல் நிறைவேறாத நிலையில், திரும்பி செல்லவும் முடியாமல் போகும் நிலையிலேயே காதல் தோல்வி என்பது சுயத்தை அழித்தலில் (மனத்தளவிலோ, உடலளவிலோ) சென்று முடிகிறது. வேறு ஒரு சுயத்தை தனக்கு தேடுவதும் சில சமயம் நிகழ்கிறது. என்னை பொறுத்தவரை காதலில் தோல்வியோ வெற்றியோ இல்லை. காதல் மட்டுமே உள்ளது.

காமம் என்பதும் இதன் அடிப்படையிலேயே காதலின் ஊடே நிகழ்கிறது. நாம் தனியே இழந்த சுயங்களை இணைத்து நமது சுயமாய் உருவாக்குகிறது. இதுவே காதலின் காமத்திற்கும் , வெறும் காமத்திற்குமான வேறுபாடாய் ஆகிறது. பல முறை, இந்த சுயம் இழத்தலின் வன்முறை - உனக்காய் நான் மாறியிருக்கிறேன், எனவே you are obliged to have sex - என்ற அளவிலும் காமம் கை கூடுகிறது.

இது இன்னொரு கேள்வியை முன் வைக்கிறது. இந்த காதல் ஒருவருடையதா - இல்லை இருவருடையதா? அதாவது இந்த obligation - இது சரியா , தவறா?. என்னை பொறுத்த வரை , நான் சுயம் இழப்பதோ , காதலிப்பதோ என்னுடையது. உன் obligation என்பது உன் இருப்போடு முடிந்து விடுகிறது. இதற்கு பின்னால் எதிர்பார்ப்புகளின் ஏமாற்றங்களை தாங்க முடியாத மன நிலையும் காரணமாய் இருக்கலாம். ஆனால் காதல் என்பது ஒரு very personal உணர்வு என்பது என் நிலை.

இந்த நிலையை பெருமாளை வைத்து அடைவதே நிரந்தரம் என்பது ஸ்ரீ வைஷ்ணவத்தின் பாரதந்திரிய தத்துவம். நம்மாழ்வாரின் இந்த பாசுரம் சொல்லும் காதல் இதுவே. ஆனால் இதுவும் வேறு ஓர் .நாளுக்கானது.

" கங்குலும் பகலும் கண்துயில் அறியாள்
கண்ண நீர் கைகளால் இறைக்கும்;
‘சங்குசக் கரங்கள்’ என்றுகை கூப்பும்;
‘தாமரைக் கண்’ என்றே தளரும்;
‘எங்ஙனே தரிக்கேன் உன்னைவிட்டு!’ என்னும்;
இருநிலம் கைதுழா இருக்கும்;
செங்கயல் பாய்நீர்த் திருவரங் கத்தாய்!
இவள் திறந்து என்செய்கின் றாயே?"

ஜே.ஜே.சில குறிப்புகள்

“இவர்கள் கொண்டாடும் வெற்றி மீது நான் வெறுப்படைகிறேன்” 

ஜே.ஜே.சில குறிப்புகள் - நேற்றிலிருந்து இது குறித்து உனக்கு எழுத தோன்றிக்கொண்டே இருக்கிறது. ஏன் என்ற கேள்வியை கேட்பதை நிறுத்தி பல நாட்களாயிற்று. நமக்கு தோன்றுவதற்கு எல்லாம் ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டுமா என்ன?

கல்லூரி நாட்களின் ஆரம்பத்தில் படித்து வெகு நாட்கள் பாலு போலவும் , ஜே.ஜே போலவுமாய் திரிந்த நாட்கள் உண்டு. சரித்திர நாவல்களின் கவர்ச்சியை முழுவதுமாய் வெறுக்க வாய்த்த "என்ன சிவகாமி அம்மாள் தன்னுடைய சபதத்தை முடித்துவிட்டாளா?" என்ற கேள்வியும், ஜே.ஜே வின் மதிப்பீட்டு தேடல்களும், நாம் வாழும் இந்த உப்பு சப்பில்லாத வாழ்வின் கேள்விகளும் என்னை தூங்க விடாது செய்த நாட்கள்.

இன்றும், ஜே.ஜே மனதின் வேகங்களை திரும்ப திரும்ப கேள்விகளுக்கு உள்ளாக்கி கொண்டே இருக்கிறான். அவனின் சமரசமற்ற வாழ்வு , நாம் வாழ்வு முறைகளை கேள்விக்கு உள்ளாக்கி கொண்டே இருக்கிறது. வாழ்வின் ஒழுக்கம், மதிப்பீடுகள்
என்றால் என்ன என்ற கேள்வி எதிரொலித்துக் கொண்டே இருக்கிறது. ஜே.ஜே யின் அகம்பாவமும் , அதன் தோல்வியும் என்ன சொல்ல வருகிறது?

ஜே.ஜேயின் விழுமியங்கள் வெறும் கதைகளின் ஒழுக்க விவரணைகள் அல்ல. அவை அவன் வாழ்வின் சம்பவங்களின் ஊடே கட்டி அமைக்க பட்டவை. அவன் எல்லாவற்றையும் கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறான், அழகியல் கோட்பாடு, எண்ணங்கள், புரட்சி,

அரசியல், வணிக இலக்கியம் என அவன் கேள்வி கேட்காத விஷயங்கள் சிலவே.

வெண்குஷ்டம் வந்த ஓமண குட்டி அவனுக்கு தேவதையாய் தெரிகிறாள். ஒருவிதத்தில் அதுவே சரியாகவும் படுகிறது. காதலுக்கும் காமத்திற்கும் மனதிற்கு அணுக்கமான பெண்/ஆண் தானே தேவை - அவளின் தோற்றமும், ஏனைய விஷயங்களும்
எதற்கு? அது பார்வையின் குறைபாடு அல்ல. காதலின் வெளிப்பாடு.

பிச்சைக்காரன் தேய்த்து தள்ளும் காசின்  அடியில் அழியும் அகம்பாவம் பல நாட்கள் இரவில் தூக்கத்தை கெடுத்திருக்கிறது.  பாலு தேடி செல்லுவது ஜே.ஜேவையா இல்லை அவனையேவா.

வாழ்வே ஒரு தேட்டமாக இருக்கிறது. ஜே.ஜே இந்த தேட்டத்தின்  மாய மானாகவும், தேடும் ராமனாகவும் இருக்கிறான். இருத்தலின் வலியும், தோல்வியுற்ற வாழ்வின் எக்காளமும் எப்போதும் நம்மை துரத்திக்கொண்டே இருக்கிறது.

ஆல்பர்ட் காம்யுவின் மரணத்தோடு ஆரம்பிக்கிறது இப்புத்தகம். அவனின் இருத்தலிய முரண்களையும் , அதன் சோகத்தையும் உள்ளடக்கியதாக பாலுவின்  கதையும்,ஜே.ஜேயின் கதையும் விரிகிறது.

ஜே.ஜே என்ன சொல்ல வருகிறான்? வெறும் மேலோட்டமான வாழ்வில் கொஞ்சம் நுண்னுணர்வை கொண்டு  வாழ சொல்கிறான்.  அது ஆனால் எவ்வளவு கடினமானது. போன வாரம் மொட்டை மாடியில் ஒரு சூரிய உதயம் பார்த்தேன். மனதை உடைக்கும் சோகம். சம்பத் மலை உச்சியில் ஒரு உதயம் பார்த்து விட்டு ஜே.ஜேஇடம் விவரிப்பது நினைவுக்கு வந்தது. சூரிய உதயம் பார்ப்பது மனதை உடைக்கும் என்றால் பார்க்காமல் இருப்பது எப்படி இருக்கும்?

ஜே.ஜே ஏதும் சொல்வதில்லை. வெறும் வாழ்வை கொஞ்சம் ரசனையோடு வாழ சொல்கிறான். அதில் தோற்று செத்து போகிறான். தான் வாழ்வது ஒரு ரசனையற்ற வாழ்வு என்பதை உணராமலேயே இறப்பது அதனினும் மேன்மையா என்ன?

My Politics

I used to believe that my political belief is something which is very personal to me and that there is no need to wear it on the sleeve and take it everywhere.

This belief stems from two causes - one, I believe, I arrive at a political belief by reading, analyzing and understanding the nature of the society we live in. This is an intensely personal experience and very obviously, everyone of us go through it differently which result in different political beliefs. Hence, there is not much of a point in going around professing one’s beliefs and starting arguments.

The second cause is that I am also a very private person. I do not believe in sharing anything I feel is private to myself and not necessarily need to be displayed everywhere. This is just an extension of the cause one.

However, 2017 - probably is the most politicized year in this state at least. We - the Tamils - have gone through protests after protests starting with the Jallikattu protests in January. There is no single month in this year so far which has not brought forth some kind of an injustice followed by a rash of protests. 

There are multiple reasons for this as far as I am concerned. The casteist politics which is getting prominence, the policies of the central government (the state government hardly functions and cannot be said to have any policies at all!), the discriminatory behavior towards the state (no more perceptional ‘alleged’ - it is now obviously discriminatory towards the state), most importantly, the overtly , coming-out of the right wing lunatics into the mainstream discourse and the fringe Tamil nationalist groups. None of which are acceptable anymore.

This is a state which considers putting one’s caste as a surname as shameful, which opened the temples to the ‘lower castes’ much earlier than the rest of the country, which brought rationalism as a main course in discussion and which steadfastly refuses to elect any national party to power for the past 50 years. 

My father’s generation went through a lot - jail terms, continuous protests and most importantly - they grew a spine and stood , for the first time, erect against the elite classes and the supposed higher castes. The gain for my generation are the model of reservations - I am a direct beneficiary - the respect (at least outwardly) in the social spheres which transcend the caste barriers etc. This is for the middle caste group. We still have to fight against the discrimination against the still lower caste groups - especially in the rural areas and the strong prejudice against them in the urban set up.

All those gains from the last 50 years are at stake now. 2017 - has directly thrown the challenge at us to take a side and make a stand. My belief that the politics is personal - stands exposed and continuing with that makes little sense in this changing world.

While safeguarding the state rights and the social justice gains of the past 50 years is on one side, the work still to be accomplished to educate, understand and fight the casteist and nationalist discourse is still pending and every one of us are going to be touched by this politics at one point or other. There is no escaping it.

Hence, I am putting my politics in the open now. I am a rational, left-wing, liberal (and proud of it!). I chose to do it on the birthday of the man I respect the most and whose writings I’ve read and respect.

I want to close this by quoting Martin Niemoller’s famous quote - which stands very valid for the world we live in today.

“First they came for the Socialists, and I did not speak out—  

Because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out—  

Because I was not a Trade Unionist.

Then they came for the Jews, and I did not speak out— 

 Because I was not a Jew.

Then they came for me—

and there was no one left to speak for me.”

Arjun Reddy

“Real love is always chaotic. You lose control; you lose perspective. You lose the ability to protect yourself. The greater the love, the greater the chaos. It’s a given and that’s the secret.” ― Jonathan Carroll

What 'Arjun Reddy' does well is to capture this chaos and does it with a class of its own. The movie itself is a rehash of the same old Devdas formula (with a dog to boot) but where it is refreshing is the tone it brings to the story telling, the music and bringing the rawness of emotions on screen.

There were two movies that keep coming to mind while watching this one. One is 'Shiva' and the other is 'Gulabi'. To me, growing up in the 90s, there is no doubt that 'Arjun Reddy' is just an updated version of these Ram Gopal Varma classics. There is no comparison of story et al, but 'Arjun Reddy' brings the same shock factor updated to 2017.

The story is told in flashbacks and raw. 'Arjun Reddy' succeeds in telling the story in an unconventional way and may be a little shocking to those used to watching the candy floss love stories.

Arjun meets Preethi, falls in love, Preethi marries someone else, Arjun goes into pieces and somehow manages to pick up the pieces and live. The love story starts on scene 1 and with a kiss. The movie is told from the hero's perspective and there is no other perspective shown. What goes on with the girl who gets kissed on first meeting is never told. But then the movie is chauvinistic in many ways. The girl exist only as an object of love and nothing more.

However, the movie is not about making politically correct statements and where the movie succeeds is when the girl gets married to some guy in line with her father's wish and the disintegration of Arjun begins. Already a short tempered person. he just goes downhill in a very familiar way - alcohol and drugs - add a shade of wild womanizing and that does it.

"Love is an illness of mind. While it promises to bring happiness, all it does is to bring a brief moment of happiness and a forlorn hope of it'  "

The second part of the movie captures this illness when Arjun goes downhill losing his Doctor's license in the process and slowly recovers from the loss. While recovery from the loss is not possible, picking up the pieces and try to salvage what remains is the possibility. The film goes to a conventional climax when Arjun meets Preethi in a park, fully pregnant now.

The climax is the most unsatisfactory part of the movie. The movie actually ends once Arjun is able to realize the loss and is able to pick up the pieces of his life.

Vijay carries the movie at ease and the heroine has not much of a role to play except to be there. However the biggest contribution to the film's success is from the music director. There are a lot of places where there is no BGM but a lot more places where it is played very cleverly and what a music. The BGM songs, from Louis Armstrong to Bombay Jayashree are played at the appropriate places (reminds one of Tarantino's use of tracks) and there are no full songs as everything in the movie keeps moving.

Sandeep Vanga (Director) brings a whiff of fresh air to the narration techniques, through a lot of visuals, sarcasm all along in dialogues (another strong part of the movie) and a very clever rawness in the situations. Nothing is without a whiff of drama - like when Arjun chases the house maid when she breaks a beer bottle - followed by a cut injury similar to the one Preethi had. Or when Arjun walks away during a lovemaking session with Jia because she said 'I Love you'. The connections are not made deliberately and it is for the audience to tie up.

A very interesting movie.

நவீன தமிழ் கவிஞர்கள் - தேன்மொழி தாஸ் / அ.வெண்ணிலா

தேன்மொழி தாஸ் 

கவிதை, சிறுகதை, சினிமா, தொலைக்காட்சி  என பல தளங்களில் இயங்கி வரும் தேன்மொழி தாசின் கவிதைகள் பெரும்பாலும் துயரங்கள் நிறைந்தவை.

"நீ என் நினைவோடு இருப்பாய் அல்லது வேறு யாரின் நினைவிலும் கூட
எனக்காக வாழ்ந்தான் இவன் - என
எந்த மனிதனையும் யாராலும் காட்ட இயலாது
நான் என் நாய்க் குட்டிகளின் கண்களுக்குள் வசிப்பதில் நிறைவுருகிறேன்"

என நிராசைகளின் முழுமையாய் தன்னை காட்டிக் கொள்கிறார்.

"தனிமையிடம் கையளிக்கப்பட்ட  இவ்விரவு 

நிலவின் பின் மெல்ல நகர்கிறது"

என்னும் இவர் கவிதைகள் தனிமை, அவமானம், இறப்பு என பெரும்பாலும் துயரங்களை பற்றியதாய் இருந்தாலும் இவரின் அடர்த்தியான காதல் கவிதைகள் வாசிக்க இனிமையானவை.

"எனது அணைப்பின் கதகதப்பை 

நிலவினாலும் தரயியலாது என 

உணரும் நாளில் நீ 

வானத்தை 

நம் காதல் கடிதமென மடிப்பாய்"

போன்ற கவிதைகள் காதலின் வீச்சை வெகு எளிதாய் கடக்கிறது.

பெரும்பாலான கவிதைகள்  அவரது கனவுகளின் நீட்சிகளாகவே இருக்கின்றன. அக்கனவுகளை கொஞ்சமும் பிறழாமல் வார்த்தைகளால் வசப்படுத்துகிறார். இந்த அனாயாச வார்த்தை பிரயோகம் தேன் மொழி தாஸின் கவிதை மொழியாய் வசீகரிக்கிறது. அவரது வாழ்வின் பல நிகழ்வுகளையும் , துயரங்களையும் பதிவு செய்து கொண்டே போகிறார். அவரது கவிதைகளில் வந்து போகும் சூசன், லதா, மெசியா, ஜெசி ,காயா, அவரது மரித்து போன நாய் என ஒவ்வொருவரும் நம் வாழ்விலும் ஒரு சிறு இடத்தை எடுத்துக் கொள்கின்றனர்.

"அநேகமாய் இவ்வுலகில் இறந்த முதல் பட்டாம்பூச்சி
நிராசைகளின் ஆதித் தாயாக இருக்கக் கூடும்
பசும்புல் பாத‌த்தில் உரசும் போது
ஒரு பியானோ இசைக்கலைஞனைப் போல‌
தனிமையின் துயர் பாடல் ஒன்றை
உணர்வின் மொட்டுகளில் வழியவிடுகிறது
ஒட்டுண்ணித் தாவரங்களின் வேர்கள்
காட்டின் பேரமைதியை காதலிக்கின்றன‌" 

அ. வெண்ணிலா   

அ. வெண்ணிலாவின் கவிதைகள் சமூகம் சார்ந்தவை. பெண் பார்வையில் சமூகம் என்பதும் பொருந்தும். பெரும்பாலும் அவர் பெண்களுக்கு மறுக்கப்படும் உரிமைகள், பெண்கள் மீதான பாலியல் வன்முறை, குடும்ப சூழலில் பெண்கள் மீது நிகழ்த்தப்படும் உடல் மற்றும் மனரீதியான வன்முறைகள் என பலவற்றை பற்றியும் உரக்கவே குரல் கொடுத்து வருகிறார். 

அவர் கவிதைகளின் பாடுபொருளும் அவையே.  

"ஒவ்வொரு இரவுகள் முடிந்து
வீடு திரும்பும் வேளையில்
நான் இழந்தது
ஒன்றுமில்லையென
நிரூபிக்க வேண்டியிருப்பதும்
நிரூபணத்தை
நீ ஏற்றுக் கொள்வதும்
நம் வழக்கங்களாய் இருப்பதையே
'வாழ்தல்' என்கிறார்கள்."

ஒரு பெண்ணின் கோபக்குரலாய் இருப்பினும் , ஒரு உபதேச மொழி வராது கவித்துவமாக எழுத்துவதிலேயே அவரது கவி மொழி இருக்கிறது.

"சாப்பிடும் சோறு
பேசும் பேச்சு
சிரிக்கும் சிரிப்பு
எல்லாம் குழந்தைக்காக என
கரு சுமந்து...
நாளை
உன்னோட வண்டியில்
முன்நின்று சிரித்து வர
உன் இனிசியல் போட்டுக்கொள்ள
உனக்கு பிள்ளை பெற்றுத் தருவேன் "

பெரும்பாலும் ஆண்களை நேரடியாக விளித்து தன அதிருப்தியை வெளிப்படுத்துபவைகளாகவே இக்கவிதைகள் அமைந்துள்ளன. இந்த சமூகத்தின் கட்டமைப்பில் பெண்கள் உரிமைகள் எப்படி பறிக்க படுகின்றன. தங்களை எப்போதும் நிரூபித்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் எப்படி திருமணம் போன்ற சடங்குகளால் திணிக்க படுகின்றது என்று பலவற்றையும் இவரது கவிதைகள் பேசி செல்கின்றன.

"களைத்துச் சலித்து
உள் நுழைகிறேன்.
ஆடை மாற்றுகையில்
கழன்று விழுகின்றன
உடல் முழுவதும் பதிந்திருந்த
பார்வைகள்
தீண்டல்கள்
தொடுதல்கள்
உரசல்கள்
உதறி எடுத்து
வேற்றாடை மாற்றித்
திரும்புகையில்
அத்தனையையும்
இரவு – தன்
கைகளில்
சேகரித்துக் கொண்டிருந்தது."

 போன்ற சலிப்புடன் வலி மிகுந்த வார்த்தைகளே அவரின் கவிதைகள்.

புத்தகங்கள் 

1. நீரில் அலையும் முகம் - அ. வெண்ணிலா 

2. ஆதியில் சொற்கள் இருந்தன - அ. வெண்ணிலா

3. எரியத் துவங்கும் கடல்  - அ. வெண்ணிலா

4. ஒளியறியாக் காட்டுக்குள் - தேன்மொழி தாஸ்

5. நிராசைகளின் ஆதித்தாய் - தேன்மொழி தாஸ் 

நவீன தமிழ் கவிஞர்கள் - சக்தி ஜோதி

சக்தி ஜோதி - இன்றைய தமிழ் சூழலில் ஒரு தனித்துவமான கவிஞர்.

சக்தி ஜோதியின் கவிதைகள் பெண்ணின் மனதை, நூற்றாண்டுகளாக  அடக்கப்பட்ட வேட்கையை எழுத்தாய்  வடிப்பவை. சங்க கால பெண் கவிஞர்களின் வழியில் நுட்பமும், காதலுமான பெண் மனதை, பெரும்பாலும் தமிழில் எழுதுபடாத பெண் மனதின் ஆசைகளை, காதலை வெளிக்கொணருபவை .

என்னைச் சித்திரமாக     
வரைந்து கொண்டிருக்கும்
உனக்குத் தெரியாது

நான்
எத்தனை முறை
வரையப் பட்டுள்ளேன் என்பதும்

ஒவ்வொரு முறையும்
என் முகம்
எவ்வாறு மாறிப் போனது என்பதும்

நான்
யார் யாருக்கோ அடையாளமாக
இருக்கையில்

உன் நினைவில்
என்னிருப்பை உணர்கின்றேன்.

நீயும்
ஒரு சித்திரத்தை வரைந்து விடாதே.

என்ற கவிதையில் ஒவ்வொரு பெண்ணின் தனிமையின், புது உறவின் நிச்சயமின்மையை, தன்னிலை பெற்று இருக்க முடியாது , ஒவ்வொருவரின் ஓவியமாய் , வெறும் தாய், மனைவி, மகள் என்று , தன் சுயம் அழித்து வாழும் தமிழ் பெண்களின் இரைஞ்சல் அது.

பெண் மனதின் காமத்தை இத்துணை அழகாய் இதுவரை யாரும் எழுதவில்லை என்றே சொல்வேன். சக்திஜோதியின் முழு மொழி வன்மையும் அவரது இத்தகைய கவிதைகளிலேயே வெளிவருகிறது.

இன்றைய  இரவின் நிலவு
அத்தனை  குளிர்வாய்  இருக்கிறது
.....
அரும்புகிற  கவிதை வரிகளை
மலரச்செய்கிறது
எழுதப்படாத  சொற்களை
நிலவின் முன் வைத்துக் காத்திருக்கிறேன்

 நிலவு  தன்  ஒளிவரிகளால்
என் மீது
எழுதத்  தொடங்குகிறது
பின்னிரவில்
வெப்பம்  தணிந்த  உடலின்
கண்களில்
இரண்டு  நிலவு  மிதந்துகொண்டிருக்கிறது .
  
போன்ற வரிகளில் கலவியின் முடிவின் மனநிலையை படிமங்களால் நிரப்புகிறார். காமம் அழகாய் கலவி நடத்துகிறது.

ஆனால் சக்தி ஜோதியின் கவித்துவம் முழுமையாய் வெளிவருவது அவரின் காதல் கவிதைகளில் தான்.

சக்தி ஜோதியின் மனம் காதலின் மன எழுச்சிகளை கூர்மையாக உற்று நோக்கி அதை கவிதையாய் வடிக்கிறது. இத்துணை ரசனையுடன் காதல் கவிதைகளை வாசித்தது 'குறுந்தொகை' 'நற்றிணை'க்கு பிறகு இப்போதுதான்.


ஓடும் நதியில் தவறி விழும் ஒற்றையிலை
சலனப்படுத்துவதில்லை நீரின் போக்கினை
என்றறிந்திருந்த மனம்
விம்மிக் கசிகிறது
பழுத்த மஞ்சளும்
வெளிர் பச்சையும் கலந்து
மையம் அகன்று முனை குறுகிய அந்த இலை
நதியில் மிதந்து கொண்டிருக்க
அவன் கண்களை நினைவூட்டியபடியிருந்தது.
விருட்சமென வளரத் துவங்கியது
அவனது வேர்கள்

புலனிலகப்படாமல் கிளைத்துப் பரவின
நிலமெங்கும்
நதியின் போக்கில் செல்லும் அவ்விலை
கண்களிலிருந்து மறைய
நிசப்தமாகிறது காற்று.

சக்தி ஜோதியின் கவிதை உலகம் முற்றிலும் தன் மனதை சார்ந்தது. புற உலக நிகழ்வுகள் அதில் வெறும் காட்சியாய் மட்டுமே வருகின்றன. அவரது சமூக அக்கறை கவிதைகளை தாண்டி வருகிறது.

"ஒரு துளி கண்ணீர் வழியாக கடந்து செல்கிறது அன்பு" போன்ற வரிகள் காதலின் கையறு தன்மையை, ஆதங்கத்தை வெளி கொணர்கிறது.

அவரை சங்க தமிழ் பெண் புலவர்களின் தொடர்ச்சியாகவே பார்க்கலாம்.ஒரு பெண்மனதை எழுத்தில் இவ்வளவு அருகாமையில் தமிழில் யாரும் சமீபத்தில் எழுதவில்லை என்றே சொல்லலாம்.

என்னை பொறுத்த வரை, இன்றைய தமிழின் பெரிதும் அறிந்து கொள்ள படாத, ஆனால் பெரிதும் கொண்டாடப் படவேண்டிய மிக முக்கிய கவிஞர்களில் ஒருவர்.

 புத்தகங்கள்
1. உடல் மனம் மொழி
2. எனக்கான ஆகாயம்
3. கடலோடு இசைத்தல்
4. நிலம் புகும் சொற்கள் 
5.  காற்றில் மிதக்கும் நீலம்

நவீன தமிழ் கவிஞர்கள் - அனார்

நீண்ட இடைவெளிக்கு பிறகு, கடந்த ஒரு வருடமாக தமிழ் கவிதைகளை ஓரளவிற்கு தீவிரமாகவே வாசித்து வருகிறேன். இடையில் விட்ட பெரும் கால இடைவெளியினால் பல ஆண்டுகளாக இயங்கி வரும் கவிஞர்களின் அறிமுகம் இப்பொழுதே ஆகிறது. 

பெரும் பெயர் தாங்கிய பெருங்கவிஞர்களுக்கிடையே என்னை திரும்பவும் வாசிக்க - திரும்ப திருமப - வாசிக்க வைப்பவர்கள் இவர்கள். இந்த பட்டியல் முழுக்கவும் என்னுடைய சொந்த விருப்பத்தின் பட்டியலே. 

இதில் முன்னொரு காலத்தில் இருந்து இன்றும் என் இதயத்திற்கு அணுக்கமான கவிஞர்கள் - ஞான கூத்தன், கலாப்ரியா, கல்யாண்ஜி, மனுஷ்யபுத்திரன், பசுவய்யா, ஆனந்த், தேவ தேவன், சுகுமாரன், சல்மா  மற்றும் பலரை எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. விடுபட்ட ஏனையோரை நான் வாசிக்காமலிருக்கவே வாய்ப்பு அதிகம். 

இந்த பட்டியல் எப்படி பெரும்பாலும் பெண் கவிஞர்களாகவே இருக்கிறது என்பதற்கு எனது ஒரு தலை கருத்தான - பெண்கள் மட்டுமே நம் மனதின் காவலர்களாக இருக்கிறார்கள் - என்பது மட்டுமே காரணம். மற்றும் நவீன தமிழ் கவிதை உலகில் படிமங்களிலும், வார்த்தை சிக்கனத்திலும் முன்னணியில் இருக்கிறார்கள். 

அனார் 
 

இலங்கையை சேர்ந்த அனார் கவிதைகள் முழுவதும் புதிய சிந்தனைகள் மொழியின் வளத்துடனும் ஈழ கவிதைகளுக்கு ஒரு புது வடிவம் தருவதாகவும் இருக்கிறது. 

"கண்களில் இருந்து காதலைப் பொழிய செய்பவள்"

என்று சொல்லும் அதே நேரத்தில் 

"மலைகளை கட்டி இழுத்து வரும் சூனியக்காரி "

என்றும் அறிமுகம் செய்து கொள் கிறார் .

வார்த்தைகளின் படிமங்களில் பெண்ணின் மனதை, காதலை, காயங்களை விவரித்து செல்லும் அனார், வார்த்தைகளினால் மனதின் கவனத்தை ஈர்க்கிறார்.

"நீ எனக்கெழுதிய கடிதங்களில்
 அந்நியமான காலடி ஓசைகளும்
 பயங்கரமான நடுக்கங்களுமிருந்தன"

 போன்ற ரசிக்கும் வரிகளுடன் 

"மாதுளையின் கனிந்த சிவப்பு

ஊறிவிழும் நம் சொற்களை

முத்துக்களின் வரிசையாக

மாதுளை அரணமனைக்குள்ளே அடுக்குகிறோம்." (மகுடி)

போன்று எதிர்பாராத படிமங்களின் ஊடே புனைவாய் கவிதை கட்டமைக்க படுகிறது.

அனாரின் கவிதைகள் பெண்களின் மனம், காதல், ஏமாற்றம், நினைவுகள் என பெண்களின் உலகத்தை சுற்றியே கட்டமைக்க படுகிறது.

அனாரின் கவிதை கொடுக்கும் வாசிப்பனுபவம் ஒரு சிறு குழந்தையுடன் விளையாடுவது போன்றது. சிறு புதிர்களுடன் , எதிர்பாராத வார்த்தை படிமங்கள் என அவரின் பெண் குரல் மிகவும் வசீகரமானது.

"நினைவுப் பந்தலின் கீழ்
காட்டு மல்லிகையின் வாசனை
ஸர்பத்தை வரவழைக்கிறது
மேனி மினுக்கத்தில்
தெளிவின் மென்மையில்
தாழம்பூ மண்டபம் விரிகிறது."

அனாரின் கவிதைகளும் அந்த காட்டு மல்லிகை போன்றவையே..

அவசியமான கவிதை புத்தகங்கள்

1. எனக்கு கவிதை முகம் 
2. பெருங்கடல் போடுகிறேன் 
3. உடல் பச்சை வானம்

Dunkirk

World war II has always been fascinating, if that is the right word about a brutal war which killed people in millions. Not because of the war itself, but the people who were in that war.

My introduction happened with a pillow-sized version of a book from the erstwhile Soviet union during my school days. What fascinated me was the folded maps of the battlefronts and position of armies. I used to spend hours trying to visualize  the maps in the context of war itself.

I read Churchill's magnum opus on the war - The six volume 'The Second World war' - which was the perfect antidote to the Soviet books by providing a different view of the war, where Britain takes the center stage. There are many events that stand out in Churchill's version, about the man's genius and the resilience he and his people showed during some of the darkest hours of the war.

Nolan's 'Dunkirk' is about one such darkest hour for Britain and its allies. The Panzer divisions have pulverized the French army and ran over France in a matter of days putting the British Expeditionary Force at risk along with the French and Belgian army. The British plan an evacuation at Dunkirk hoping to get at least 10% of their army home.

Apart from being one of historical interest, what makes it stands out as a movie is the way it is made. Nolan does it by inter splicing the story from three different points of view and juggling the linearity of time to tell it in a sequence. The viewer is made to work a little to understand the little jumps in time - back and forth - and is engaged entirely in the movie as a whole.

Told as a story of British spirit and how that spirit endured would've made enough impact on the viewer as such. However, the little personal drama - in the yacht, in the conversations in the Spitfires or the small gestures of decency at the vast beaches of Dunkirk make for a gripping tale.

The beach itself - vast, white sands with recreational chairs and hotels on the beach front - plays an indelible part in the movie. The wax and waning of the tides, the abandoned trawlers, the dunes which are eerily strewn with dead bodies, the ghostly wave of sands which sweep around, the frothing of waves, the weeds along the beach - all play a part in creating that somber setting and mood for the movie.

Hans Zimmer's immersive music just sets in with the overall ambience and creates the perfect background for the action. The dog fights in the air between the Spitfires and the Me-109's are done with a lot of POV creating the illusion of watching the fight as first person.

All three stories - the mole (the beach jetty), the sea and the air - converge at the end like the crescendo of a symphony finishing the tale. The soldiers read the iconic Churchill's speech at the end in the newspapers.

However, what was missing - as compared to a 'Saving Private Ryan' or a 'Enemy at the gates' - was the sentimental connect. The movie is a focused historical war drama - the end of which you are a little richer in your history but feel no connect to the central characters in the movie. The larger canvas of the movie making and the colors create the texture of the land and the characters which after a while you are no longer invested in.

Overall, the movie is an experience in the craft of making sweeping historical drama and I would love to see Nolan follow this up with a one on the 'Battle of Britain' - which will be interesting.

Teachers - 1

The other day I was thinking of one of my teachers in my school days, Ms. Ida Mercy and was wondering why I still remember her. Then I try to remember all my teachers. Remarkably, all the teachers I could remember were my 8th standard teachers. I could not remember all my teachers before or after like that. And all of them are remarkable in one way or other. Hence this post as a way of thanking them for shaping me to who I am today.

I am not sure why this 8th standard (1988-89) is such a vital point that I had like the perfect alignment of teachers. May be that it is the year, I came of age and that they are all, unbelievably, the best of my teachers. I am not sure whether they had the same effect in anyone else like they did in my life.

I lost touch with everyone of them after school and today, I don't even know where they are.
This is the list of those excellent human beings who taught me in my 8th standard.

1. Ms. Sheela Shenbagavalli - English

What I remember about Ms. Sheela is the way she sits in the chair in front of the class. With her silver-rimmed glass with a prominent nose and at about 6ft, Sheela miss will be like a lost runway model who landed in the class. She always sits in the chair, cross-legged, with the book in her left hand and a scale in the right and takes the class. Most of the times she will be so absorbed in the lesson, it is difficult to discern whether she is taking the class for us or just enjoy reading the lesson.

I still remember the way she took O.Henry's 'The cop and the Anthem'. There is no one who could've beaten it. She went through the story with precision and brought out the irony of the ending sharply. She had a stylish way of teaching and taught grammar with the same fervor and any credit for my English today should go to her.

2. Ms. Mahalakshmi - Tamil

Or the terror of the 8th standard. I always had a love/hate relationship with her. While I loved the way she taught, I always thought she had a fascist streak in running the class and derived a sadistic satisfaction meting out punishments on a daily basis to about 90% of the class. Her daily pop quizzes took about 30 min of the 50min periods and the 30 min usually includes some pretty harsh punishments for those who couldn't answer. And I've been on the receiving end one too many times.

However, she was passionate about Tamil and teaching. If I can still write Tamil without grammatical errors, it is primarily due to her training. She encouraged me to get into elocution contests and usually will ask me to come over to her house and help write down the speeches. She had a love for the classical Tamil literature and used to take 'Silapathikaram' with a fervor unmatched. However, I don't remember her talking about the modern Tamil literature at all.

3. Ms. Banumathi - Maths

Banumathi miss was the principal of the school and she took the mathematics class as well. She used to be very methodical in approach and was very punctual to the class and will never waste time - chitchatting or talking anything other than Maths. She usually start writing on the board the moment she enters and will work through the book fast and efficiently.

I remember her Algebra classes which used to be different from the other chapters. May be because she liked them. She will sit on the desk and run through Algebra. I used to think of her as some sort of efficient automaton going about her work.

4. Ms. Dhanalakshmi (Physics) and Ms. Sumathy (Chemistry)

Both Dhanalakshmi and Sumathy miss took the science classes for about an year or so. And had a profound effect on me in that year. Not for the science classes though.



Both of them were very friendly and very likeable. The classes were nothing out of the ordinary, just running through the books. But Dhanalakshmi miss had an interesting way of narrating stories around the concepts. And that was interesting. Sumathy miss used to be the meek partner and it is very rare to see one without the other.

It was the year 'மீண்டும் ஜீனோ' was serialized in Vikatan and they used to bring the books and we use to have lively discussions. A lot of the Tamil authors, apart from Sujatha, got introduced. Balakumaran - with 'மெர்க்குரி பூக்கள்' and 'இரும்பு குதிரைகள்'  introduced a different world. Both of them were big time Balakumaran fans.

We used to meet on Saturday afternoons at Dhanalakshmi miss house and it used to be books, music and food. Discuss the new novels, play games etc. Never felt like she was a teacher at all. Unfortunately, both of them left the school the same year.

It was the year I almost fainted smelling ammonia in the lab trying to understand what 'pungent' actually meant. Sumathy miss used to advice not to try that with the acids trying to understand their acidity.

5. Ms. Ida Mercy (Biology)

I had a love/hate relationship with her. I was a pet because I studied well. She hated me because I was not focused enough in studies. She saw through my eternal character flaw. I remember her as someone very strict in class, dark - but a beauty, with thick brows joining in the center of the forehead. Always in a saree, clad tightly and perfectly.

She was a very serious teacher, unlike the other science teachers and don't remember talking anything else other than studies. She used to ask me to focus on studies and leave out all the other distractions. Sadly, that is an advice I never took up to follow.

6. Ms. Ramalakshmi - History

Rama miss is a very soft-spoken and at times, very frightened one. The only thing I remember about her is that we made her cry in the class once. She was in the front crying and we were all worried that we will get into so much trouble for that.

For some reason, I don't think we had any trouble over that. She must've been good enough not to report that.


7. Ms. Poongulali - Geography


So Poongulali miss was my nemesis in the school days. She probably hated me or just didn't care. She doubled as the school head mistress - capable of causing me immense distress and trouble and she sure did at every instance. And of course, I gave her a lot of opportunities to do so as well. Since, she made it a point not to be charmed and be a nuisance, I tried to behave well in her classes and just make sure to avoid her gaze at all times around the school.



Mom didn't help the whole thing by coming to school on a regular basis with a litany of complaints and give her enough ammunition to fire at me. It took me some time to convince mom that Poongulali has an absolute grudge against me and made her stop the complaints. But I do not think that helped.



Oddly, most of the teachers left the school for better jobs or something by the time I finished 8th standard. However, everyone of them played a huge role in how I shaped up to trouble more people in my later days.

சீனிவாசநல்லூர் - குரங்கு நாதர் கோயில்

இடையில் கிடைத்த ஒரு நாளில் எங்கு செல்லலாம் என்று யோசித்து , சீனிவாசநல்லூர் குரங்குநாதர் கோயில் என்று முடிவு செய்தேன்.

சென்னையில் இருந்து திருச்சிக்கு நான் சென்ற தமிழ் நாடு அரசு பேருந்தின் பயணம் மட்டுமே ஒரு தனி கட்டுரைக்கு வேண்டிய அளவு சாகசங்கள் கொண்டது. இருந்தாலும், அதை ஒதுக்கி விட்டு , அங்கிருந்து சீனிவாசநல்லூர் சென்ற சாகசத்தை எழுத போகிறேன்.

சீனிவாசநல்லூர் திருச்சி அருகே முசிறியில் இருந்து ஒரு 10கி.மீ. தூரத்தில் இருக்கிறது. காலை திண்டுக்கல்லில் இருந்து வைகையில் திருச்சி வந்து , அங்கிருந்து குளித்தலை செல்லும் பேருந்தில் ஏறி பயணம் தொடங்கியது.

கடுமையான வெயிலைவிட அந்த வெயிலில் காய்ந்து கொண்டிருந்த காவேரி பரிதாபமாக இருந்தது. ஒரு புறம் ரயில் பாதை , மறுபுறம் காவேரி என்று ரம்யமாக இருக்க வேண்டிய பயணம், வெயிலின் கடுமையில் , பேருந்தில் இருந்த மக்களின் எரிச்சலில் வெளிப்பட்டு கொண்டிருந்தது.

குளித்தலை வந்தவுடன் அங்கிருந்த ஒரு பேருந்து ஓட்டுனரை விசாரித்த போது , முசிறி சென்று அங்கிருந்து மற்றுமொரு பேருந்து ஏறி செல்லுமாறு கூறினார்.

முசிறி பேருந்தில் ஒரு சிறு பெண் - அவளைவிட சிறு குழந்தை என்று அவர்களுக்கு அருகில் சென்று அமர்ந்தேன்.தீபிகா, அந்த பெண், அவளின் அத்தை பால்குடம் எடுப்பதை பார்க்க குளித்தலை வந்ததாக சொன்னாள். வெயிலில் பால் குடம் எடுத்து நடந்த களைப்பு முகத்தில் இருந்தாலும் நான் ஒரு பிஸ்கட் கேட்டவுடன், அதில் ஒரு சிறு துணுக்கு எடுத்து எனக்கு கொடுத்தாள்.

முசிறி வந்து காட்டு புதூர் பேருந்தில் ஏறி சீனிவாசநல்லூர் செல்லும் பயணம் தொடங்கியது. போகும் வழியில் திருஈங்கோய் மலை , சிறு வயதில், அதன் எல்லையில்லா படிக்கட்டுகளை கொதிக்கும் வெயிலில் ஏறியது ஞாபகம் வந்தது. அந்த நாள், காலையில், இரு கரையும் அணைத்து ஓடிய காவேரியில் பயந்து பயந்து குளித்ததும் ஞாபகம் வந்தது.

சீனிவாச நல்லூர் குரங்கு நாதர் கோயில் கி. பி.9ம் நூற்றாண்டில் பராந்தக சோழனால் கட்டப்பட்டது. முதல் முதலாய் சோழர்களால் கட்டப்பட்ட கோயில்களில் ஒன்று. இன்றும் ஓரளவு நல்ல முறையில் ASIஆல் பராமரிக்க பட்டு வருகிறது.

சிறு கோயில் என்றாலும் சுற்றி இருக்கும் சிற்பங்கள் சோழர்களின் கலை நுட்பத்தின் உதாரணமாக இருக்கின்றன. பல்லவ சிற்ப கலையின் பாதிப்பு தெரிந்தாலும் (பார்த்தவுடன் அர்ஜுனன் ரதம் நினைவுக்கு வந்தது). ஆனால் நிறைய வித்யாசங்கள். முக்கியமாக பல்லவர்களின் சிங்கங்கள் இல்லை.

 அதை விட முக்கியம் சோழர்களின் தக்ஷிணாமூர்த்தி , தெற்கு விமானத்தில். இப்படி ஒரு அழகான மூர்த்தி , இவ்வளவு முந்தைய காலகட்டத்தில் கண்டதில்லை. அதிலும் சுற்றியுள்ள கணங்களின் அம்சங்கள் பொறுமையாக பார்க்க வேண்டியவை.

 

 பிட்சாடனார் வடக்கு விமான சுவற்றில் கம்பீரமாக அமர்ந்திருக்கிறார்..

 

 

 துவாரபாலகர்கள் மற்றைய கோயில்களில் போல் அன்றி நேராக பாராது இருபுறமும் ஒரு புறமாக நின்று ஒரு கர்வத்துடன் பார்க்கிறார்கள்.

 சுற்று சுவற்றில் யாளி வரிசையும் ஒவ்வொரு மூலையிலும் மகர முகங்களும், அவற்றுக்கு கீழே சோழ கல்வெட்டுகளுமாக கோயில் முழுமை பெறுகிறது.

 கிழக்கு சுவற்றில் பராந்தகனின் நில நிவந்தகளின் கல்வெட்டு இருக்கிறது. பொறுமையாக எழுத்து கூட்டி வாசிக்கலாம் என்றால் வெயில் மண்டைய பிளந்தது.

இன்றும் சீனிவாசநல்லூர் மக்கள் வரும் ஒரு , இரு பேர்களையும் வரவேற்கிறார்கள். கோயில் விட்டு வந்ததும் அங்கு ஊர் கதை பேசிக் கொண்டிருந்த இரு பெண்கள் தண்ணீர் பிடித்து கொள்ள விட்டார்கள். பேருந்தும் சீனிவாசநல்லூரில் இறங்கிய பெண் திரும்ப நடந்து வரும் போது கோயில் பார்த்ததை விசாரித்து சென்றார். அங்கே நடந்து கொண்டிருந்த ஒருவர் , முன் ASI ஒரு காவலாளி போட்டு இருந்ததாகவும், இப்போது யாரும் வருவதில்லை என்றும் சொல்லி சென்றார்.

ஒரு பெட்டிக் கடையில் நன்றாக கெட்டியான மோர் குடித்து விட்டு திருச்சி பேருந்தில் ஏறினேன். ரெங்கமன்னார் அழைத்து கொண்டிருந்தார்.


1. கொடும்பாளூர் மூவர் கோயில் - http://sibipranav.blogspot.in/2011/01/blog-post.html

Jackie (2016)

'Jackie' is an intimate, rip-to-the-soul portrait of Jackie Kennedy in the days after the assassination of John F Kennedy. And it is incredibly sad in that portrait. It is narrated in the words of Jackie on what happens just after that assassination and the funeral and the aftermath.

The movie focuses on the three days after the assassination and the funeral thereafter. It tells in details the trails of Jackie and how she managed the kids in between - John Jr. happens to have a birthday the day after the assassination.

My introduction to John F Kennedy started with mom telling me about the days of his presidency and how everyone was glued to the radio following his assassination. John F Kennedy brought a whiff of fresh air and a level of optimism in the world which triggered a heavy backlash following his assassination.

Jackie as the first lady brought a level of finesse and fashion into the White house which again took a back seat with more traditional first ladies following her. There is a reference to the Kennedys being royalty and of course, they were royalty in that sense that they were the first family who were photogenic and who exploited the power of television.

When Jackie plans to have the funeral as a procession with a parade and with her in black leading the way in the full eyes of the world, she is doing exactly that. Build that mystic element around JFK and record his death for future history.

The incredible optimism of the JFK years ended with his death and the turbulent 60's began with Vietnam, the civil rights agitations, generally student unrests across the world and chaos. So it is proper that he died a such a violent death to herald the years of agitations and resistance movements that followed, which brought in more violence and deaths across.

The tragic legacy of that one family - in the deaths, the controversies and the mystery and excitement the Kennedy name evokes - remain today unchallenged by any other one group or people or family.

Natalie Portman brings in a deeply personal performance - in her struggle to handle the tragedy and the kids, fiercely fighting to define the legacy for her husband and in building that aura of charm around him quickly. She looks vulnerable at the moments of her grief and fiercely vocal in her planning for the funeral with Bobby and the Johnson administration.

When I read back, I realize that how this has become more about the Kennedys than the movie. I think it happens all the time for everyone who have studied or written about the Kennedy family. It is difficult not to be captivated by that.

Beauty and the Beast

'Beauty and the Beast' is not the movie that is going to change your world view. At best, it is a children movie some pretty good songs from the older one recycled. Emma Watson is looking good as Belle and turns in a decent performance. And the movie sustains interest through its run time and ends with a happily ever-after.

So why write a review? Because the movie also brings forth a few themes not commonly seen in movies and especially in Disney movies. Thats what makes this a much more interesting than the rest.

Belle is not the normal Disney heroine. In line with the empowered heroines of the modern Disney era (still with a few stereo types hanging on!), Belle is the girl who can read in the village and gets mocked for it by the villagers.

And the movie turns the theme of a 'damsel in distress' on its head and is actually about how Belle rescues the prince from his curse and basically brings redemption for him. This is at odds with the usual tale of the prince charming riding in to save the day for the princess.

Gaston, in a normal story, will be that prince charming. Dashing, witty and full of charm, he is portrayed instead as the brawny village idiot. In a way, instead of the prince charming, he  becomes the villain to the beast and Belle.

Of course, Belle is that intelligent heroine who rescues the Prince from his curse. We actually see her ride to rescue her father once and stand up to Gaston when he mobilizes the village. She is quite clever to understand the watch gear mechanism her father works with and hence is at once, beautiful and clever. And that is a recipe for ridicule among the villagers which she endures without batting the eye.

Life always teaches that the mother is always stronger than the father. It is always the witty, clever girl who comes out stronger in any relationship. Belle proves that by standing up to the Beast and transforming him without telling him.

However, I had some issues with this transforming business following the imprisoning sequence of Belle. Though it starts as an abusive relationship with the Beast imprisoning Belle, it transforms into love. This is a theme that could've been avoided as it conveys the wrong way of looking at a relationship. To me, advising anyone to find love in an abusive relationship is just cynical and regressive and just helps to keep the girl in the abusive relationship forever. That is so Tamil-cinema like and is completely at odds with how Belle has been portrayed through the movie.

If we can forgive that one part, the other theme the movie portrays a bit loudly is the redeeming power of love itself. The Beast gets cursed because he couldn't find love in his heart. Though they start at odds, Belle enchants him and lets him find love within him.

However, the Love here is not the love of the Beast. The Beast is shown sulking at the top of the tower of his castle when Belle leaves him. He does not become the savior of the day, but awaits his rescue at the hands of Belle. There is macho showing off of his love at any point. He pines, whines, cares, feels and does all the supposedly 'feminine' things about love. It is so refreshing to see that in the Beast.

The Rose whose petals fall off does not just represent the passage of time but the change in heart of the Beast. As always, love redeems the Beast and lifts the curse and they live happily forever.

If I can look beyond that one flaw, I would say the movie strikes the right chords and of course , the songs are absolutely fabulous and makes it the movie for the summer.

Reading Challenge Reviews by Vanathy

Vanathy participated in the 'Big Friendly Read" reading challenge conducted by the British Council Library. The challenge is to read at least 6 books and write reviews for all of them. She finished reading 7 and wrote reviews for 6 of them. The reviews were evaluated and her reviews got a perfect 30 out of 30 and the trainer wrote "Amazing writing! Loved it!". She has her own Goodreads account and regularly writes her reviews there. So, here are those 6 reviews she wrote for the challenge.

The Baking Life of Amelie Day by Vanessa Curtis
My rating: 4 of 5 stars

It is about a girl who loves baking just like me.it was a really nice book but I felt sorry for Amelie. She was really lucky to have a chance to go to the quarter finals of the Britain’s best teen baker contest. The book had its ups and downs, but overall, it was a great book. When I got to the part where Amelie’s mom got the phone call from the judges of the Britain’s best teen baker contest saying that Amelie was qualified for the semifinals, I was happy that everything ended well for Amelie.

I really loved the book , cause it teaches people not to give up on your dreams. but I felt really sorry for Amelie when she lost her medical bag.

P.s: I think the recipes were a nice touch. They helped me bake new cupcakes and muffins.

Dream On, Amber by Emma Shevah
My rating: 5 of 5 stars

It taught me to stand up to bullies even when I knew she could squash me like a bug. I liked the part where Ambra (amber) won the art competition. I felt sad when she saw the little kid play with her father when she had no father to play with. I hoped in the end that amber’s father would come back and say he was sorry for leaving so unexpectedly, but it did end well even though what I thought didn’t happen. It felt heartwarming when amber’s teacher hugged her to congratulate her.

Dara Palmer's Major Drama by Emma Shevah
My rating: 1 of 5 stars

I felt a bit sad when I got to the part where it said Dara was left on a temple step. I thought Dara palmer’s major drama was not a good book at all. After reading dream on, amber! , I thought Dara palmer’s major drama would be nice too. But it didn’t quiet live up to my expectations. I would not recommend this book to anyone. I felt that Dara was bragging when she said she was good at making faces, so when she didn’t get picked for the play, I thought that she deserved it.
P.s: I was glad that the book didn’t end like most books, where the lead actress can’t sing or dance at the day of the play or show, and they are replaced by the people we read about.


Elspeth Hart and the School for Show-Offs by Sarah Forbes
My rating: 4 of 5 stars

It was the most disgusting book I have ever read. I mean, nose hairs in stews? Come on! I felt happy that in the end, Elspeth was reunited with her family. I was sad when I read the part where Elspeth had to sweep up rat accidents. I also felt sorry for the students who ate rat tails thinking they were mashed potatoes. But anyway, the book was a great book and I would recommend it to anyone. All was not well but ended well for Elspeth hart.

The Parent Problem by Anna Wilson
My rating: 5 of 5 stars

It showed me that boys can be all nice on the outside, but inside, they were monsters. I think that Skye’s life could not get any more mortifying. I think that the voldermont twins were bullying Skye way too much. I felt most sorry for her when her skirt fell down and somebody caught her on tape. I also found out it was Skye’s ‘best friend’ was the traitor who caught Skye falling into the toilet. But I was happy to find out that in the end everything was sorted out.

The Silly Book of Weird and Wacky Words by Andy Seed
My rating: 4 of 5 stars

It had many fascinating games and fantaboulous facts. Even though there were some jokes that I did not understand, I enjoyed it thoroughly. I told the jokes and games to my brother and he also agreed that they were awesome. The silly book of weird and wacky words was amazing and I expect to read more Andy seed books in the future.

View all my reviews