Anna Karenina

Vanathy wanted to read 'Anna Karenina' and asking for it. I told her that it may not be appropriate reading for her age (she is 12) and suggested some other classics she can try out. And found today that she has added the book in the queue in Iloveread.in for reading. Like me, the girl does not take 'no' for an answer. So, I just took the book out and kept in her bookshelf for her reading.

I am no prude and I have read more intense graphical books when I was twelve anyway. It was not a question of the appropriateness of the content but the emotional weight the book carries. 

"Is it really possible to tell someone else what one feels?"

I remember the night I read 'Anna Karenina' - it was a big book and I just couldn't put it down and it was worse the next day as the fate of Anna kept reverberating through the mind. If there is one book that can wreck you emotionally, it is this one (of course, 'Crime and Punishment' and the 'Brothers Karamazov' will run a closer race here!).

It is not the moral quagmire the book gets into - but rather the juxtaposition of pride versus humility - which forms the backbone of the book and in the characters of Anna and Levin, this contrast comes out to the fore.

" I've always loved you, and when you love someone, you love the whole person, just as he or she is, and not as you would like them to be."

The story of a fallen woman is not a novelty. It was told to death - literally and metaphorically - by the French (is there a French novel without some sort of a scandal?). What Tolstoy is so good at - is to bring the philosophical musings of that state of affair and show the progressive change from a calm, poised women that Anna is at the start of the novel in the train to the depressed, unhappy women who meets the carriage of another train close to the end of the novel.

" He stepped down, trying not to look long at her, as if she were the sun, yet he saw her, like the sun, even without looking."

The love triangle of Anna, Karenin and Vronsky is poised to end in tragedy and it sure does in the end. However, Tolstoy tells the story completely in a sepia tone. There is nothing good or bad here - but just a relative telling of the truth. That the novel muses a lot on this will make the reading tedious at times but reading as an adult reader, it is easy to understand the 'windiness' of the book.

The book, though is a love story, like every other novel of Tolstoy, is also a philosophical work which explores love, guilt, desire, happiness and the socio-economic conditions of the day. That may seem a lot to cover but the book moves into everything with everyone professing opinion on everything and a lot of descriptions of those olden days of Russian life.

"They've got no idea what happiness is, they don't know that without this love there is no happiness or unhappiness for us--there is no life"

Levin's life is shown in contrast to Anna's and Levin is a heap of contrasts - proud at first - and at some point, flirts with Anna as well. But it is his musings on his life as a landowner and his life with Dolly which forms the contrast. Levin has his faults - he acknowledges each of them - but also is willing to work on them and correct himself. The Christian righteousness is the path he chooses - however difficult it may be for him to traverse.

The concept of happiness - as it applies to an individual - is explored by the failure of every character in the novel to find it. Vronsky, when he finally gets Anna, does not feel overwhelmingly happy as he expected to be. Anna, when joining Vronsky, grows more depressing and suspecting rather than being happy.

"Rummaging in our souls, we often dig up something that ought to have lain there unnoticed. ”  
 

The complexity of being in a 'happy' state is a recurring theme in Tolstoy's novels along with being 'guilty' of something. The guiltiness of doing something - here, Anna's love for Vronsky or Levin's guiltiness for being a landowner - comes in the way of achieving happiness always. 

The Christian morality of the society (or the morality as defined in every society) thrives by associating guilt with any activity that brings happiness - thus, as Levin finds out in the end, choosing to be a Christian (or to obey the societal norms) is the way to keep the guilt at bay. But this righteousness is as much Christian as Nihilist. This Tolstoy understood and probably abhorred. He explores this nihilist tendency of the self-righteousness in 'War and Peace' in more detail though.

“Love. The reason I dislike that word is that it means too much for me, far more than you can understand."

However, the book for me, is more an exploration of happiness than about guilt. Tolstoy - at least in the days of writing Anna - is trying to balance between love and the associated guilt produced by the society on love itself and was exploring the plight of Anna as caught in it. He does not ,mercifully, engage in sermonizing as in his later works ('The Kreutzer Sonata' comes to mind with a shudder!).

So, the emotional baggage you are going to be saddled with by the time the book is finished is a burden to bear but it is one's choice to bear it happily.

நிலவு மணல்

இன்று முழு நிலவு. அலுவலகத்தில் இருந்து திரும்பி வரும் போது பள்ளிக்கரணை சதுப்பு நிலத்தின் குறுக்கே இருக்கும் சாலையில் வரும் போது மெதுவாய் எழும் நிலவு ஒரு மஞ்சள் நிறத்தின் சாயலில் அழகாய் இருந்தது. அந்த வாகன நெரிசலில் எத்துணை பேர் அந்த நிலவை ஒரு ரசனையுடன் பார்த்திருப்பார்கள் என்று ஒரு யோசனை. அப்படியே ஒரு சிலராவது பார்த்து ரசித்திருப்பார்கள் என்று நினைத்துகே கொண்டேன்.

கூடவே ஒரு பயம் - நேற்று பாபாவை பார்த்தவர்கள் இன்று எதை பார்ப்பார்களோ என்று? இருந்தாலும் இன்று பல முறையும் நிலவு பார்க்க நேரிட்டது.

அழகியலின் உபயோகம் என்பது மனதிற்கு மகிழ்வு தருவது மட்டும் தானா? அதன் பொருட்டே அது ஒரு விதத்தில் இந்த பண்ட மாற்று உலகில் உபயோகம் அற்றதாய் பார்க்க படுகிறதா? சிபியை திரும்ப கூடி வரும் போது சாமி-2வை பற்றி பேச்சு வந்தது. அதனுடன் கலையின் நேர்த்தி மற்றும் பொது புத்தியின் வீழ்ச்சி என்று பேசிக் கொண்டே வந்தோம். நேர்த்தி அற்ற ஆபாசமான கலையை தவிர்ப்பது என்பது நமது தேர்வு மட்டுமே என்று சொல்லிக் கொண்டு வந்தேன்.

தரங்கம்பாடியில் என்றோ ஒரு இரவு

"புணரி பொருத பூ மணல் அடைகரை
ஆழி மருங்கின் அலவன் ஓம்பி
வலவன் வள்பு ஆய்ந்து ஊர
நிலவு விரிந்தன்றால் கானலானே." (நற்றிணை 11)

தலைவன் தேரில் ஏறி தலைவியை காண பூக்கள் சிதறிக் கிடக்கும் கடற்கரையில் மெதுவாய் வருகிறான். ஏனெனில் அந்த நிலவு விரிந்த முழுநிலவு நாளில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நண்டுகள் மீது பட்டு விடாமல் தேரை மெதுவாய் ஒட்டி வருகிறான் என்கிறார் உலோச்சனார். இந்த பாடல் கொஞ்சம் பரிச்சியமானது. அந்த 'நிலவு விரிந்தன்றால்' என்பது எப்போதும் மறக்க முடியாதது.

அதில் இருந்து நிலவுமணலிற்கு சிறிது தூரம்தான். அகநானூற்றில் இதே உலோச்சனார் இன்னொரு பாடலிலும் இது போலவே தலைவனை கடற்கரையில் தேர் ஓட்ட விடுகிறார்.

"கொடிது அறி பெண்டிர் சொல் கொண்டு அன்னை
கடி கொண்டனளே தோழி பெருந்துறை
எல்லையும் இரவும் என்னாது கல்லென
வலவன் ஆய்ந்த வண் பரி 
நிலவு மணல் கொட்கும் ஓர் தேர் உண்டு எனவே." (அகநானூறு 20)

தலைவனும் தலைவியும் காதலில் இருக்கும் நேரம் ஊராரின் அலர் கேட்டு தலைவியின் தாய் தலைவிக்கு தலைவனை காண தடை விதிக்கிறாள். அது கேட்டு தலைவன் தேரில் இரவில் 'நிலவுமணலில்' வருவானே பார்ப்பதற்கு என்ன செய்வது என்கிறாள்.

நிலவு மணல் என்பது நிலவின் வெளிச்சம் பரவிய கடல் மணலா அல்லது நிலவு போன்ற வண்ணம் கொண்ட கடல் மணலா ? எதுவாய் இருக்கும்.

முழு நிலவின் இரவில் கடல் ஒரு மாய உலகமாய் காட்சி தரும். கடல் நீரின் எல்லையற்ற பரப்பில் சிதறும் நிலவின் வெளிச்சம் இரவு முழுதும் பார்க்க வேண்டிய  ஒன்று. அது போன்றே யாருமற்ற முழு நிலவின் இரவில் கடலின் கரையில் அலை வந்து போகும் போது சிதறும் நண்டுகள் மணலில் காட்டும் நிழலின் நடனம் கண்களை ஏமாற்றும். மினுக்கும் அந்த மணலில் நிலவு பல்லாயிரத்துண்டுகளாய் சிதறும். எங்கு நிலவு முடிந்து மணல் தொடங்குகிறது என்பது மயக்கமாகும்.

இரவின் இந்தக் காட்சியை பார்ப்பது மட்டுமன்றி அதை நினைவுறுத்தி எழுத்தில் வடிப்பது என்பது கவியின் திறம் மட்டுமன்று - அழகியலின் நேர்த்தி என்பது இதை கண்டு கடந்து செல்லாது அதை உள்வாங்கி கொள்வதும் ஆகும்.

இந்த பாடல்களை தேடிய போது இன்று வைதேகி ஹெர்பர்டின் வலை பக்கத்தில் இந்த நிலவுமணலின் குறிப்பொன்றை காண நேரிட்டது. சங்கப்பாடல்களில் 12 இடங்களில் இந்த பதம் உபயோகிக்க பட்டிருக்கிறது. அதில் இருந்தே இந்த குறுந்தொகை பாடலை கண்டுகொண்டேன்.

"இருள் திணிந்தன்ன ஈர்ந் தண் கொழு நிழல்
நிலவுக் குவித்தன்ன வெண்மணல் ஒரு சிறைக்
கருங்கோட்டுப் புன்னைப் பூம்பொழில் புலம்ப
இன்னும் வாரார் வரூஉம்
பன் மீன் வேட்டத்து என் ஐயர் திமிலே"

நிலவுக் குவித்தன்ன வெண்மணல் - நிலவை (நிலவின் ஒளி) குவித்து வைத்தது போன்ற வெண்மணல் , ஒளியை எப்படி குவிப்பது - அதுவும் நிலவின் ஒளியை - கடலின் மணல் நிலவின் ஒளியுடன் விளையாடுவது எத்துணை அழகானது.

அழகியலின் பயன் என்பது மனதின் மகிழ்ச்சி.

Scipio

Scipio: A Novel by Ross Leckie
My rating: 3 of 5 stars

I often wonder what is it about the Roman Republic that is so attractive that I keep coming back to it. Its probably that this is the first of the many experiments in Republicanism which has left extensive records from the times of its birth till the fall. Probably, the next one that comes close to it is the French republic (Numbers 1 till 4) that comes in the Eighteenth century.

More than anything, it is that the history of the Roman republic repeats itself over the past thousands of years - in the words of Marx "first as tragedy and then as a farce". It is incredible that so much of what has happened 2000 years back keep repeating itself - only with different actors. However, that is for another day.
I picked up "Scipio" in a used book shop. I couldn't resist the fact that the book is about the period when the Republic was at its zenith and that it is the story of that irresistible military genius Scipio Africanus. There is just not enough books about him.

The book is a fictional account of the life of Scipio from about the time Hannibal starts his invasion of Italy till he is beaten decisively by Scipio at the Battle of Zama. However, the book focuses more on Scipio - the man than the famed Scipio Africanus.

The tomb of Scipio's is something I've read about and have always wondered about the family which called itself the 'Staff of Rome' and the role they had in the continuance of the Republic. Scipio Africanus - hailing from that family which has served Rome already for more than 300 years and the most famous of Scipio's - juxtaposes his life with the other most famous general of his age - Hannibal Barca.

The book is part of a trilogy but the book can be read independently without worrying about the backstory. While the book covers a lot of history - from the times of Scipio A's father - it also glosses over a lot of details and misses out on a lot of personal narrative of Scipio.

The book feels incomplete because of this - there is no reference to the marriage of Scipio for example. How can such a thing be completely skipped over is beyond me. In fact, Scipio marries the daughter of Paullus who dies at the Cannae. While the lost battle - Hannibal's biggest victory in Italy - is described in some detail, the aftermath is covered with haste.

That is not what makes the book bad though. It is the fact that it does not do justice to Scipio - either as a history or as a fictional account - is what does it. I kept waiting for something interesting to happen - till the book ended. A lot of war and atrocities happen and explained in detail as well but there is a lack of substance in all that which stops you from caring for anyone in the story - including Scipio.

Cato comes out as a bad villain and has no role to play other than showing up in letters and as some bad guy whose intentions remain unclear till the end. While the history explains it for those interested in it, there is no clarity for those reading it as fiction.

When I started, I was thinking of reading the trilogy in complete but am not sure now. I might still read the first one 'Hannibal' - just because of the fact that he has always fascinated me. However, I am more inclined to read the real history and be done with it.

வெண்ணிற இரவுகளும் வேட்டைக்காரனும்

சென்ற வாரம் மும்பை விமான நிலையத்தில் நேரத்தை கடத்திய போது செக்காவின் ‘வேட்டைக்காரன்’ (The Huntsman) சிறுகதை வாசிக்க தோன்றியது. கடைசியாக எப்பொழுது வாசித்தேன் என்று நினைவில்லை. இணையம் தான் எவ்வளவு உன்னதமானது. 

செக்காவ் இக்கதையை குளியலறையில் எழுதியதாக கேள்விபட்டிருக்கிறேன். அது எவ்வளவு உண்மை என்று தெரியாது. அது கொஞ்சம் மிகையாகவே தெரிகிறது.

'வேட்டைகாரன்' கதை எளிதானது. எளிதான கதைகளே மிக அரிதாக எழுதப்படுகின்றன. இகோர் ஒரு வேட்டைக்காரன். வேட்டைக்கு வந்த இடத்தில அவனது 12 வருட மனைவியை சந்திக்கிறான். 12 வருடத்தில் அவன் சில முறையே அவளை பார்த்திருக்கிறான். பொருந்தாத அந்த மணத்தில் அவனுக்கு நாட்டமில்லை. அவர்களின் சந்திப்பு, அவள் கெஞ்சல்களிலும், அவனது மறுதலிப்புகளுமாக கழிகிறது. அவன் இன்னொரு பெண்ணுடன் இருப்பதை கேட்டுக் கொள்கிறாள். அவன் பிரிந்து செல்கிறான். அவள் அவன் செல்வதை பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறாள்.

தாஸ்தாவ்ஸ்க்கியின் 'வெண்ணிற இரவுகள் (White Nights)' மனதிற்கு பிரியமான கதைகளில் ஒன்று. இதுவும் ஒரு எளிதான கதைதான். கதையின் நாயகன் ஒரு நாள் இரவில் செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பேர்க் நகரில் ஒரு பாலத்தில் நஷ்ட்டங்காவை சந்திக்கிறார். அவள் ஒரு வருடம் கழித்து அந்த பாலத்தில் சந்திப்போம் என்று சொன்ன காதலனை காணாமல் அழுது கொண்டிருக்கிறாள். அடுத்த 4 இரவுகள் அவர்கள் இருவரும் அதே பாலத்தில் காத்திருக்கிறார்கள். அவன் அவள் மீது காதல் கொள்கிறான். நான்காவது நாள் இரவில் திரும்பும் போது அவனது காதலை சொல்கிறான். அதே நேரத்தில் அவளது காதலன் வருகிறான். நஷ்ட்டங்கா அவனுடன் சென்று விடுகிறாள்.

இரண்டு கதைகளும் காட்டுவது காதலின் ஒரு குறுக்கு வெட்டு தோற்றத்தை. ஒரு தலை காதலின் துயரம் இரண்டிலும் வெளிப்படுகிறது. 'வேட்டைக்காரணின் மனைவிக்கு அவன் வீட்டிற்கு வருவதால் அவளுக்கு ஊருக்குள் கிடைக்கும் சிறு மரியாதை, அவன் வேறு ஒருவளுடன் இருப்பதை அறிந்து கொள்ள அவள் கேட்கும் கேள்விகள், இறுதியில் அவன் பிரிந்து செல்லும் போது அவன் தொப்பி மறையும் வரை அவள் அவனை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

சந்திப்புகள் எல்லாம் பிரிவில் தானே முடிகின்றன? அதுவும் ஒருவர் மட்டுமே துயருறும் பிரிவுகள் எவ்வளவு கடினமானவை.

நஷ்ட்டங்காவின் பிரிவும் அவ்வாறே நிகழ்கிறது. அவள் நாயகனை காதலித்தாளா என்பது ஒரு சிறு மர்மமாகவே இருக்கிறது.  அவனோ தொடங்கும் முன்னே தோல்வியுற்ற காதலுடன் தன தனிமையான வாழ்வை தொடருகிறான்.

பெலகயாவோ - இகோரின் மனைவி - காதலற்ற திருமணத்தில் கணவனை காதலிப்பவள். அவனை விட்டு விலகவும் முடியாமல், கிராமத்தில் தனியே வாழ்பவள் என இருக்கும் பெயரின் பின் ஒரு மரியாதைக்காக அவனின் வருகையை எதிர்பார்த்து ஏமாறுகிறாள். 

இரு கதைகளும் காட்டும் காதலின் ஒரு வெட்டு தோற்றம் சோகமானதாக தெரியலாம். ஆனால் வெள்ளை இரவுகளின் இறுதியில் அதன் நாயகன் சொல்வது போல் 'காதல் என்பது ஒரு கணத்தின் மகிழ்வே..ஒரு முழு வாழ்க்கைக்கும் இந்த ஒரு கணம் போதுமா?'

A ride along Cauvery - From the Lower to the Upper Anaicut

The southern road from Gangai Konda Cholapuram crosses the Kollidam river at a place called Anaikarai. The bridge here is not actually a bridge but is a dam - referred as Keelanai or the Lower Anaicut. Built by the legendary Sir Arthur Cotton - Keelanai is the last of the dams along the Kollidam/Cauvery river basin area. After here, the river runs freely till it reaches the sea.

The challenges of building a dam in the plains - where the land does not support a large reservoir of water naturally can be seen here. The Lower Anaicut - which is suppose to be a replica of the Kallanai or the Upper Anaicut, lies almost at the ground level with tall, narrow structure which can support only one lane of traffic. Since there was water coming into the dam there were crowds along watching the water.

The northern road along the Kollidam hugs the river more closely but is bad. The southern road is a state highway which goes directly into Kumbakonam and has a bypass which goes close to the river bunds all along and the road goes into Trichy almost in parallel to the river and through Kallanai. This is the road we chose to follow. The road is a narrow one-lane road with moderate traffic but is usually pleasant to drive on.

As we negotiated the traffic in the Lower Anaicut - which is built across a narrow island, it was close to noon and we still wanted to reach Trichy for the lunch. Hence the number of breaks we can take need to be smaller.

The road from Kudanthai to Trichy is about 100Kms and passes a lot of places of significant temples and the day was Aadi Ammavasai and so there were crowds in all the temple towns.

The river (and the road) travels pretty much in a straight line from Trichy till the Lower Anaicut area where it fans out into multiple branches creating the river basin. I've traversed this interesting landscape multiple times - mostly in mofussil buses and in car. It still amazes me to see the fertility of the land when the river is in spate.

The road from Lower Anaicut to Trichy is one of the thickly populated areas in the state and is full of villages, temples and people. Crossing the Thirupananthal Aadheenam, the road goes till Kumbakonam and the bypass climbs north to traverse between the Kollidam and Cauvery on both sides. In addition a numerous canals and tributaries flow around and the entire area looks to be in the middle of a water park.

The next major town along the way is Thiruvaiyaaru and the iconic Iyarappar temple. Reaching there, I was thinking of taking the road across the river again to Thirumaanur to go to the Thirumazhapadi temple on the northern bank of the river. The vista point across the temple has a beautiful view of the Kollidam river bending across. 

 In the interest of time - and the fact that the complete traffic breakdown of Thiruvaiyaaru town due to the crowds in the temple area for the ammavasai (New moon) festival had me keep to the original plan.

 

That decision was soon tested as the entire single lane traffic ground to a halt once we crossed the town due to an accident. The river is on one side and the village on the other with two lanes of traffic leaving no space to negotiate any alternate road. It took a while for someone to find the village bus stop which had a small area for stopping buses and then the drive became agonizingly slow with the stop and go traffic along that one lane. 

We took another break at a river bund to watch the river and a few guys who were frolicking there along with a few with a fishing rod. We decided not to get into the water as it looked ferocious and really huge.

The weather was getting better with a lot of clouds and it started drizzling as the Grand Upper Anaicut and so the drive was getting better. 

 The Grand Anaicut was full with water and hence the crowd was huge as well. The road itself takes you into the dam and so there is no option to avoid the traffic here. The dam was brimming with water (the dam was opened on Aug 18)  and crowd. 

As in the lower anaicut, the traffic on the dam was heavy and had to be negotiated slow. As the drive along was coming to an end, we were trying to decide whether to go to Srirangam or continue with the drive to Srivilliputhur. Decided to go visit Andal and skip Raja mannar for the time being.