The Body of God - An interpretation of the panels of the Thiruparameshwara Vinnagaram - 1

After the visit to Kanchipuram and the Vaikunta Perumal temple, known in days of its glory as the 'Thirparameshwara Vinnagaram', came to know about a scholar who has done extensive analysis on this temple and its panels. So was trying to see whether to get the smaller guide book published by him named 'The Vaikunta Perumal temple' or the larger more extensive analysis of the temple and its history in the 'The Body of God - An Emperor's palace for Krishna in the Eighth century'.

The scholar, Dr.D.Dennis Hudson, was a religious scholar who focused on the study of the Bhagavatha tradition in Hindu theology. This temple has been his focus as having been built in the Bhagavatha tradition and hence he has done numerous papers on it. The body of God embodies all his research in the temple and gives a complete interpretation of the panels and the temple structure.

It is just a coincidence that I happened to get hold of a copy of this incredible book and at about 700 pages, it is going to take quite a bit of time to complete. I have read through only about 100 pages so far, but could not stop the excitement to share at least some of the details.

The book is divided into three parts, the panels on the outer prahara, the sanctum and the panels on the vimana. The history of the temple and the king who built it forms the introduction along with a discussion of the 10 poems of ThirumangaiAlwar's on this temple (Periya Thirumozhi - Pages 37-39 in the link given) . All these are neatly connected and the author weaves a very neat story inter-woven with all these above aspects. 

One of the things that was confusing after the visit to this temple (for me) is the interpretation of the panels. I went there with the knowledge that the prakara walls shows the coronation of Pallava kings. But there is no authoritative source to confirm the same. The photos I took shows the panels but the story was not forthcoming. The books solves this problem easily.

According to the author, the temple was built with the Bhagavatha tradition in mind. The entire temple represents this tradition elaborately. Whats more, the pasurams of  Thirumangai are written with this understanding and the chapter where he dissects the 10 pasurams line-by-line to map it with the physical temple is just mind blowing. As I read-along, I will try to post some of the pictures I took in the temple with explanation from the book.

Panel 10 - The unction of Nandivarma Pallavamalla  
The book is very clear that the panels in the outer prahara walls represent the official history of the King Nandivarma Pallavamalla, his ascension to the throne, his exile, his regaining the throne, his unction or the coronation as the emperor and his building the temple. The first 10 panels tell the story of how it came to be that after a line of Saiva Siddhantha kings, this Bhagavatha king ascended the throne as a boy. 

What is fascinating, to me, though is that we never had the official history of any Tamil king written or depicted during the King's lifetime come down to us. (This may be because of my limited knowledge but as far as I know, I cannot think of any such book/sculpture/paintings available now). So it is a unique temple in that it depicts the story of this King right from his ascension till the time the temple was consecrated.

Dennis also mentions that there are thirteen inscriptions available in the panels describing what they are and about 10 have been read and recorded. Thus, the King makes sure that there is no mis-interpretation of the panels. Though I don't remember seeing any inscriptions in the south walls. That may be due to my untrained eyes.

Coming back to the panel above, it depicts the unction or abhiseka of Nandivarma Pallavamalla. The panel is horizontally divided into 2 sections, with the upper portion showing 7 figures with four on the west and three on the east. They are identified as the agamika Brahmins divided between the Pancharatra and Shaiva Agamas.

The bottom portion is divided vertically into two halves with the western side has the figure of Nandivarma Pallavamalla, going through the unction ceremony. The two smaller figures near him has the unction fluids for the bath which will anoint him with the name Nandivarma and make him the emperor of the Pallava realms. 

The eastern part depicts the 'assembly' of the court, the ministers and the dependent rulers. The ritual objects are present as well. And the dress of Pallavamalla is described in detail in the book along with the elephant-headed crown he has and the significance of the same. 

The above panel depicts Nandivarma Pallavamalla seated as the Bhagavatha emperor with his Queen on his right with the royal umbrella emerging from his back. The man who sits a level below the queen with a large sword in hand is Udaychandra, the King's general, who killed the other claimant to the throne and thus ensured that Nandivarma's throne is not contested. There is the part of Nandivarma's acharya to the left of this which is not found in the pictures I took. 

To the left of the acharya is the model of the Vimana of the temple which probably was designed with the approval and guidance of the acharya himself. Dennis identifies the acharya as Jyesthapada Somayajin, to whom Nandivarma made a grant some time before the temple was built.

This is just the first 100 pages. I will try to update as and when I continue reading through the book. But the amount of details and work that has gone through to bring about a book with these much details just underlines the hard work Dr.D.Dennis Hudson must've gone through.

Disclaimer: I am just an amateur person, who is more fascinated to know that these panels are telling the story of a king who ruled 1500 years ago and am no expert in sculptures or the religious dogmas. These are purely my opinions and wherever mentioned, the opinion of the book this post refers to.

Walking with the dead - Dhanushkodi - 2

Dhanushkodi is located at the land's end of the Pamban island snuggled on both sides by sea and served by a train station and port. The Ferry service connected the city with Talaimannar in Srilanka.
The train service from Chennai to Colombo via Dhanushkodi was very famous and is a very important trade route for the businesspeople of the southern districts of Tamil Nadu. It also connected the island of Pamban with mainland India and so was a important source of connectivity for the people of Pamban.

The next stop through the swampy land was the old city of Dhanushkodi. the first building that comes into view is a tall, boulder-built building which is still standing with rusting steel girders. This is the erstwhile Dhanushkodi railway station. The water tower for the trains was missing as it was washed away. The traces of the railway tracks can be seen, though the tracks are missing.

As always, there is a hut here with a Ram idol as Ram was supposed to have marked this place as the starting point for his setu across the Palk strait. The marking was done with His bow and hence the name 'Dhanush-Kodi'. There is also a 'floating stone' available for those who are interested.

"ரயில் அசைந்தது. மெதுவாக ஊர்ந்து சென்றது. இப்போது கடமுடவென சத்தம். ரெயின் தனுஷ்கோடி pier மேல் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது... பாதி ரயில் தனுஷ்கோடி பியரிலும் பாதி ரயில் வெளியே பின்னாலும் இருந்தது..சுயம்பு இருந்த பெட்டி பியரில் கடலின் மேல் நின்றுகொண்டிருந்தது."*

The walk through the ruins in the hot tropical sun that day was not much enjoyable. There were floors and foundations with a heap of bricks over them reminding of the house that would've been there with probably a family of traders or fishermen. Now nothing remains of that.

Today the sands of Dhanushkodi are the most common thing to be seen. Sand is claiming everything that is in the way and has filled the ruins everywhere. It is a fascinating sight to be seen. With the sea breeze, the sand flies over the surface and sticks to the feet, hands, face and everywhere. 

"நின்றுவிட்ட ரயில் முன்னேறுவதற்க்கான அறிகுறியே இல்லை. தூரத்தில் பளீர் பளீர் என்று மின்னல் கடலில் இறங்கியது போல் இருந்தது. இடி முழக்கம். 'சோ'வென பெருமழை வேறு பிடித்து கொண்டது....வானமே இடிந்து பக்கத்தில் விழுந்தது போல் இடிச்சத்தம் கேட்டது. பெட்டிக்குள் அனைவரும் நடுங்கி கொண்டிருந்தார்கள்"*

The only thing that reminds of the past in Danushkodi is the commemoration stone laid in 1933 to celebrate the silver jubilee of the King's coronation. It was laid by the panchayat board president of Dhanushkodi. It stands witness to the good times the city passed through and the ruins that remains of the city today.

While walking among the ruins, it is impossible not to get a eerie feeling of the life that the city had all around. The school wall stands giving a sense of the children who must've been around that fatal night, the fireplace in the traveller's bungalow stands testimony to the prosperity of the city and its place as an important transit point. 

"ஜன்னலை பயந்து பயந்து திறந்து திரும்பவும் எட்டிப் பார்த்தார் சுயம்பு. முன்னால் என்ஜின் இருந்த பகுதியே தெரியவில்லை.முன்னே எங்கும் வெள்ளக்காடாய் நுரைத்து கிடந்தது. ..திடீரென்று மோதிய ஒரு அலையில் ரயில் பெட்டி வேகமாய் முன்னே நகர்ந்து பாய்ந்து படாரென்று கீழே இறங்கியது...பெட்டி பியரில் இருந்து தொங்கி கொண்டிருக்க வேண்டும்.அடுத்து மோதிய அலையில் பியரோடு சேர்ந்து சரிந்தது..தொப்பென்று விழுவது போன்ற உணர்வு"*

 

 Within 50 meters from the shore, there are small wells dug by the current dwellers of Dhanushkodi for water. And you can see clear water within 10 feet depth. This is the only source of water for all those who stay here. 

 

The ruins of Dhanushkodi evoke a feeling of sadness without fail. I've visited some of the abandoned mining towns and ruined pueblos in South-west US and they don't evoke that feeling of standing in the midst of a burial ground where so many people died and with the sand flying around, the feeling is of the dead watching over the shoulders. The heart-tugging nature of the ruins makes it difficult to leave from this very sad and desolate place.

When the waters on both sides of the sea met in Dhanushkodi that fateful night, the entire population of the city was drowned in sea. It is estimated that the waves rose upto 10-15 meters that night engulfing the city from both sides without giving the people of the city a place to escape to. The train with six coaches and an engine was washed away by the waves into the sea along with the pier. An estimated 200-250 people died in the train. The death toll that night was never finalized but was estimated to be about 1500-2000. Only 2 persons survived that disaster that night. In the aftermath, the government announced Dhanushkodi to be unfit place for the city and move the rail head to Rameswaram.

While coming back, J was asking about other cities that are in ruins now. I was telling her about Hampi, Pompeii, Herculaneum, Persepolis etc. Vanathy suddenly said "Daddy, I don't want to go to any place like this". When asked why she don't want to go, she replied "Because it makes me sad"

Complete set of pictures here --> https://plus.google.com/photos/104749384557340720796/albums/5882729566856779809

* The Tamil portion is from the novel 'ஆழி சூழ் உலகு' - ஜோ டி குருஸ். You can buy it here.

Walking with the dead - Dhanushkodi - 1

It was the night of December 22, 1964. The passenger from Pamban was nearing the destination, Danushkodi. For some of the 200 people in readying to get out at Danushkodi, it was their stopping point for travelling further to Talaimannar and catch the mail there to reach Colombo. For some, their family was waiting at home in that rainy, stormy night and they just wanted to reach and feel the safety of their home.

 At the end of the lonely road from Rameshwaram, towards the sea, lies a desolate land. Covered in sand and sea water, the only sign of life beyond this point is the tracks of jeeps and vans you can see from here on these seemingly lonely but mystical land. The road from Rameshwaram goes through an area of narrowing land wherein you can see the Sea on both sides and there is no buildings of any sort for the 12-14KM stretch.

  The only person available during this ride is the Kothanda Ramar who sits watch over the sea somewhere in between. If you pass Him, the next stop is the Danushkodi check point, where the well laid stretch ends. There is a Navy observation post that lingers over the sea at this point.   









The train was chugging along the coast in the course of the night and was only a few meters away from the destination. It was pitch black outside with rain falling down ferociously. The train driver could not see the signal. He decided to move forward after giving a long whistle. Like everyone else, he was ready to get to the destination and was tired of having to drive the train through such weather. 

The first thing that strikes once the Danushkodi checkpoint is out of sight, is the absolutely desolate landscape.  There were a few birds flying around, sea water has entered the land and the land was a little like a swamp. The beautiful white sand beach can be seen the edges of the island. At some point, it feels like a very lonely ride through a very punishing landscape.

There was a lady who boarded the van at the checkpoint wanting to go to Danushkodi. So we started asking whether she is a resident there. She mentioned that today about 200 families live in Danushkodi. No power, no water or no trace of any government assistance exists. They are fisher-folk and from basic needs like food to medical assistance, they have to come to Rameswaram. That includes 2-3 KMs of ride through that swampy land. If it is night, the only option is to walk. She got down at some point in the swamp and started walking towards the huts on one side of the shore.

 The cyclone that was formed on the Andaman coast on December 19, 1964 was a super-cyclonic system which rarely forms so near to the Equator. It gained strength and moved in a straight line towards the northern tip of Sri Lanka. It touched ground on Dec 21-22 on the Srilankan coast triggering heavy rainfall with strong winds in Pamban and Danushkodi. It crossed the northern part of Srilanka and headed right in the direction of Danushkodi on the 22nd night, when the train driver decided to move along towards Danushkodi, irrespective of the signal. 

 The van did not stop after that till it reached a point where the two seas can be seen close to each other. It was only about 100 meters between the two seas but what a difference. The one on the north was just like a large pond, hardly any waves, very calm, not much of a depth and was inviting us to get into.


 
The other side (தென் கடல்) was ferocious with tall waves breaking on the shore and looking deep and menacing. It was a study in contrast and very unbelievable to see the two faces of the sea at the same point.

Sea has a life of its own. It is very easy to get distracted by the seeming calmness or the ferocity of the waves. It keeps its secrets to itself and all we can do is to admire the enchanting beauty of the place. The sand color even differs between the two shores. It was absolutely fascinating to imagine the beauty of the place on a full moon day or the new moon day. It is very easy to see the power nature has over us and how fickle life can be.

It is a place that makes one think about the insignificance of 'us' in front of Mother Nature and to simply admire the beauty of the place. Another kilometer of walk will take one to the point of 'sangamam', the meeting place of the two seas and truly the land's end.

Onward, we moved on to see the ruins of the town that was.    

கச்சிப்பேட்டுப் பெரிய திருக்கற்றளி

காஞ்சி கைலாசநாதர் கோயில் காஞ்சியின் மற்றொரு முனையில் இருக்கிறது. இன்று அடித்த வெயில் சீக்கிரம் எல்லா ஆர்வத்தையும் வற்ற செய்துவிடும். ஏற்கனவே சென்ற கோயில் என்றாலும் இந்த முறை ஒரு முக்கிய காரணம் இருக்கிறது.

கலைக்கூடம் என்று ஒரு வார்த்தை இருக்கிறது. பல விசயங்களுக்கு பயன்படுத்தப் பட்டு இப்போது கிட்டத்தட்ட ஒரு அர்த்தமற்ற வார்த்தையாகிவிட்டது. ஆனால் இந்த வார்த்தைக்கு உதாரணமாய் ஒரு இடம்உண்டென்றால் அது கைலாசநாதர் கோயில்.

எட்டாம் நூற்றாண்டில் இராஜசிம்மனால் கட்டப்பட்ட இந்த கோயில் ஒரு சிறு இடம் கூட வீணாகாமல் சிற்பங்களால் நிரம்பி இருக்கிறது. ராஜ ராஜ சோழனால் 'கச்சிப்பேட்டுப் பெரிய திருக்கற்றளி' என்று அழைக்கப்பட்ட இந்த கோயில் இன்றும் ஓரளவிற்கு நல்லமுறையில் ASIஆல் பார்த்துக்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது.

தமிழகத்தில் பல்லவர்களே முதலில் கற்கோயில்களை கட்ட ஆரம்பித்தது. அதை பின் பற்றியே சோழர்கள் கோயில்களை எல்லாம் கற்றளிகளாய் மாற்றுவதை முதன்மையாய் முன் எடுத்தது.

பல்லவ மன்னர்களில் ராஜ சிம்மனின் காலத்தில்தான் பல்லவர்களின் சிற்ப நேர்த்தி முழுமை அடைகிறது. அவர்களின் விமானங்கள், கோயில் பிரகாரங்கள், சிறு சிற்பங்களில் சொல்லப்படும் புராண கதைகள் என்று பல விதங்களில் கோயில்களில் முன்னோடிகளாய் இருக்கிறார்கள்.

இன்றும் கைலாசநாதர் கோயிலை அணுகும் போதே அதன் அழகை கண்டு ரசிக்காதவர்கள் இல்லை. கோயில் விமானமும் சுற்று பிரகாரங்களும், கோயிலின் வெளியே இருக்கும் அழகிய நந்தியும் கோயிலின் உள்ள அற்புதங்களுக்கு கட்டியம் கூறுவதாகவே தெரிகிறது.

பலமுறை  சென்று வந்திருந்தாலும் இந்த முறை சென்ற காரணம் இங்கே இருக்கிறது. கைலாசநாத கோயிலின் பிரகாரத்தில் இருக்கும் சிறு சன்னதிகளில் பல்லவர்களின் ஓவியங்கள் இருப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். கொஞ்சம் கவனமின்றி கோயில் சிற்பங்களை பார்த்ததில், இந்த ஓவியங்களை சரியாக கவனித்ததில்லை. அப்போதுதான் இந்த சோமஸ்கந்தர் ஓவியங்களை பற்றி வாசித்தேன். இந்த முறை இந்த ஓவியங்களை அணுகி பார்ப்பது என்று முடிவு செய்து கொண்டேன்.

கோயிலின் உள்ளே நுழைந்தவுடன்
இருக்கும் சிறு சன்னதிகளில் மங்கலாக இருக்கும் இந்த வண்ணங்கள் கொஞ்ச நேரத்தில் அங்கு இருந்த கலை செல்வத்தை நம் கற்பனையில் மட்டுமே உருவாக்க முடிகிறது. ஒரு ஓவியமாவது கொஞ்சம் அதன் பழைய பெருமையுடன் இருக்காதா என்று எண்ணும்போதுதான் கோயிலின் பின் மூலையில் சோமஸ்கந்தர் நம்மை பார்க்கிறார்.

இந்த ஓவியங்கள் எல்லாம் பல்லவர் காலத்தவைதானா என்ற கேள்விக்கு முனைவர் கிப்ட் சிரோன்மணியின் பக்கத்தில் பதில் இருக்கிறது. ஓவியங்களில் இருக்கும் ஆடை, அணிகலன்களை அதே கோயிலில் உள்ள சிற்பங்களுடன் ஒப்பிட்டு அவை பல்லவர் காலத்தவை என்று நிறுவுகிறார்.

சிறு சன்னதி. மதிய வெயிலின் தனிமை. சிறு இடத்தில் நானும் என்னை உற்று பார்க்கும் சோமஸ்கந்தரும். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. இந்த ஓவியங்கள் இன்னும் சில சன்னதிகளில் கொஞ்சம் உயிர்ப்புடன் இருக்கிறது. இது போக வெளி சுவற்றில் உள்ள சிற்பங்களிலும் எஞ்சி உள்ள வண்ணங்கள் தெரிகின்றன.

ராஜ ராஜ சோழன் இந்த கோயிலுக்கு வந்த போது கோயிலின் சிற்ப்பங்களும், ஓவியங்களும் இன்னமும் உயிர்ப்புடன் இருந்திருக்க வேண்டும். பல வண்ணங்களுடன் இருந்திருக்கும் கோயில் தஞ்சை பெரிய கோயில் கட்டும் எண்ணத்தை தோற்றுவித்திருக்க வேண்டும். பெரியகோயிலின் விமான அறைகளில் சோழர்களின் ஓவிய காட்சி அமைக்கும் எண்ணத்தையும் கொடுத்திருக்க வேண்டும்.

அஜந்தா , எல்லோரா ஓவியங்களுக்கு கொஞ்சமும் குறையில்லாமல் இருக்கும் இந்த ஓவியங்கள் நல்ல முறையில் பாதுகாக்க படவேண்டியது அவசியம். குறைந்த பட்சம் இந்த ஓவியங்களின் மேல் கண்ணாடி வைத்து மூடுவது சுரண்டல்கள், பெயர் எழுதுதல் போன்றவற்றை தடுக்கும்.

இன்றும் மீதம் இருக்கும் ஓவியங்களைகொஞ்சம் கவனத்துடன் பார்த்து கொண்டால் நமது சந்ததிகளுக்கு பெருமை கொள்ள கொஞ்சம் காரணங்கள் இருக்கும்.

வந்த விஷயம் இனிதே முடிய சந்தோஷமாக வீடு திரும்பினேன்.


1. மேலும் படங்கள் --> https://plus.google.com/photos/104749384557340720796/albums/5879747384093161777
2. முனைவர் கிப்ட் சிரோன்மணியின் கட்டுரை --> http://www.cmi.ac.in/gift/Archeaology/arch_pallavapaintings.htm
3. Poetryinstone தளத்தில் மீள் உருவாக்கம் செய்ய பட்டிருக்கும் சோமஸ்கந்தர் ஓவியம்
http://poetryinstone.in/lang/en/2010/09/23/recreating-a-lost-treasure-somaskanda-paintings-of-kanchi-kailasanatha-part-1.html
http://poetryinstone.in/lang/en/2010/09/27/recreating-a-lost-treasure-somaskanda-paintings-of-kanchi-kailasanatha-part-2.html
http://poetryinstone.in/lang/en/2010/10/05/recreating-a-lost-treasure-somaskanda-paintings-of-kanchi-kailasanatha-part-3.html

பல்லவர் கோன் பணிந்த பரமேச்சுர விண்ணகரம்

இரண்டொரு நாள்களுக்கு முன் பொழுது போகாமல் தளங்களில் அலைந்து கொண்டிருந்த போது, காஞ்சியில் இருக்கும் 'வைகுண்ட பெருமாள் கோயில்' பற்றி படித்தேன். பல முறை காஞ்சி சென்றிருந்தாலும் இந்த கோயில் பற்றி இப்போதுதான் தெரிந்து கொள்கிறேன். கோயிலை விடவும் அதன் பிரகாரங்களில் உள்ள பல்லவ சிற்பங்களை பற்றிய வர்ணனைகள் இந்த கோயிலை உடனே பார்க்க தூண்டியது.

அதோடு கைலாசநாதரையும் ஒரு பார்வை பார்த்து விட முடிவு செய்து, இன்று காலை 7 மணி போல் காஞ்சி கிளம்பினேன்.

திரு பரமேச்வர விண்ணகரம் 

'திரு பரமேச்வர வின்னனகரம்' என்னும் 'வைகுண்ட பெருமாள் கோயிலை இன்று மெனக்கெட்டு போய் பார்க்காமல் வந்திருக்க வேண்டியது.

காஞ்சி பேருந்து நிலையத்தில் இறங்கி செல் போன் GPSஇல் 'வைகுண்ட பெருமாள் கோயிலை' 'வரதராஜ பெருமாள் கோயில்' என்று அடித்து அந்த வழியில் நடக்க ஆரம்பித்தேன். யாரிடமும் வழி கேக்காமல் நடந்ததால் 'வரதராஜ பெருமாள் கோயிலும் வந்தது.

கோயிலின் உள்ளே நுழைந்தவுடன்தான் இந்த கோயிலுக்கு பல முறை வந்திருப்பதால் இதுவாக இருக்க முடியாதே என்று செல் போனை பார்க்க நான் பண்ணிய தவறு புரிந்தது. பிறகென்ன வந்தது வந்தாயிற்று என்று, கோயிலில் இருந்த நீண்ட வரிசையில் நின்று வரதராஜ பெருமாளை வணங்கிவிட்டு வெளியில் வந்தேன். இந்த முறை ஒரு ஆட்டோ பிடித்து ஒரு வழியாக 'வைகுண்ட பெருமாளை கண்டேன்.

இரண்டாம் நந்திவர்ம பல்லவனால் கட்டப்பட்ட இந்த கோயில் நான் சென்ற பொது இரண்டு கொரியர்கள் தவிர யாரும் இல்லாமல் இருந்தது. ஒரு ASI கைடு அந்த இரு கொரியர்களுக்கும் கோயிலின் எல்லா சிற்ப்பங்களையும் 'சிவா/விஷ்ணு/பல்லவ ராஜா' என்று மூன்று வகைபடுத்தி விளக்கி கொண்டிருந்தார்.

கோயிலின் சுற்று பிரகாரத்திலும்  கோயில் தூண்களும் பல்லவர்களின் சிற்ப திறமைக்கு மௌன சான்றாய் நின்று கொண்டிருகின்றன. சோழ சிற்ப்பங்களை போல் இல்லாமல் பெரிதும் சிதைந்தே இருக்கின்றன (சோழர்களை விட ஒரு 200-300 வருடங்கள் முந்தைய காலத்தை சேர்ந்தவை).

சிதைந்த சிற்பங்களுக்கெல்லாம் முகமும், பொலிவும் கொடுக்கும் வேலையில் ASI இருக்கிறது போலும். இதற்க்கு அந்த சிற்ப்பங்களை எல்லாம் சிதைத்தே இருக்கலாம். உலகில் எங்கும் ஒரு கலாச்சார சின்னத்தில் சரி செய்யும் வேலையை யாரும் செய்வதில்லை. பார்க்க பார்க்க அழுவதா சிரிப்பதா என்றே தெரியவில்லை.

இந்த சுற்று சுவர்களில் பல்லவ மன்னர்களின் முடி சூட்டும் சிற்ப்பங்கள் இருப்பதாய் படித்து தான் சென்றேன். சில சிற்ப்பங்களை கண்டறிய முடிந்தாலும் தெளிவாக அறிய முடியவில்லை.

 பல்லவ சிற்பங்களில் உள்ள ஆண்/பெண் இருவருக்கும் இருக்கும் தலை மகுடம்/அலங்காரம்தான் என்னை கவர்ந்தது. இவ்வளவு பெரிய மகுடத்தை எப்படி எல்லா நேரமும் வைத்திருக்க முடியும் என்றே தோன்றியது. அதே போல் எல்லா சிற்ப்பங்களும் 'striking a pose' என்பது போல் ஒரு நளினத்துடன் இருந்தது.

'காஞ்சி புரத்து'

பலமுறை அஜந்தா சிற்ப்பங்கள் ஞாபகம் வந்தது. அதே போன்ற தலை அலங்காரங்கள், சாய்ந்த தலை, முக அமைப்பு, நளினம், பல்லவர்கள் படையெடுத்து அஜந்தா வரை சென்ற காரணத்தால் இருக்கலாம். இதே காரணம் 'சிவகாமியின் சபதத்தில்' வருகிறது.

பல்லவர்கள் சோழர்கள் அளவிற்கு romantisize பண்ண படவில்லை. 'பொன்னியின் செல்வன்' அளவிற்கு 'சிவகாமியின் சபதம்' விரும்பபடவில்லை. அதுவே இந்த கோயில்கள் சோழ கோயில்கள் அளவிற்கு பார்க்க படாததன் காரணமாக இருக்கலாம். மகேந்திர வர்மனும், நரசிம்ம வர்ம பல்லவனும், ராஜ சிம்மனும், ராஜ ராஜ சோழன் போன்று பரவலாக போற்ற படுவதில்லை என்பதுவும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

கோயிலை விட்டு வர மனமின்றி எனது அடுத்த இலக்கான 'கைலாச நாதர் கோயிலுக்கு சென்றேன்.



1. பல்லவர் கோன் பணிந்த பரமேச்சுர விண்ணகரம் - மேலும் விவரங்களுக்கு --> http://www.tamilvu.org/stream/culgal/html/cg100/cg103/html/cg103t0701.htm

2. மேலும் படங்கள் --> https://plus.google.com/photos/104749384557340720796/albums/5879718081929002737

Top Slip & Parambikulam

This month is turning out to be the traveling month and pretty happy to be on the move.

The family trip to Top Slip and Parambikulam is under discussion for the past month or so. This post is not so much about the trip itself but some of my observations in these two places.

We could get accommodation for only one day in Top Slip and so were forced to book the other night in Parambikulam (which is in Kerala). Since the distance is only 24 Kms, we decided to go ahead with it.

The road to Top Slip from Sethumadai is one of the worst around. There are little traces of road in the numerous pot holes that dot around. We booked a dormitory (as we were about 14 people, including kids) and were allocated one.

The dormitory was an old shack with about 10 bunk bends and 3 bathrooms and the same number of toilets. The entire room and the building was kept clean and tidy. The dormitory keeper handed over the keys and disappeared. One side of the dormitory opens up to the forest through a small lawn full of grass.

Dormitory

Someone came and told us not to get into the forest (which we did anyway). The grass lawn is visited by some spotted deer in the evenings and mornings. The forest department arranged for a short 'safari' to the nearby elephant camp where we got to see, what else, elephants. We could spot no other animals and apparently, the rangers were not too interested in that as well.

The next day, we checked out and proceeded to Parambikulam. The Kerala check post is about 2 Kms from Top Slip and the KFS officer promptly made us open all the 20 bags we were having in the van and then let us pass. The roads suddenly became smooth.

The bookings were for the tented niche in the Parambikulam area which is a bunch of tents inside a faux forest (if there is such a thing). The tents are well laid out, with spacious verandah, bed room and a huge bathroom. We booked 3 of these. The ranger assigned (Babu) was courteous, helpful and was full of knowledge and ready to assist.

The safari which started by 3.30PM ended by 8PM (with the last hour drive through the forest). We were able to locate Indian Gaur, Crocs, elephants (though at a distance), Spotted deers, Sambhar and varieties of birds. The only jarring thing was the tribal dance they've arranged. They ended up dancing in the dark as the power went out.

Tent in Parambikulam

The next day started with an early morning trek through the forest with Babu. Apart from the above mentioned animals, a tiger pug mark was seen and fresh territorial markings by the tiger was noted. Malabar squirrels were running around and a variety of birds (Malabar Dragon, Indian dollar, Woodpeckers, peacocks) were also seen.

The day ended and we returned back. Now the glaring difference between the TN and Kerala governments to promote tourism and provide the tourists with an experience which they would want to come back to can be noted.

While the TN side has potholed roads, old shacks converted to dormitories, no actual value from the rangers around, the Kerala side has smooth roads, modern amenities in stay, professional attitude of the rangers and staff in the property, well planned itenary and willingness to go that extra step to accommodate.

The only thing the TN side scores is on the cost which is about 1/17th of what we paid for the three tents in Parambikulam (though there are cheaper alternatives available). That really does not really change anything. So if you are planning a visit to the area, Parambikulam is a better option to stay than Top Slip.

பழையாறையும் பஞ்சவன் மாதேவியும் - 5 தாராசுரம்

தாராசுரம்

கும்பகோண விஜயத்தின் கடைசி கோயில் தாராசுரத்தில் இருக்கும் ஐராவதீஸ்வரர் கோயில். பல முறை சென்ற கோயில் ஆனாலும் ஒவ்வொரு முறையும் எதோ ஒன்று புதிதாக தெரிவதுதான் இந்த கோயிலின் சிறப்பு.

இரண்டாம் ராஜ ராஜ சோழனால் கட்டப் பட்ட இந்த கோயில் இப்போது UNESCO பாரம்பர்ய சின்னமாக இருக்கிறது. தஞ்சை பெரிய கோயில், அதனினும் சற்று சிறியதான கங்கை கொண்ட சோழபுரம், அதனினும் சற்று சிறியதான ஐராவதீஸ்வரர் கோயில். சோழர்களின் இந்த கோயில்கள் இன்றும் அவர்களின் சிற்ப கலைக்கு சாட்சியாய் இருக்கிறது.

சோழர்களின் எல்லா கோயில்களிலும் இருக்கும் கல்பலகணிகள், வேலைப்பாடுடைய தூண்கள், சிவ புராண கதை காட்சிகள், அந்த அழகான கோயில் விமானம், எல்லாம் உண்டு. ஒரு பெரும் லிங்கமும், விமான சுவற்றில் நாயக்கர் கால ஓவியங்கள், சுற்று பிரகாரங்களில் இருந்து ஒரு vantage view என்று இப்போதும் ஒரு கலைக்கூடமாகவே இருக்கிறது.

சிறிய கோயில் என்றாலும் இந்த கோயிலை சுற்றிப்பார்க்க ஒரு 3-4 மணி நேரம் வேண்டும். நான் ஒரு 2 மணி நேரம் இருந்தாலும் இன்னமும் பார்க்கவேண்டிய விஷயங்கள் இருப்பதாகவே தோன்றியது.

 
சில்பியின் புத்தகத்தில் இந்த கோயிலுக்கு ஒரு 20-30 பக்கங்களை ஒதுக்குகிறார். கையோடு எடுத்து போயிருந்ததால் அவர் குறிக்கும் சிற்பங்களை தேடி பார்க்க முடிந்தது. சில்பி இந்த கோயிலுக்கு வரும் போது இன்றைய பெரும்பாலான கோயில்களை போல கற்குவியல்களும் சிதைந்த சிற்பங்களுமாக இருந்ததாக வருத்தத்துடன் எழுதி இருப்பார்.

ASI நிர்வாகத்தில் இப்போது இந்த கோயில் நல்ல முறையில் பராமரிக்க படுகிறது. சுற்றிலும் புல் வெளி. நடுவில் கோயில். சோழர்கள் விட்டுப்போன நிலையிலேயே வைக்க பட்டிருக்கிறது.

நாயக்கர் ஓவியங்களின் வண்ணங்கள் கூட இன்னமும் தெளிவாகவே இருக்கிறது. இதை பார்க்கும் போதுதான் திருபுவனம், பழையாறை, பட்டீஸ்வரம் கோயில்களில் நாம் இழந்திருப்பது எவ்வளவு என்று தெரிகிறது. குறைந்தபட்சம் இந்த கோயில்கள் எல்லாவற்றிலும் நடக்கும் திருப்பணிகள் ASI மேற் பார்வையிலாவது நடக்க வேண்டும். இன்னமும் மேலாக இந்த கோயில்கள் எல்லாவற்றையும் ASI எடுத்துக் கொள்வது.

  கும்பகோணம் நகரில் காதலர்கள் செல்ல இடங்கள் இல்லையோ என்னவோ, தாராசுரம் கோயிலின் வெளிப்ரகார இருட்டுகளில் உங்களுக்கு அதிர்ச்சி ஏற்படலாம். எனக்கு ஏற்பட்டது. கோயில், புனிதம் என்பதை எல்லாம் தாண்டி பொது இடங்களில் எப்படி நடப்பது என்று யாருக்கும் தெரியாதது வருத்தமாகவே இருந்தது.

அந்த ஒரு விஷயம் தவிர கோயில் விஜயம் நன்றாகவே முடிந்தது. அன்றே இரவு பேருந்து பிடித்து சென்னை வந்து சேர்ந்தேன.

தாராசுரம் - எல்லா படங்களும் இங்கே -> https://plus.google.com/photos/104749384557340720796/albums/5875566552354623793?authkey=CPv6s77N372OKQ