காதல் என்னும் வன்முறை

அர்ஜுன் ரெட்டி பார்த்ததில் இருந்து இந்த காதல் என்ற வஸ்து எப்படிப்பட்டது என்று யோசித்து கொண்டிருக்கிறேன். இது பற்றி பல வருடங்களுக்கு முன் என் டைரியில் சில குறிப்புகள் மட்டும் எடுத்து வைத்திருந்தேன். அதை கொஞ்சம் விரித்து எழுதியதே.

காதல் ஏன் வருகிறது? அது என் எல்லோரிடமும் வருவதில்லை? ஏன் இப்படி உருகி போகிறோம்? என்று பல முறை யோசித்திருக்கிறேன். நடுவில் தீவிரமாய் ஸ்ரீ வைஷ்ணவம் படித்த காலங்களில் இதே கேள்விகள் ஆழ்வார்களையும் துரத்தியதையும்,அவர்கள் ஆன்மீக வழியாய் 'சேஷத்துவம்' என்று சரணாகதி தத்துவம் எழுதியதையும், அநித்திய காமம் எப்படி இந்த மேலான சரணாகதியை தடுக்கிறது என்றும் வாசித்திருக்கிறேன். இது அது பற்றி அல்ல.

காதல் , என்னை பொறுத்தவரை, ஒரு வன்முறையான நிகழ்வு. இந்த வன்முறை என்பது தனிப்பட்ட முறையில் நிகழ்வது. நம் உள்ளேயே நிகழ்வது. இந்த வன்முறை மனம் சம்பந்த பட்டது. காதல் மிருதுவான ஒரு உணர்வாய் இருக்கலாம், ஆனால் அது மனதில் நிகழ்த்தும் மாற்றங்கள் வன்முறையானவை. ஏன்?

 அதற்கு காதல் என்பது என்ன என்ற சிறு புரிதல் அவசியம். காதல் , என்னை பொறுத்த வரை, சுயமிழத்தல். நம் சுயம் என்பதை ஒரு ஆண்/பெண்ணின் பொருட்டு இழப்பது. இதுதான் கண்டதும் காதலாகிறது. நாம் நமது சுயத்தை இழக்க தயாராகிவிடுகிறோம் - பார்த்த முதல் நொடியில் , அந்த ஒருவருக்காக. சில நேரங்களில் இது சற்று தள்ளி நிகழ்கிறது.

சுயம் இழத்தல் என்பது மனதளவில் ஒரு வன்முறையான நிகழ்வு. அந்த ஒருவருக்காக நாம் நம்மை மாற்றிக்கொள்ள ஆரம்பிக்கிறோம். நம் விருப்பு, வெறுப்பு, கோபம் என எல்லாம் மாறுகிறது. அதுவரை நாம் யாராக இருந்தோமோ அதுவாக இல்லாமல் நாம் காதலிப்பவருக்காக மாறுகிறோம். வேறு ஒன்றும் முக்கியமில்லாமல் போய் விடுகிறது. இந்த மாற்றமே காதலில் ஏனைய சிக்கல்களுக்கு காரணி.

இது எல்லோருக்கும் வாய்ப்பதில்லை. காதலும் , களவும் போற்றப் பட்ட நம் தமிழகத்தில் பெரும்பாலான கல்யாணங்கள் - சுயத்தை அழிப்பதாகவே முடிகின்றது. இழப்பதற்கும், அழிப்பதற்கும் இருக்கும் வேற்றுமை - வாழ்வதற்கும், சாவதற்கும் உள்ள வித்தியாசம். ஆனால் இது வேறு ஒரு நாளுக்கான விவாதம்.

இந்த சுயமிழத்தலை தன்னிலையில் அனுபவிக்கும் போது நிகழும் மாற்றங்களை நாம் காதலிக்கும் நபரிடமும் எதிர்பார்க்கும் போதே இது மனம் சார்ந்த வன்முறையில் இருந்து உடல் சார்ந்த வன்முறையாகிறது. ஒரு தலை காதல், ஆசிட் வீச்சு போன்ற வன்முறைகள் இந்த தளத்திலேயே நிகழ்த்தப்படுகின்றன.

இந்த சுயமிழத்தல் ஒரு விதத்தில் ஒரு irreversible process. காதலுக்கு முந்தைய 'நான்' என்பது திரும்பி செல்ல முடியாத ஒன்றாய் ஆகிவிடுகிறது. காதல் நிறைவேறாத நிலையில், திரும்பி செல்லவும் முடியாமல் போகும் நிலையிலேயே காதல் தோல்வி என்பது சுயத்தை அழித்தலில் (மனத்தளவிலோ, உடலளவிலோ) சென்று முடிகிறது. வேறு ஒரு சுயத்தை தனக்கு தேடுவதும் சில சமயம் நிகழ்கிறது. என்னை பொறுத்தவரை காதலில் தோல்வியோ வெற்றியோ இல்லை. காதல் மட்டுமே உள்ளது.

காமம் என்பதும் இதன் அடிப்படையிலேயே காதலின் ஊடே நிகழ்கிறது. நாம் தனியே இழந்த சுயங்களை இணைத்து நமது சுயமாய் உருவாக்குகிறது. இதுவே காதலின் காமத்திற்கும் , வெறும் காமத்திற்குமான வேறுபாடாய் ஆகிறது. பல முறை, இந்த சுயம் இழத்தலின் வன்முறை - உனக்காய் நான் மாறியிருக்கிறேன், எனவே you are obliged to have sex - என்ற அளவிலும் காமம் கை கூடுகிறது.

இது இன்னொரு கேள்வியை முன் வைக்கிறது. இந்த காதல் ஒருவருடையதா - இல்லை இருவருடையதா? அதாவது இந்த obligation - இது சரியா , தவறா?. என்னை பொறுத்த வரை , நான் சுயம் இழப்பதோ , காதலிப்பதோ என்னுடையது. உன் obligation என்பது உன் இருப்போடு முடிந்து விடுகிறது. இதற்கு பின்னால் எதிர்பார்ப்புகளின் ஏமாற்றங்களை தாங்க முடியாத மன நிலையும் காரணமாய் இருக்கலாம். ஆனால் காதல் என்பது ஒரு very personal உணர்வு என்பது என் நிலை.

இந்த நிலையை பெருமாளை வைத்து அடைவதே நிரந்தரம் என்பது ஸ்ரீ வைஷ்ணவத்தின் பாரதந்திரிய தத்துவம். நம்மாழ்வாரின் இந்த பாசுரம் சொல்லும் காதல் இதுவே. ஆனால் இதுவும் வேறு ஓர் .நாளுக்கானது.

" கங்குலும் பகலும் கண்துயில் அறியாள்
கண்ண நீர் கைகளால் இறைக்கும்;
‘சங்குசக் கரங்கள்’ என்றுகை கூப்பும்;
‘தாமரைக் கண்’ என்றே தளரும்;
‘எங்ஙனே தரிக்கேன் உன்னைவிட்டு!’ என்னும்;
இருநிலம் கைதுழா இருக்கும்;
செங்கயல் பாய்நீர்த் திருவரங் கத்தாய்!
இவள் திறந்து என்செய்கின் றாயே?"

ஜே.ஜே.சில குறிப்புகள்

“இவர்கள் கொண்டாடும் வெற்றி மீது நான் வெறுப்படைகிறேன்” 

ஜே.ஜே.சில குறிப்புகள் - நேற்றிலிருந்து இது குறித்து உனக்கு எழுத தோன்றிக்கொண்டே இருக்கிறது. ஏன் என்ற கேள்வியை கேட்பதை நிறுத்தி பல நாட்களாயிற்று. நமக்கு தோன்றுவதற்கு எல்லாம் ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டுமா என்ன?

கல்லூரி நாட்களின் ஆரம்பத்தில் படித்து வெகு நாட்கள் பாலு போலவும் , ஜே.ஜே போலவுமாய் திரிந்த நாட்கள் உண்டு. சரித்திர நாவல்களின் கவர்ச்சியை முழுவதுமாய் வெறுக்க வாய்த்த "என்ன சிவகாமி அம்மாள் தன்னுடைய சபதத்தை முடித்துவிட்டாளா?" என்ற கேள்வியும், ஜே.ஜே வின் மதிப்பீட்டு தேடல்களும், நாம் வாழும் இந்த உப்பு சப்பில்லாத வாழ்வின் கேள்விகளும் என்னை தூங்க விடாது செய்த நாட்கள்.

இன்றும், ஜே.ஜே மனதின் வேகங்களை திரும்ப திரும்ப கேள்விகளுக்கு உள்ளாக்கி கொண்டே இருக்கிறான். அவனின் சமரசமற்ற வாழ்வு , நாம் வாழ்வு முறைகளை கேள்விக்கு உள்ளாக்கி கொண்டே இருக்கிறது. வாழ்வின் ஒழுக்கம், மதிப்பீடுகள்
என்றால் என்ன என்ற கேள்வி எதிரொலித்துக் கொண்டே இருக்கிறது. ஜே.ஜே யின் அகம்பாவமும் , அதன் தோல்வியும் என்ன சொல்ல வருகிறது?

ஜே.ஜேயின் விழுமியங்கள் வெறும் கதைகளின் ஒழுக்க விவரணைகள் அல்ல. அவை அவன் வாழ்வின் சம்பவங்களின் ஊடே கட்டி அமைக்க பட்டவை. அவன் எல்லாவற்றையும் கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறான், அழகியல் கோட்பாடு, எண்ணங்கள், புரட்சி,

அரசியல், வணிக இலக்கியம் என அவன் கேள்வி கேட்காத விஷயங்கள் சிலவே.

வெண்குஷ்டம் வந்த ஓமண குட்டி அவனுக்கு தேவதையாய் தெரிகிறாள். ஒருவிதத்தில் அதுவே சரியாகவும் படுகிறது. காதலுக்கும் காமத்திற்கும் மனதிற்கு அணுக்கமான பெண்/ஆண் தானே தேவை - அவளின் தோற்றமும், ஏனைய விஷயங்களும்
எதற்கு? அது பார்வையின் குறைபாடு அல்ல. காதலின் வெளிப்பாடு.

பிச்சைக்காரன் தேய்த்து தள்ளும் காசின்  அடியில் அழியும் அகம்பாவம் பல நாட்கள் இரவில் தூக்கத்தை கெடுத்திருக்கிறது.  பாலு தேடி செல்லுவது ஜே.ஜேவையா இல்லை அவனையேவா.

வாழ்வே ஒரு தேட்டமாக இருக்கிறது. ஜே.ஜே இந்த தேட்டத்தின்  மாய மானாகவும், தேடும் ராமனாகவும் இருக்கிறான். இருத்தலின் வலியும், தோல்வியுற்ற வாழ்வின் எக்காளமும் எப்போதும் நம்மை துரத்திக்கொண்டே இருக்கிறது.

ஆல்பர்ட் காம்யுவின் மரணத்தோடு ஆரம்பிக்கிறது இப்புத்தகம். அவனின் இருத்தலிய முரண்களையும் , அதன் சோகத்தையும் உள்ளடக்கியதாக பாலுவின்  கதையும்,ஜே.ஜேயின் கதையும் விரிகிறது.

ஜே.ஜே என்ன சொல்ல வருகிறான்? வெறும் மேலோட்டமான வாழ்வில் கொஞ்சம் நுண்னுணர்வை கொண்டு  வாழ சொல்கிறான்.  அது ஆனால் எவ்வளவு கடினமானது. போன வாரம் மொட்டை மாடியில் ஒரு சூரிய உதயம் பார்த்தேன். மனதை உடைக்கும் சோகம். சம்பத் மலை உச்சியில் ஒரு உதயம் பார்த்து விட்டு ஜே.ஜேஇடம் விவரிப்பது நினைவுக்கு வந்தது. சூரிய உதயம் பார்ப்பது மனதை உடைக்கும் என்றால் பார்க்காமல் இருப்பது எப்படி இருக்கும்?

ஜே.ஜே ஏதும் சொல்வதில்லை. வெறும் வாழ்வை கொஞ்சம் ரசனையோடு வாழ சொல்கிறான். அதில் தோற்று செத்து போகிறான். தான் வாழ்வது ஒரு ரசனையற்ற வாழ்வு என்பதை உணராமலேயே இறப்பது அதனினும் மேன்மையா என்ன?

My Politics

I used to believe that my political belief is something which is very personal to me and that there is no need to wear it on the sleeve and take it everywhere.

This belief stems from two causes - one, I believe, I arrive at a political belief by reading, analyzing and understanding the nature of the society we live in. This is an intensely personal experience and very obviously, everyone of us go through it differently which result in different political beliefs. Hence, there is not much of a point in going around professing one’s beliefs and starting arguments.

The second cause is that I am also a very private person. I do not believe in sharing anything I feel is private to myself and not necessarily need to be displayed everywhere. This is just an extension of the cause one.

However, 2017 - probably is the most politicized year in this state at least. We - the Tamils - have gone through protests after protests starting with the Jallikattu protests in January. There is no single month in this year so far which has not brought forth some kind of an injustice followed by a rash of protests. 

There are multiple reasons for this as far as I am concerned. The casteist politics which is getting prominence, the policies of the central government (the state government hardly functions and cannot be said to have any policies at all!), the discriminatory behavior towards the state (no more perceptional ‘alleged’ - it is now obviously discriminatory towards the state), most importantly, the overtly , coming-out of the right wing lunatics into the mainstream discourse and the fringe Tamil nationalist groups. None of which are acceptable anymore.

This is a state which considers putting one’s caste as a surname as shameful, which opened the temples to the ‘lower castes’ much earlier than the rest of the country, which brought rationalism as a main course in discussion and which steadfastly refuses to elect any national party to power for the past 50 years. 

My father’s generation went through a lot - jail terms, continuous protests and most importantly - they grew a spine and stood , for the first time, erect against the elite classes and the supposed higher castes. The gain for my generation are the model of reservations - I am a direct beneficiary - the respect (at least outwardly) in the social spheres which transcend the caste barriers etc. This is for the middle caste group. We still have to fight against the discrimination against the still lower caste groups - especially in the rural areas and the strong prejudice against them in the urban set up.

All those gains from the last 50 years are at stake now. 2017 - has directly thrown the challenge at us to take a side and make a stand. My belief that the politics is personal - stands exposed and continuing with that makes little sense in this changing world.

While safeguarding the state rights and the social justice gains of the past 50 years is on one side, the work still to be accomplished to educate, understand and fight the casteist and nationalist discourse is still pending and every one of us are going to be touched by this politics at one point or other. There is no escaping it.

Hence, I am putting my politics in the open now. I am a rational, left-wing, liberal (and proud of it!). I chose to do it on the birthday of the man I respect the most and whose writings I’ve read and respect.

I want to close this by quoting Martin Niemoller’s famous quote - which stands very valid for the world we live in today.

“First they came for the Socialists, and I did not speak out—  

Because I was not a Socialist.

Then they came for the Trade Unionists, and I did not speak out—  

Because I was not a Trade Unionist.

Then they came for the Jews, and I did not speak out— 

 Because I was not a Jew.

Then they came for me—

and there was no one left to speak for me.”

Arjun Reddy

“Real love is always chaotic. You lose control; you lose perspective. You lose the ability to protect yourself. The greater the love, the greater the chaos. It’s a given and that’s the secret.” ― Jonathan Carroll

What 'Arjun Reddy' does well is to capture this chaos and does it with a class of its own. The movie itself is a rehash of the same old Devdas formula (with a dog to boot) but where it is refreshing is the tone it brings to the story telling, the music and bringing the rawness of emotions on screen.

There were two movies that keep coming to mind while watching this one. One is 'Shiva' and the other is 'Gulabi'. To me, growing up in the 90s, there is no doubt that 'Arjun Reddy' is just an updated version of these Ram Gopal Varma classics. There is no comparison of story et al, but 'Arjun Reddy' brings the same shock factor updated to 2017.

The story is told in flashbacks and raw. 'Arjun Reddy' succeeds in telling the story in an unconventional way and may be a little shocking to those used to watching the candy floss love stories.

Arjun meets Preethi, falls in love, Preethi marries someone else, Arjun goes into pieces and somehow manages to pick up the pieces and live. The love story starts on scene 1 and with a kiss. The movie is told from the hero's perspective and there is no other perspective shown. What goes on with the girl who gets kissed on first meeting is never told. But then the movie is chauvinistic in many ways. The girl exist only as an object of love and nothing more.

However, the movie is not about making politically correct statements and where the movie succeeds is when the girl gets married to some guy in line with her father's wish and the disintegration of Arjun begins. Already a short tempered person. he just goes downhill in a very familiar way - alcohol and drugs - add a shade of wild womanizing and that does it.

"Love is an illness of mind. While it promises to bring happiness, all it does is to bring a brief moment of happiness and a forlorn hope of it'  "

The second part of the movie captures this illness when Arjun goes downhill losing his Doctor's license in the process and slowly recovers from the loss. While recovery from the loss is not possible, picking up the pieces and try to salvage what remains is the possibility. The film goes to a conventional climax when Arjun meets Preethi in a park, fully pregnant now.

The climax is the most unsatisfactory part of the movie. The movie actually ends once Arjun is able to realize the loss and is able to pick up the pieces of his life.

Vijay carries the movie at ease and the heroine has not much of a role to play except to be there. However the biggest contribution to the film's success is from the music director. There are a lot of places where there is no BGM but a lot more places where it is played very cleverly and what a music. The BGM songs, from Louis Armstrong to Bombay Jayashree are played at the appropriate places (reminds one of Tarantino's use of tracks) and there are no full songs as everything in the movie keeps moving.

Sandeep Vanga (Director) brings a whiff of fresh air to the narration techniques, through a lot of visuals, sarcasm all along in dialogues (another strong part of the movie) and a very clever rawness in the situations. Nothing is without a whiff of drama - like when Arjun chases the house maid when she breaks a beer bottle - followed by a cut injury similar to the one Preethi had. Or when Arjun walks away during a lovemaking session with Jia because she said 'I Love you'. The connections are not made deliberately and it is for the audience to tie up.

A very interesting movie.