என் தந்தை பாலய்யா

'கபாலி'யில் ரஞ்சித் இந்த புத்தகத்தை ரஜினியின் கையில் கொடுத்திருப்பார். அப்போது என் reading listல் சேர்ந்த புத்தகம் இது. இந்த புத்தக கண்காட்சியில் வாங்கினேன்.

இட ஒதுக்கீட்டுக்கு எதிரான ஒரு மனநிலையை நடுத்தர வர்க்கம் ஒரு fashion ஆக கொண்டிருக்கும் இந்நாட்களில் இது ஒரு தேவையான புத்தகம். ஒரு குடும்பம் பொருளாதார கீழ் நிலையில் இருந்து ஓரளவு மேலே வர என்ன வேண்டி இருக்கிறது என்பது இந்த புத்தகத்தின் ஒரு பாடம்.

தீண்டத்தகாத சாதியை சேர்ந்த பாலய்யாவின் தந்தை ஒரு வேகத்தில் தன் கிராமத்தில் இருந்து வெளியேறி அன்றைய பிரிட்டிஷ் ரயில் சேவையில் சேர்கிறார். பாலையாவை சிறிது படிக்க வைக்கிறார். பாலையாவும் ரயில்வேயில் சேர்கிறார். படிப்பின் அவசியத்தை அவருக்கு உணர்த்துவதாக இது தோன்றுகிறது. எனவே தனது மகன்கள்/மகள்கள் என அனைவரையும் படிக்க வைக்க முடிவு செய்கிறார். 1940களின் பிற்பகுதியில் இருந்து 1960களின் இறுதி வரையிலான இந்த போராட்டமே இந்த புத்தகம். அவ்வாறு படிக்க வைக்கப்பட்ட சத்திய நாராயணவே இதன் ஆசிரியர்.

கிராமங்களின் சாதி கட்டமைப்பு பெரும்பாலும் இப்போது உடைக்க பட்டு விட்டதாக நாம் எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் முன்னிலும் அதிகமாக இன்று சாதி படித்தவர்களின் இடையே ஒரு பெரிய தீமையாக வளர்ந்து நிற்கிறது. இன்றைய கீழ் நிலை சாதிகளின் போராட்டம் பாலையா போன்றவர்களின் போராட்டமாக மட்டும் அல்லாது ஒரு சமூகத்தின் போராட்டமாக மாறி விட்டிருக்கிறது.

இந்த புத்தகத்தின் சாரமே , கல்வி மட்டுமே சாதி கட்டுமானத்தை உடைக்க வல்லது என்பது மட்டுமே. அந்த ஒரு காரணத்தினினாலே மட்டுமே கல்வி , முதலில் , இடைநிலை சாதிகளுக்கும் , பின்னர் , சூத்திர, தீண்டத்தகாத சாதிகளுக்கும் கிடைப்பதில் எவ்வளவு சிக்கல் ஏற்படுத்த முடியுமோ அவ்வளவு இன்றளவும் ஏற்படுத்த படுகிறது.

பாலய்யாவின் தந்தை கிராமத்தின் கட்டை உடைத்து வெளியேறுகிறார். அதன் பின் இரண்டு தலைமுறைகள் - படிபடியாக கல்வி மூலமாக தங்கள் பொருளாதார நிலையை முன்னேற்றுகிறார்கள். ஆனால் அவர்களால் அதன் பின்னும் அந்த தீண்டத்தகாத சாதி அடையாளத்தை துறக்க இயலவில்லையே. சத்தியநாராயணா ஒரு கல்லூரியின் முதல்வரான பிறகு ஒரு துணை நூலகரால் அவமானபடுத்த படுகிறார். சாதி அவரை விடவில்லை. அவரின் பேரப் பிள்ளைகள் இன்று அமெரிக்கா குடிமக்களாக இருக்கிறார்கள். சாதி அங்கும் அவர்களை துரத்துகிறதா என்று தெரியவில்லை.

ஆக, ஒரு குடும்பம் சாதீய தளையை பிரித்து வெளி வர கிட்டத்தட்ட நான்கு தலைமுறைகள் ஆகிறது. அதுவும், கல்வி கொடுத்தே தீர வேண்டும் என்று ஒரு தந்தை உறுதியாக இருந்த ஒரே காரணத்தால். இன்றைய இடை நிலை சாதி, சூத்திர, தீண்டத்தகாத சாதிகளில் இத்தகைய அப்பாக்கள் எத்துணை பிள்ளைகளுக்கு இருக்கிறார்கள் என்பது கேள்விக்குறியே. இதனாலேயே இட ஒதுக்கீடும், சலுகைகளும் இன்றும் மிக அவசிய தேவைகளாக இருக்கின்றன.

என்னுடைய கல்வி என்பது என் அம்மாஉறுதியாக இருந்ததால் மட்டுமே சாத்தியப்பட்டது. அதுவே, என்னையும், பின் என் தம்பியையும். உழலும் பொருளாதார சிக்கல்களில் இருந்து ஓரளவிற்கு வெளிக்கொணர்ந்தது. இன்னமும் 1/2 தலைமுறைகளில் இந்த சிக்கல்கள் முழுவதுமாக தீரும் என்று சொல்லலாம். அதற்க்கு இன்னமும் இரு தலைமுறைகள் கல்வி கற்று - இதை விடாது செய்ய வேண்டும்.

ஒரு நூறு தலைமுறைகளாக இதை சாதித்து வந்திருக்கும் ஒரு கூட்டம் இன்று இந்த 3/4 தலைமுறைக்கு கொடுக்கும் சலுகைகளை எதிர்ப்பது என்னை பொறுத்த வரை அயோக்கியத்தனமானது. இதற்க்கு முட்டு கொடுக்கும் முதல்/இரண்டாம் தலைமுறை இடை சாதி பட்டதாரிகளை பார்த்து பச்சாதாபம் மட்டுமே பட முடிகிறது.

பொருளாதார நியாயம் ஒருபுறம் எனில், சாதீய அடுக்கு தரும் அவமானங்களை இன்னொரு தலைமுறை புரிந்து கொள்ளாமலே, அதை எதோ பெருமையாக பேசுவது இன்னொரு அயோக்கியத்தனம். நான் கல்லூரியில் படித்த நாட்களில் பல முறை, இடை சாதி மாணவர்கள், பட்டியல் சாதி மாணவர்களை தரக்குறைவாக பேசுவதை கேட்டிருக்கிறேன். கேரளாவில் சந்தனத்தை கோவில் பிராமணர் கையில் படாது தூக்கி எறிந்த போது உணர்ந்த அவமானம் , அங்கு கோவில்களில் எதையும் வாங்குவதை நிறுத்த வைத்தது. ஒரு மனிதனை அவனது தனிப்பட்ட குணங்களுக்கும் , மதிப்பீடுகளுக்கும் கொண்டு அளவிடாது, அவனது பிறப்பை கொண்டு அளவீடுவது எப்படிபட்ட நியாயத்தின் கீழ் வரும் என்று இன்றும் புரிந்ததில்லை.

'என் தந்தை பாலய்யா' - இது போன்ற கொஞ்சம் துணுக்குற வைக்கும் கேள்விகளை முன் வைக்கிறது. அதன் ஆசிரியர் இதை வெறும் கதையாக முன் வைக்காது , தன கோபத்தை பதிவு செய்து கொண்டே இருக்கிறார். அந்த கோபத்தையும் , அதன் தார்மீக நியாயத்தையும் நீங்கள் உணராவிடில் . இந்த புத்தகம் உங்களுக்கானதல்ல.

evocat

roses wither
smell as sweet.

like smoke
from the incense
the dying scent

like leaves in autumn
life withers
in cold inside

pricking needle
the wind chill
faded kisses

forlorn days
wither

train at
the buffer stop

Washington - Ron Chernow

Washington: A Life by Ron Chernow


Thats two in a row - or almost in a row. After reading Chernow's 'Grant', wanted to follow it up with another one from him and ended up with 'Washington' and took me close to about a month and half to finish this one. I would have to say that I did not plod through - like I use to do with a lot of boring books. This one was interesting.

The interesting factor may be due to the fact that a lot of what I read was unknown to me and that always fascinates. While I've read a lot about the Revolutionary war and the presidency of Jefferson (thanks ,not in least, to Vidal's politically-charged 'Burr'), Washington, till this point remained that stony-face on the one dollar bill, serenely looking at you with absolutely no expressions, whatsoever.

So, it was interesting to read about the pre-revolutionary times - when he grew up in a family - visited regularly by untimely deaths of near and dears, which while unfortunate, inches him close to his destiny in a sure way, as Chernow keeps reminding while announcing every death.

While destiny may be an easy way out to explain how Washington ended up being the commander in chief of the Continental Army, the hard truth is that he is mostly a self-made man - who while trying to get free of an over-weening mother, makes a life for himself which makes sure that he is in the right places all the time, saying the right things and most importantly, doing the right things as well.

Unlike the other founding fathers of other countries I know of, Washington is not a overtly extrovert kind of person, who lead a revolution by rhetoric or through a spiritual influence or by sheer blood bath. He comes out unique, because of the way he conducts himself, there is no other way than to say, as a well-bred Southern Gentleman. That also does not account for that uniqueness as the other Virginians of the same time - Madison, Jefferson or others - are equally gentlemanly or more so than him. He comes out unique because he is a doer than a speaker or any of the other things. This is the most important aspect of his character which Chernow keeps emphasizing at every juncture of his life.

While I try to 'like' him while going through that monster of the book, he does not inspire a worship like Lincoln does or the charm which JFK brings. He does not want to be liked, I guess. He just silently wishes not to be disturbed and let him just do things. And the list of accomplishments , each a path-breaking precedent in its day, is long and that fact that he was chosen for each of these positions through acclamation creates a new kind of respect for him.

But what actually surprised me is the romantic in Washington. Of course, his marriage to Martha comes out more as a necessity than anything and they remain absolutely wonderful couple till the end. But his short lived love affair with Sally Fairfax has all the elements of that tragic love story that repeats through the ages and to think that he writes prose like this is absolutely fascinating to know.

"You have drawn me, my dear Madam, or rather I have drawn myself, into an honest confession of a Simple Fact. Misconstrue not my meaning, 'tis obvious; doubt it not or expose it. The world has no business to know the object of my love, declared in this manner to - you, when I want to conceal it. One thing above all things, in this World I wish to know, and only one person of your acquaintance can solve me that or guess my meaning - but adieu to this till happier times, if ever I shall see them. "

Of course, there are some grouses as well with the well-written book. For one, I don't think I wanted to know so much about Washington's teeth. I mean, at this point, I know more about his than I ever know about mine. I would've like to read more about the charged political environment of that initial days of the country and it was a dampener to slide over a lot of stuff that would've made some explosive prose. But then I may have to pick up the one on Hamilton for that, I guess.

Overall, a well written, absolute delightful book.

உன்னை எதிர் நோக்கி..

இரண்டாம் ஆண்டு கல்லூரி ஆரம்பத்தில் எழுதியவை. இன்றைய என் கவிதை அளவீடுகளின்படி பெரிய அபிப்ராயம் இல்லை. ஆனால் அன்றைய எனது சிந்தனைகளின் ஒரு பதிவாக மட்டுமே இன்று வாசிக்க முடிகிறது.

காய்ந்த சருகுகளாய்
உதிரப் போகும்
வருத்தத்தில்
மல்லிகை மொக்குகள்.

யாரோ
வந்து கதவைத் தட்டி
கடத்த போகும்
கனவில்
கன்னிகள் .

மனதில் பொங்கும்
சந்தோசத்தை
சொல்ல முடியாது
வானில் இருக்கும்
நட்சத்திரங்களை எண்ணிக்
கொண்டு வாலிபம்.

நுரைத்து பொங்கும்
வாழ்க்கையை
கரைத்து குடித்துவிட்ட
நிம்மதியில் முதுமை.

தொலைத்து விட்ட முகத்தை
தார் ரோட்டில்
                தேடிக் கொண்டே..

கிழிய போகும் பக்கங்களை
நடுநடுவே
                 எண்ணிக் கொண்டே..


எங்கோ
       போகும்
ஏதோ ரோட்டில்
ஏகாந்தத்தின்
       அமைதியில்

உன்னை
   எதிர்நோக்கி ..
               நான்.

ஜூன் '94

 Edward Munch இன் 'Madonna' எனக்கு பிடித்த ஓவியங்களில் ஒன்று. ஏனோ இங்கு சேர்க்க தோன்றியது.

எல்லாம் முடிந்த பின்னரும்
தலைக்குள் குடைச்சல்.
கண்களில் தூக்கத்தை நிரப்பும் இரவு.
குளிரும் நேரத்தில்
ரோமக்கால்கள் சிலிர்க்கும்.
நாளைய சூரியன்
எங்கே உதிப்பான் என
சிந்திக்க தோன்றாமல்
பல மாதங்களுக்கு அட்டவணைகள்.
எல்லாம் என்றால் எதுவென
தேடி அலைச்சல்.
முடிந்துவிட்ட கனவை மட்டும்
தொடர தொடர..
எங்கிருந்தோ வரும் எதோ
ஒன்றிக்காக
மீண்டும்
காத்திருத்தல்கள்.

8/8/94
 

துப்பறியும் சிவாஜி

சிவாஜி கணேசனுடன்
நேற்றிரவில் துப்பறிய
சென்றிருந்தேன்.

சிவாஜி கணேசன்
துப்பறியும் கதையின்
நாயகர் அல்லர்.
அது ஜெயசங்கர் ஆகும்.

ஆனாலும்
அது சிவாஜி கணேசன் தான்
என் கனவில்.

பல மாடிகளில்
இறங்கும் படிகளில்
தலை தெறிக்க
இருவரும் ஓடி வந்தோம்.

ஒரு ஓட்டலில் இருந்து
அவருடன் தப்பி
ஓடி வரும் போது
ஸ்ரீதேவியுடன் ஒரு
டூயட் பாடிக்கொள்ளவா
என்று கேட்டார்.

பதிலுக்கு காத்திராமல்
இறுக்க கட்டிய பெல்ட்டுடன்
கொட்டும் மழையில்
டூயட் பாட சென்றுவிட்டார்.

இங்கே வில்லன்களை
அடித்து துவைப்பது யார்?

அடுத்த முறையாவது
ஜெய்சங்கருடன்
துப்பறியவேண்டும்.

Museum of Islamic Art (MIA) , Doha

After that eventful flight over persistent storm winds which made the travel such fun, it was entertaining to cross the Atlantic through the Canary Islands and over the Mediterranean with a little over Africa as well. The result of this delectable journey was that the flight landed 3 hours late in Doha, clearly missing the connection to Chennai.

So the airlines arranged for an overnight stay and the next available flight was not until evening 7pm, giving enough time to spend in Doha. The moment I know that I am getting a few hours in Doha, I know where I am going to be spending those few hours.

The Museum of Islamic Art  is probably unique in that it exclusively houses works of art from the Islamic world and from places of Islamic influences in the past. And it has probably one of the largest collection of such art to be found anywhere in the world. Though I've seen the Islamic art collection in The Met - another large collection - it just was not enough.

I am no expert in any art. My interest flow from my reading and to me, art is the visual form of a poem or a beautiful prose. That, I am always on the look out for. Just like the literature from different parts of the world, art differs in content and the medium based on the geography and people, but speaks the same language of human artistry and passion, if only we chose to listen.

 Now that that is out of way, Islamic art - in comparison to the Western - is unique for a variety of reasons. The medium , the bright, boldness of the expression, while there is a deep under pining religiousness in all, there is quite a bit of themes outside the same as well - especially the ones related to war (conceivable as the medieval period of Islamic flourish was accompanied by constant wars) and love (I mean, the Mughal emperors - to me - are the most spoiled romantics of all!).

The Museum of Islamic Art is impressive because the museum itself is a work of art and that is the first thing that gets noticed. Located at the edge of the beautiful blue waters of the Doha Bay of Persian gulf, built in the traditional  limestone structured found across the Gulf - the building evokes an abstract structure of the dome structures of the mosque. In line with the geometrical features , so commonly found in the Islamic architecture, the building itself is a collection of patterns all across. With the huge glass facade overlooking the Persian Gulf, the interior of the building is flooded with light at all the times of the day. With the accompanying parks around the structure, the building itself is worth the time to visit the place.

The collections in the museum is one of the largest and takes time to walk around the structure covering a variety of mediums - paintings, ceramics, sculptures, calligraphy, wood work,  textiles, jewellery etc. And are all displayed in a very tasteful manner - by the medium, place of origin and period of craftsmanship.

 It takes a while to walk around the museum - about 2.5 hours for me - and try to absorb as much of it in. There is a lot to look at and admire and understand. There are 3 floors of exhibitions and one with a library and the ground floor has the auditorium. gift shop and the cafe.

The most impressive item to me was the war mask from Iran which was quite the opposite of what you would expect from a war mask. It was more like a mask you would wear to a ball, there was very much a dancing quality to it which made it quite lovely to look at.

There is a complete section on the sea faring Arabs and the tools and maps from that period of time and it was very educational and interesting to see and know that they, at one point in time, ruled the seas from the Indian Ocean to the Atlantic.

 

The jewellery and small arms (daggers and muskets) collection were extensive and impressive as well. There was a lot on display from the Mughal period and from the Iran Safavid periods which were probably the best of the lot.

If you like art and have 3-4 hours to spend in Doha, this is the only place to be.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)

Right when I saw Frances McDormand in that fully pregnant police woman role in 'Fargo', I became a fan of her. She has that infinite quality of grief built into her that anything she does reeks of sadness - even the jokes.

So during that long, dreary, turbulent flight across the Atlantic - flying out in the slamming Nor'easter - in a longer path flying over Africa and what not, it seemed only apt that she was there to give me company in that economy class misery.

There is a moment in 'Three Billboards Outside Ebbing, Missouri' where Mildred (Frances) talks to the police chief Willoughby who is asking her to remove the billboards. She is adamant in her stance when suddenly he spits out blood and Mildred, who till that point was defiant, shows agony for a moment and helps him to get into an ambulance.

The movie deals with loss and grief and almost everyone in the movie go through one. Mildred loses her daughter, Jason loses his job and the Chief loses his life. It is how they deal with each of these loses and what it transforms them into are the core of the movie.

The characters etched in the frames are poignantly sad, angry and almost in grief through the movie. And mostly every frame of happiness follows a tragedy - like the last day of Willoughby.

However, this is not a tragedy movie though. It is black, I mean, the blackest of black. But the jokes - though sometimes morbid - keeps coming. Everyone has a moment to quip and the side story of Mildred's ex and his new , young girl friend from the zoo keeps the family life interesting. The story of Red Delby and his act of kindness towards Jason is something to restore faith a little.

Mildred is a difficult woman to understand - much less, be rational with. She is so bitter with grief, she becomes obstinate. She does go on a date with the town midget - as an act of kindness - but then she also becomes the one who insults him in the end. She doesn't care and all she wants is justice for her raped ('raped while dying' - one of the billboards say) and killed daughter. She wants closure. 

When that becomes elusive, she tries to find closure in a way she think she will get it. There the movie ends leaving us to guess what she may do next and what she may become. 

It is a tale of loss and grief and a lot of conflicting behavior which comes up with that.  The movie does not try to answer anything but try to let the characters take the course. There is no let up of the grief once the loss is encountered and while some try to bury it deep inside, some erupt with it splattering it across anything or anyone who stands around.

And it is difficult to avoid that splattering here.