Three books - 1

I've been postponing writing this for the past 2 months. And if I delay any further, the 'three books' will become 'Four books' and then 'Five books' and so on. So to cut down on the misery of writing so much, decided to bite the bullet and write now. 

Why this urge to write about books I read? This is a question I've been asking since the day I started writing a diary so long ago and unanswered it is still. So moving on to the books.

Redcoats And Rebels: The War For America - Christopher Hibbert

The history of America as it got its independence and wrote itself a constitution and declared itself as a republic is a very interesting one. 
From the writings of Franklin to the histories of Gore Vidal the literature that covers the same is abundant and Tom Paine's manifesto and the constitution itself, a brilliant exercise in the handling of words by Jefferson, the contemporary documents are also available in plenty. So when I bought this one, there was not much of expectation other than that this was bought cheap.
But when I found that this was written by a British historian from a British perspective, it was not just interesting but it helps in understanding the 'other' side of the story. 
The book starts with the Stamp act and ends with the surrender of Cornwallis's army at Yorktown. And the entire story is told from the British perspective with lots of details on how the British bungled the entire war and lost a continent.
The book deals with the decisions taken by the King, the parliament and the senior commanders of the British army in the continent which though won the battles, ultimately lost the war. The lack of a larger strategy, engaging the mercenaries, the political tussle between the commanders, the oscillating mindset of the King and the Parliament itself accounts for the ultimate defeat. 
The tenacity with which Washington and the rebels fought was never accounted for by the British and we see them wondering at various points as to the reason why the Americans are still fighting. But they never did try to understand the population or the terrain in which they were fighting. As political appointees, the commanders only tried to make sure they don't end up losing before their term is over. All this and more contributes to the eventual British defeat. 
While it is wonderful to look back and figure all this today, I was wondering what it would've been in the 1770's Britain and understand the course of war and make decisions. What the British public thought of the war (if they ever did), is not discussed and same goes for what the rest of the world thought of it. 
Overall, an interesting read and as recommended by Paul Theroux, I am planning to read the British view of the 1857 war of independence by the  same author 'The Great Mutiny' sometime soon.

- To be continued 

வானதி

வானதி : அப்பா, நான் என் பெயரை மாத்த போறேன்?
நான் : ஏன்டா?
வானதி: எனக்கு Ninja hattori தான் பிடிக்கும்.அதன் என் பெயரை 'Ninja Hattori' னு மாத்த போறேன்.
நான் : அப்பா வச்ச பேரு பிடிக்கலையா உனக்கு?
வானதி : ம்ம்ம்.. ஆமா அப்ப என் பேரு இனிமே வானதி அபினவ் நிஞ்சா ஹட்டோரின்னு வச்சுக்கலாமா?
நான்: அப்போ Barbie கோபிச்சு கிடுவளே?
வானதி : ஆமா அப்போ என் பேரு 'க கி கூ வானதி அபினவ் ஹட்டோரி பார்பி'ன்னு வச்சுகவா?
நான்:ஆமா, இப்போதான் நல்லா இருக்கு.

*வானதி எப்போதும் அவளை 'கா கி கூ' 'கி கா கூ' என்று refer பண்ணி கொள்வாள்.
----------

சிபி எப்போதும் ஒரு set of rules கொடுத்துவிட்டால் அதற்குள் இருந்து கொள்வான். அதை மீற வேண்டும் என்றோ, follow பண்ண தேவையில்லை என்றோ அவனுக்கு தெரியாது. எனவே அவனை வளர்ப்பது கொஞ்சம் எளிதாய் இருந்தது.

வானதி நேர் எதிர். எப்படி அந்த rules ஐ வளைக்கலாம், சுற்று வழி உண்டா என்று அவள் யோசித்து, அதை மீறுவதற்கு நியாயங்கள் கற்பிப்பாள்.வானதியும் சிபியும் 'global art' வகுப்புகள் போவார்கள். ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் ஒரு விஷயம் நடக்கும். கொண்டு போகும் snacks வகுப்பு நேரத்தில் சாப்பிட கூடாது என்று ஆசிரியை சொன்னால், வானதி மேஜைக்கு கீழே குனிந்து கொண்டு சாப்பிடுகிறாள் என்று சிபி சொல்லும் போது இவள் ஒரு சிரிப்புடன் அதை தாண்டி போய் விடுகிறாள்.

பள்ளியில் பார்க்காமல் one, two, three எழுத சொன்னால் அதை பக்கத்துக்கு பெண்ணிடம் verify பண்ணி எழுதுவிட்டு அதை அவள் அம்மாவிடம் சொல்லுகிறாள்.

-----
தினமும் இரவு தூங்கும் போது நான், சிபி, வானதி மூன்று பேரும் ஒவ்வொரு கதை சொல்லுவோம்.

அது போல் நேற்று சொல்லும் போது, சிபி 'Ariel - the mermaid ' கதை சொன்னான். 

அடுத்து வானதி சொல்ல ஆரம்பித்தாள்
"ஒரு ஊருல ஒரு rich man இருந்தான்.
அந்த ஊருல நிறைய பேர் இருந்தாங்க. ஆனா அவங்க எல்லாம் poor.
அவங்க எல்லாம் ரொம்ப வேலை பார்த்தாங்க.
ஆனாலும் அவங்க poorஆ இருந்தாங்க.
அந்த rich man மட்டும் rich ஆகிட்டே இருந்தான்.

அப்போ கிருஷ்ணா இத பார்த்தான், அவனுக்கு இது பிடிக்கலை.
so நேரா அந்த rich man  கிட்ட போனான். அவன்கிட்ட இருந்த rupees , gold எல்லாத்தையும் எடுத்து எல்லா poor people கிட்டயும் கொடுத்தான்.
இப்போ அந்த ஊர்ல எல்லோரும் rich ஆகிட்டாங்க. அப்புறம் happyஆ இருந்தாங்க" 

இதுதான் அவள் சொன்ன கதை. கிருஷ்ணா ஒரு deus ex machina மாதிரி. கதை தடை பட்டால் உடனே வந்து சரி செய்து விடுவார்.
அது இருக்கட்டும், இந்த கதையின் அரசியல் எனக்கு மட்டும் தோன்றுகிறதா இல்லை உங்களுக்குமா?

But now I know which side of the political spectrum she is going to be.

கொலைவெறியும் மயக்கமும்

எனக்கு ஏன் 'கொலைவெறி' பாடல் பிடிக்கவில்லை என்று கேட்பவர்களுக்காக.

இன்று தன் மனைவியுடன் நடக்கும் சிறிதும் பெரிதுமான சண்டைகளில் தானே வெற்றி பெறுவதை பெருமிதத்துடன் சொன்ன ஒருவரை சந்தித்தேன். 'அதில் என்ன இருக்கிறது?' என்றதிற்கு 'கெத்தாக இருக்கிறது' என்றார். கல்யாணம் பண்ணிய ஒரே காரணத்தினால் தன் மனைவி தன்னை வென்றுவிட கூடாது என்னும் மனநிலை எங்கிருந்து வருகிறது?.

இன்றைய இருபத்தி ஓராம் நூற்றாண்டு தமிழகத்தில் மாறாத சில விசயங்களில் முக்கியமானது, இன்றைய தமிழ் இளைஞனின் மனநிலை. நமது பெண்கள் எல்லாம் தங்கள் கட்டு பெட்டியில் இருந்து வெளி வரும் நிலையில் அதை எதிர் கொள்ளும் இளைஞர்களை நமது சமூகம் உருவாக்கவில்லை. இன்றும் தமிழ் இளைஞன் 'சகலகலா வல்லவன்' கமலாகவே இருக்கிறான். அதன் மாற்றான ஒரு பிம்பத்தை இன்றும் நமது திரை உலக ஜாம்பவான்களால் கட்டமைக்க முடியவில்லை அல்லது விரும்பவில்லை. அதனால்தான் இது போன்ற பாடல்கள் அந்த கட்டை வண்டியில் படித்த அம்பிகாவை கேலி செய்யும் படிக்காத கமலின் பாட்டின் நீட்சியாகவே தெரிகிறது. புதிதாய் எதுவும் இல்லை.அந்த கட்ட வண்டி பாடல் எந்த ஒரு பெண் பிம்பத்தை கட்டமைத்ததோ அதையே இதுவும் செய்கிறது.

இன்றைய இந்த படங்களில் எல்லாம் ஒரு பொது நாயகன், தனுஷ். இவர் படங்களில் எல்லாம் இவர் ஒரு ஏழையாக, படிப்பறிவில்லதவராக, ரவுடிஆக, வேலை வெட்டி இல்லாதவராக இருப்பார். இவரை காதலிக்கும், காதலித்து ஏமாற்றும், அல்லது இவரது நண்பரின் காதலியாக ஒரு சிவப்பான, படித்த பெண் (தமிழ் பெண்கள் எல்லாம் இவர் படங்களின் வேட்டைக்காரன்பட்டியில் கூட சேட்டு பெண்கள் போல் இருப்பார்கள்). இவர் கட்டாயம் ஒரு இடத்தில் அந்த பெண்ணை அவமான படுத்துவார். அப்புறம் குடித்துவிட்டு அவளை வெட்டு, குத்து, என்று பாடுவார். இந்த பம்மாத்து வேலைக்கு அவர் அந்த பாத்திரத்தில் சிக்கி அதுவாக மாறுவதை காரணமாக பேட்டிகளில் சொல்லிவிடுவார்.

இன்றைய தமிழகத்தின் விக்டோரியன் கலாச்சார மனோபாவங்களுக்கு இது போன்ற கலை பின்புலம் ஒரு முக்கிய காரணம். இதை பார்த்து வளரும் ஆண் தன் வாழ்வில் பெண் என்பவள் கேள்வி கேட்பவளாய், படித்தவளாய், தன்னினும் சாமர்தியமுடையவளாய், தனக்கென்று உணர்வுடையவளாய்
காணும் பொழுது, அவனின் மன இறுக்கம் அதிகரிக்கிறது. ரோடில் ஒரு பெண் ஸ்கூட்டியில் தன்னை முந்துவதை கூட தாங்க முடியாதவனாய் இருக்கிறான். இதுதான் இன்றைய தமிழ் ஆணின் யதார்த்தம். இதை ஒத்து கொள்ள முடியாமல் போகும் நிலையில் தான் நமது பத்திரிக்கைகளின் கள்ளகாதல் போன்ற பிரயோகங்கள். காதல் என்பதையே என்னவென்று புரிந்து கொள்ளாத சமூகத்தில் கள்ளகாதல் போன்ற வார்த்தைகளின் அர்த்தம் தான் என்ன? இந்த மனோ நிலைக்கு தீனியாகதான் இது போன்ற பாடல்கள்.


பெண் என்பவளை ஆணை ஏமாற்றுபவளாய் சித்தரிப்பது என்பது ஆதாம்
/ஏவாள் கதையில் ஆரம்பிக்கிறது. இந்த பாடல்களில் எதுவும் புதிதில்லை. எதன் பொருட்டு ஏவாள் கதை பெண்ணை நம்பாதே என்று புத்தி போதிக்கின்றதோ அதே நீதியைத்தான் இந்த/இது போன்ற பாடல்களும் போதிக்கின்றன. 


கடைசியாக,

"To emancipate woman is to refuse to confine her to the relations she bears to man, not to deny them to her; let her have her independent existence and she will continue none the less to exist for him also: mutually recognizing each other as subject, each will yet remain for the other an other. The reciprocity of their relations will not do away with the miracles — desire, possession, love, dream, adventure — worked by the division of human beings into two separate categories; and the words that move us — giving, conquering, uniting — will not lose their meaning. On the contrary, when we abolish the slavery of half of humanity, together with the whole system of hypocrisy that it implies, then the 'division' of humanity will reveal its genuine significance and the human couple will find its true form."

-Simone de Beauvoir "The Second  Sex"

Sept 11, 2001

I do not believe in nice, little, round numbers which makes us feel good. So there is no necessity to 'look back' and be proud for something or anything. So when our tenth anniversary came, after long discussions on what to do about it, we actually ended up doing less than what we did during all the previous anniversaries.

There is always something about the way we ended up marrying. I can write a nice story on what happened but that will be more fantasy than reality. We married just like anyone else. Nothing exciting happened and flew back to US on the 8th September, 2001. At least that's what the plan was. When we reached the airport, Malaysian flight was overbooked and instead of two, only confirmed my ticket and after a minor ruckus, returned back to fight it out later.

After confirming both the tickets the next day we finally boarded the flight to the 'City of Angels'. After another uneventful flight, when I slept absolutely, instead of looking out watching all the beautiful clouds for about 18 hours. Korah picked us up and we ended up in our cozy little apartment.

The next day morning when Korah called me to switch on the television, I was in a hurry to go to office, as it was the first day after a long vacation. As I was pulling out of the apartment gate, I got a call from my brother-in-law asking whether everything is safe. While I was trying to figure whether there was an earthquake the last night, I was told that there was a terrorist hit in New York.

I think I returned back and watched TV. 3 hours difference meant that by the time I switched on the TV, it was close to 11.30AM in NYC and the towers are already rubble. It did not register at that time as I left for office or even a week later. 

When I remembered that it was only 6 month before, when we climbed to the top of the tower and spent a lot of time trying to look around.

When I remembered the brides and grooms lining up in front of the elevator to get to the top and get married, I was thinking how many were waiting there that day. That is when it registered. It was surrealistic.

Anniversary dinner

After returning back from US, its been some kind of a ritual for us to go together for a dinner at some place in the city. No kids, only us. Its something to keep the flame alive, as the saying goes. In that 6 years, we've been to ASL in Raintree, Hip Asia in Taj, Sea crest at MGM and much more. 

Last year we chose Benjarong as J loves Thai food. It was a rainy day and I was lost in the maze that is TTK road. After almost giving up on finding it, we found it suddenly. And had some amazing food.

So, when we tried to find a place for this anniversary's dinner, it was a bit frustrating as we've been to most of the good places. The discussion was long and many a calls were made to my lovely brother, who kept suggesting places and I was finding excuses to avoid. We almost finalized on 'Vasco's' at the new Hilton, when I asked J "Do you want to try Italian?", she replied "Why not?". We chose 'Bella Ciao'.

J does not like Italian food. Its bland, undercooked, no great flavors or aroma and looks unappealing. Nothing will make her step into an out and out Italian restaurant. Even if she does, its almost next to impossible to make her eat anything.

It all goes back to our first anniversary. We were in the La-La town and we decided to go to for a nice place for dinner. She left it to me to figure out a place and I chose 'Olive Garden'. J was all ready to try Italian (or rather Italian-American).

We ordered some pasta and I started digging in. After sometime, I saw that J was staring at her plate in some kind of disbelief. She could not figure why would people eat something, that is full of cheese, no eye-candy, bland, has no taste. I checked and told her to finish it. She found it hard to eat and after some difficulty managed to eat. When we returned to home, asked me to pull over in the highway and threw the entire dinner out. Not the anniversary one will forget!!

Flashback over, We decided to celebrate that disastrous first dinner with a visit to 'Bella Ciao', the restaurant that calls itself the first Italian restaurant in the city. Tucked into the Kottivakkam beachfront, the location is awesome. We chose the open-air part, there was candlelight and some fantastic food. 

It was drizzling, The flickering lights and distant lightnings made the night to something special. And this J loves pizza (although still hates pasta) and no untoward incident happened. By the time we finished, it started raining heavily. We parked the car in the lonely beach road and watched the rain pouring down furiously. Taking pictures of the lightning which was showing the crest of waves rushing, it was a night to remember. Although for very different reasons...

Hazare - Some thoughts

There seems to be a lot of resentment and angst against the Anna Hazare movement. There've been shares and reshares of articles which are clever to attribute some of the aspects of the movement for their personal gain. Although I am a cynic in the sense of the change that can happen, being an avid reader of Gandhian principles, I think I understand the nature of this movement. So a little bit of discussion on what my understanding is.

1. Gandhian satyagraha by nature is individual and inflexible.

Satyagraha was a weapon only to be wielded individually by persons who are strong and can withstand the rigor of the movement. It is inflexible as it is built on a strong self-belief of a set of principles and is aimed at bringing the other party to the table for negotiations. It is not a one size-fit-all revolution or as some mention, saying that why cant he give up his fast as so many public is demanding it. Looking at how Gandhi wielded this weapon, he went on fast so many times and was unyielding till his demands or met or a way forward is identified. Dandi march started off as a single man's protest against salt tax and snow-balled into a people's movement.

What we are seeing is very similar, Hazare is unyielding as he believes in a strong lokpal. It snow-balls into a movement by mostly middle-class people and students who find a way to take their frustrations out on an antiquated system. It is a way forward he is advocating.

For those of you who like fast food or fast cars, Gandhian movements are bizarre and can not be understood. One woman who decided not to stand up when asked sparked so much of protest in Alabama, it ended in desegregation everywhere. That is the nature of Gandhian protests.

2. We are not going to change everything overnight.

Gandhian principles advocate incrementally moving forward towards one's goals. It means overnight revolutions are violent and can not be advocated for the same reason. For Gandhi it took about 30 years to move the country towards freedom. It was incremental and slow process often frustrating his keenest followers.

But the point of it all is as Gandhi himself has said, knowing what we want, persevering towards it without violence, needs a lot of purification of one's self and hence cannot be rushed forward. He stopped the Civil disobedience movement when one police station and a few policemen are torched in Chowri Chowra. He could not take it as collateral damage and move on. He took it upon himself the blame for the incident and stopped the movement in one stroke. That delayed independence by about 10 years. Was it worth it? Absolutely.

Same way, Hazare, I believe, is not looking to transform India with one lokpal bill (like someone posted, it will not make India into Singapore in any number of years). But it is a start for where as a country we want to go. It steers us towards a path which is non-violent, prosperous and more participative. The fact that we are not seeing a London-style rioting mentality in any of these rallies, protests etc tells us the nature of it and it frustrates the ruling government's plans for crushing it. I believe that in itself is a big victory for Hazare and probably earning him the ire of the dime-a-dozen leftist intellectuals of this country.

3. End of all this tamasha we will still be the same.

Probably yes. Being a cynic, that's what I think.But then there is also a part of me that believes if this works, we have a path which is different from the past 50-60 years of misrule which took us away from our founding principles and which advocate a path which is neither a leftist or rightist but a self-sustained India focusing on rural development.

But as I mentioned sometime earlier, the biggest legacy of JP's movement is Lalu Prasad Yadav and we all know how that worked out. But for instilling the people with a sense of fighting tendency, I salute Hazare.

4. Hazare is rightist, Hazare himself is tainted, do we know Irom Sharmila etc

We've heard all this in reference to Gandhi as well and JP was slandered as power hungry and so does Vinobhave. What I think is, any Gandhian movement is a anti-thesis of leftist thoughts as it promotes an individual's capacity to bring about change versus an elitist group figuring out what people want.

So the left when it senses a Gandhian movement, goes completely bonkers trying to figure out the kind of support it elicits. It tries in vain to figure how and then goes all out to discredit the movement.

Gandhi does not get the country to move on explosive issues like Bhagat singh's murder or any such issues. He walked for salt, he burned foreign clothes etc. He took issues that touches a chord in everyone's lives not contentious issues which will break the movement.

Does that mean we should not support Irom Sharmila? We should. But how much of the country is affected by the Armed forces special act? How many of even know that? It is purely a local issue that has to be fought by the local people and move forward. I do not think anyone in DMK expected support from Oriya or Rajasthan for the anti-Hindi agitations. It was a local issue, fought locally and decided locally. Making it a national issue will result in failure.

Understanding of any Gandhian movement needs a lot of understanding of what is happening at the grass roots level. Intellectual discourse or preaching dogma will not help.

பாஞ்சாலி சபதம்

மகாபாரதம் எப்பொழுதும் மனதிற்கு பிடித்தமான ஒன்று, நீதி என்பது ஒரு வரையறுக்கப்பட்ட ஒன்றாய் இன்றி ஒவ்வொரு செய்கையும் நியாயபடுத்தபடும் வழியிலேயே உருவாக்க படுகிறது. ஒவ்வொரு காலத்திலும் எது சரி எது தவறு என்பது வேறுபாடும் பொழுது 'கட்டுடைத்தல்' என்பது ஒரு நேரத்தில் கேலி கூத்தாகிவிடுகிறது.

திரௌபதியின் மான பங்கம் என்பது மகாபாரதத்தின் முக்கியமான ஒரு அச்சு. துரியன் குருஷேத்திரத்தை நோக்கி எடுத்து வைக்கும் முதல் அடி. அன்று அவிழ்ந்த கூந்தல் தருமனின் தம்பிமார்களை ரத்த வேட்டைக்கு ஆயத்த படுத்தியது.

நான் தமிழ் மேல் ஆர்வம் கொண்ட நேரம் முதலில் எல்லோரும் போல் ஒரு மலிவு விலை 'பாரதியார் கவிதைகள்' புத்தகம் வாங்கினேன். இயற்க்கை வருணனைகள், தேசிய பாடல்கள் என்று ஒரு பாதகமும் இன்றி சென்று கொண்டிருந்த வாசிப்பு, 'பாஞ்சாலி சபதத்தில்' ஒரு ரௌத்திரம் காட்டியது. அதன் வாசிப்பு வேகம், அந்த எழுத்தில் இருந்த கோபம் என்னுள் எழுந்தது. பாரதி கட்டி எழுப்பும் அந்த சித்திரம் எதனாலும் அழிக்க முடியாததாகியது. என் பின்னாளைய மகாபாரத வாசிப்புகளுகெல்லாம் அடித்தளமாகியது.
ஒரு அவையின் நடுவே ஒரு பெண்ணிற்கு நடக்கும் அநீதி என்பது காலங்கள் தாண்டியும் இன்றும் ஒரு பொது நிகழ்வாகவே இருக்கிறது. இன்றும் பெண்களை கூண்டில் ஏற்றி ஊரின் நடுவே தீர்ப்பு வழங்குவது நமது கலாச்சாரத்தின் ஒரு பாகமாகவே இருக்கிறது. பாரதியின் ரௌத்திரம் இதை தொட்டே வெடிக்கிறது. அண்ணனை 'எரி தழல்' கொண்டு சுடவும் துடிக்கும் ரௌத்திரம். ரத்தத்தால் கூந்தல் கழுவ சபதம் போடும் ஒரு பெண்ணின் ரௌத்திரம். துரதிர்ஷ்டவசமாக அது போன்ற சபதங்கள் போட எல்லா பெண்களாலும் முடிவதில்லை.

-------
பாரதியின் 'பாஞ்சாலி சபதம்' தருமன் ராஜசூய யாகம் முடித்ததில் ஆரம்பிக்கிறது. துரியன் யாகத்திற்கு வந்த பரிசு பொருட்களை கண்டு பொறாமை கொள்கிறான்.
"நெஞ்சத் துள்ளோர் பொறாமை யெனுந்தீ
நீள்வதால் உள்ளம் நெக்குரு கிப்போய்,
மஞ்சன் ஆண்மை மறந்திண்மை மானம்
வன்மை யாவும் மறந்தன னாகிப்"
எப்படியாவது பாண்டவர்களுக்கு தீது செய்ய தான் மாமனை கேட்க்கிறான்.
"ஏச்சையும் அங்கவர் கொண்ட
நகைப்பையும் எண்ணுவாய்;-அந்த
ஏந்திழை யாளும் எனைச்சிரித்
தாளிதை எண்ணு வாய்;
பேச்சை வளர்த்துப் பயனென்று
மில்லை,என் மாமனே!-அவர்
பேற்றை அழிக்க உபாயஞ் சொல்வாய்."
திரௌபதியின் சிரிப்பு அவனை வெறுப்பின் உச்சத்தில் நிறுத்துகிறது. சகுனி சூதிற்கு ஆவன செய்கிறான்.
தருமன் முதலில் மறுத்து பின் இணங்குகிறான். சூது தொடங்குகிறது. தருமன் செல்வம் இழக்கிறான். பின் தன் நாட்டை இழக்கிறான்.

"கோயிற் பூசை செய்வோர்-சிலையைக் கொண்டு விற்றல் போலும்,
வாயில் காத்து நிற்போன்-வீட்டை வைத் திழத்தல் போலும்
ஆயிரங்க ளான-நீதி யவை உணர்ந்த தருமன்
தேயம் வைத் திழந்தான்;-சிச்சீ! சிறியர் செய்கை செய்தான்."

தன் தம்பிகளை வைத்திழக்கிறான். பின் தன்னையே தோற்கிறான்.

"சங்கை யிலாத நிதியெல்லாம்-நம்மைச்
சார்ந்தது வாழ்த்துதிர் மன்னர்காள்!-இதை
எங்கும் பறையறை வாயடா-தம்பி!’"

என்று துரியன் கூத்தாடுகிறான். வெற்றியின் வெறி கள் குடித்த குரங்கு போல் அவனை ஆட்டுவிக்கிறது. சகுனியோ பாஞ்சாலியை வைத்தட சொல்கிறான்.

"இவர் மேவிடு தேவியை வைத்திட்டால்,-(அவள்)
துன்னும் அதிட்ட முடையவள் இவர்
தோற்ற தனைத்தையும் மீட்டலாம்’"

தோற்கிறான். துரியன் மாமனை கொண்டாடுகிறான்.

"என்துயர் தீர்த்தா யடா!-உயிர் மாமனே!
ஏளனந் தீர்த்துவிட் டாய்.
அன்று நகைத்தா ளடா!-உயிர் மாமனே!
அவளைஎன் ஆளாக்கி னாய்."

முதலில் பாகனையும் பின் தன் தம்பியையும் பாஞ்சாலியை அவைக்கு இழுத்து வர அனுப்புகிறான்.

"நீண்ட கருங்குழலை நீசன் கரம்பற்றி
முன்னிழுத்துச் சென்றான்.வழிநெடுக.மொய்த்தவராய்."

வேடிக்கை பார்க்க துச்சாதனன் இழுத்து வருகிறான். அன்றும் இன்றும் வேடிக்கை பார்ப்பதே நமது கடமை.அவையில் திரௌபதி நியாயம் கேட்கிறாள்.

"பேயரசு செய்தால்,பிணந்தின்னும் சாத்திரங்கள்!
மாய முணராத மன்னவனைச் சூதாட
வற்புறுத்திக் கேட்டதுதான் வஞ்சனையோ? நேர்மையோ?
முற்படவே சூழ்ந்து முடீத்ததொரு செய்கையன்றோ?"

பீமன் கோபம் கொள்கிறான்.

"இது பொறுப்ப தில்லை,-தம்பி!
எரி தழல் கொண்டு வா.
கதிரை வைத் திழந்தான்-அண்ணன்
கையை எரித்திடுவோம்."

அர்ஜுனன் அவனை அடக்குகிறான். கர்ணன் எடுத்து கொடுக்க, துச்சாதணன் திரௌபதி துகில் உரிய முயற்சிக்கிறான்.

"முன்னிய ஹரிநா மம்-தன்னில்
மூளுநற் பயனுல கறிந்திட வே,
துன்னிய துகிற்கூட் டம்-கண்டு
தொழும்பத் துச்சாதனன் வீழ்ந்துவிட் டான்."

பீமன் சபதமுரைக்கிறான்.

"இந்த
ஆண்மை யிலாத்துரி யோதனன் றன்னை,
பேணும் பெருங்கன லொத்தாள்-எங்கள்
பெண்டு திரௌபதியைத் தொடைமீதில்
நாணின்றி ‘வந்திரு’என்றான்-இந்த
நாய்மக னாந்துரி யோதனன் றன்னை,
மாணற்ற மன்னர்கண் முன்னே,-என்றன்
வன்மையி னால்யுத்த ரங்கத்தின் கண்ணே,
தொடையைப் பிளந் துயிர் மாய்ப்பேன்"

அர்ஜுனன் சபதத்திற்கு பின், பாஞ்சாலி சபதமுரைக்கிறாள்.

"தேவி திரௌபதி சொல்வாள்-‘ஓம்,
தேவி பராசக்தி ஆணை யுரைத்தேன்;
பாவி துச்சாதனன் செந்நீர்,-அந்தப்
பாழ்த்துரி யோதனன் ஆக்கை இரத்தம்,
மேவி இரண்டுங் கலந்து-குழல்
மீதினிற் பூசி நறுநெய் குளித்தே
சீவிக் குழல்முடிப் பேன் யான்;-இது
செய்யு முன்னே முடியே’னென் றுரைத்தாள்."

பாஞ்சாலி சபதம் முடிகிறது.

அழகர் சாமியின் குதிரையும், மரம் வெட்டிகளும்

சென்ற வாரம் 'அழகர்சாமியின் குதிரை' பார்த்தேன். பாஸ்கர் சக்தியின் கதை படித்த நினைவில்லை எனினும், படம் ஒரு நல்ல குறு நாவல் படித்த திருப்தியை தந்தது. குதிரை என்பதே ஒரு குறியீடாய், ஒவ்வொருவருக்கும் ஒன்றாய் வருகிறது.
அழகர்சாமிக்கு அவன் பிழைப்பாய், ஊருக்கு அழகர் சாமியாகவும், ஊர் பிரசிடெண்டுக்கு அவர் பதவியை காக்க வந்த வரவாய் என்று எல்லோருக்கும் எல்லாமாய் உருவகம் எடுக்கிறது.
இடையில், திருப்பூருக்கு வேலைக்கு பிள்ளைகளை அனுப்புவது, ஊர் மைனரின் அட்டகாசங்கள், உளவு பார்க்க வரும் போலீஸ் குறி சொல்லி ஆவது, ஊர் கோடங்கி செய்வினை செய்வது என்று சிறு சிறு நிகழ்வுகள். இதுதான் கதை, பாடல், சண்டை என்று எதுபற்றியும் கவலையுறாமல் பயணிக்கிறது.
குதிரையே ஊரின் எல்லா நிகழ்வுகளுக்கும் காரணமாகவும், காரணமில்லாமலும் இருக்கிறது. The absurdness of the setting is the reason for the absurdness itself. குதிரை இந்த absurdness இன் மையமாய் இருந்து அதை சுற்றி இருப்போரின் வாழ்வை நகர்த்துகிறது. இறுதியில் மரக்குதிரை மாறவும் மாறி எல்லோருக்கும் அருள் பாலிக்கவும் செய்கிறது. நல்ல படம்.

------------

சிபியின் புத்தகம். இது பதினாலாவது அத்தியாயம். அத்தியாயம் ஒன்றில் பாபரிடம் ஆரம்பிக்கும் புத்தகம், பதிமூன்று அத்தியாயங்களில், முகலாய அரசர்கள், சிவாஜி, முதலானோரை விவரித்து விட்டு, ஒரு திருப்பம் போல் இந்த அத்தியாயம் வருகிறது. எனக்கு இந்த புத்தகத்தில் பிடித்த அத்தியாயம் இதுவே. சிபி வெறுமனே படிக்காமல், படித்ததை யோசித்து சில கருது கோள்களை உருவாக்கி கொள்கிறான் என்பதை போன்று சந்தோசம் தரக்கூடியது எது?

Sibis Book - Chapter 1 - Babur

Sibis Book - Chapter 1 - Babur

-------------

"விளையாடு ஆயமொடு வெண்மணல் அழுத்தி
மறந்தனம் துறந்த காழ்முளை அகய
'நெய்பெய் தீம்பால் பெய்துஇனிது வளர்த்தது
நும்மினும் சிறந்தது நுவ்வை ஆகும்' என்று
அன்னை கூறினள் புன்னையது
நலனே அம்ம! நாணுதும், நும்மொடு
நகய விருந்தின் பாணர் விளர்இசை கடுப்ப
வலம்புரி வான்கோடு நரலும் இலங்குநீர்த்
துறைகெழு கொண்க! நீ நல்கின்,
இறைபடு நீழல் பிறவுமார் உளவே!"
- நற்றிணை
சுருங்க சொல்லின், 'நீ வளர்த்த இம்மரம் உனக்கு தங்கை போன்றது' என்று அன்னை சொல்லி இருப்பதால், உன்னோடு இம்மரத்தடியில் இன்புற நாங்கள் நாணம் அடைகிறோம் என்று தோழி கூறுகிறாள்.
புன்னை மரத்தை தங்கையாக பார்க்கும் ஒரு கலாச்சாரம் இன்று அடைந்துள்ள சீரழிவு பற்றி சொல்ல தேவை இல்லை.
குறுந்தொகை படித்திருக்கிறேன். நற்றிணை தேடி படிக்க வேண்டும்.

சிபியின் புத்தகம்

சிபி ஒரு வழியாக அவரது கதைகளை எழுதி முடித்து விட்டார். 182 பக்கங்கள் விரியும் அந்த புத்தகம், முகலாய மன்னர்களின் கதைகளில் இருந்து, துணுக்குகள், கார்ட்டூன், சித்திரங்கள், உலக கோப்பை பற்றிய விவரங்கள், சுற்றுச்சூழல் என பல விசயங்களை தொட்டு செல்கிறது. முழுவதும் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டுள்ள இந்த புத்தகத்தை, ஒரு ஹிந்தி கட்டுரையும் உண்டு, கணினியில் ஏற்றும் பொறுப்பு என்னிடம் கொடுக்க பட்டுள்ளது. அதன் நடுவே, எனக்கு பிடித்த ஒரு (சிபியின்)சிறு கவிதை.



For Sibi, poem is a matter of rhyming words. It does not matter whether it makes sense as a whole but if the couplets rhyme it is more or less what is needed. Here are his poems from 'Chapter 45' of his book (as written by him).


"My father is in Check post
I like to eat bread toast


In forest lives the monkey
My favorite game is hockey


My uncle chases a mouse
In our house


I am afraid of lizard
In TV I like the wizard


In pond lives geese
Mice likes cheese


Outside it is rain
Ant go outside to get pain


My story book is fantastic
Basket is made of plastic


My TV name is Sony
My dog's name is Gony"
- M.Sibi Pranav


Rhymy poem

"My favorite chocolate is Munch
I have a flower bunch.


We talk in phone
My favorite ice is cone.


First month is January
My chocolate is Cadbury.


Drum gave a bang
My family is a gang.


My name is Solly
My brother name is Golly


I have a book
My mother is a great cook."
-Sibi Pranav



I can go on about how Sibi explores the conceptual underpinnings of the post-modernist thoughts by deconstructing his world into words. But that's for another day.

குவியம் இல்லா ஒரு காட்சிப் பேழை

எம்.ஆர்.ராதாவின் சிறைச்சாலை நினைவுகள் படித்தேன். விந்தன் தினமணி கதிரில் எழுதியது. விந்தனின் கதைகள் படித்திருக்கிறேன். முழுக்கவும் உரையாடல்கள் மூலமாக கதையை நகர்த்துவார். இது எவ்வளவு கஷ்டம் என்பது ஒரு முறை இது போன்று எழுதி பார்த்தால் புரியும்.
அதே நடையில் ஒரு மனிதரின் நினைவுகளை எழுதுவது என்பது இன்னமும் கடினம். உதாரணமாக ஒரு நிகழ்ச்சியின் தாக்கங்களை பற்றி இரு வரிகளில் தன் பார்வையை பதிவு செய்யாமல் நிகழ்வுகளை எழுதுவது எப்படி சாத்தியப்பட்டது என்பது எனக்கு வியப்பே.
அதுவும், எம்.ஆர். ராதா போன்ற ஒரு கலைஞனின் நினைவுகளை நடுவில் கருத்து சொல்லாமல் பதிவு செய்வது இன்னமும் கடினமே. இருந்தாலும் ஓரிரு இடங்களில் அதே உரையாடல்கள் மூலமாக தனது கருத்துகளை சொல்லவும் செய்கிறார். ஆனால் இது மிகவும் சில இடங்களில்.
இது ஒரு புறமிருக்க, இது போன்ற கலைஞன் இன்று இல்லையே என்ற சிறு ஏக்கமும் எழாமல் இல்லை. அனுஷ்காகளும், தமன்னாக்களும் கலைமாமணியாய் உலா வரும் இன்றைய தமிழகத்தை பற்றி எம்.ஆர். ராதா என்ன சொல்லி இருப்பார் என்றும் தோன்றாமல் இல்லை. இன்று அது மாதிரி ஒரு கருத்தை சொல்லும் தைரியமும் எவரிடமும் இல்லை என்பதும் தோன்றுகிறது.
கலை என்பது மக்களுக்காக என்று ஒரு கொள்கையுடன், வேறு எவரை பற்றியும் கவலை இல்லை என்று வாழ்வது என்பது ராதாவின் வாழ்க்கை. அவர் விவரிக்கும் ஒவ்வொரு நிகழ்வும், தனது பெயரை எதிர்காலத்திற்கு பதிவு செய்யும் விஷயமாய் மட்டும் இல்லாமல், தனது கடந்த காலத்தை எந்த ஒரு judgmental mentality யும் இல்லாமல் பதிவு செய்கிறார். எல்லோரை பற்றியும் ஒரு கருத்து சொல்கிறார். எவரையும் விட்டு வைக்காமல் விமர்சனம் செய்கிறார். தமிழகத்தில் வீழ்ச்சி என்பது இது போன்ற நிகழ் கால கலைஞன் எவனும் இல்லாமல் பார்த்துகொண்டது என்றே தோன்றுகிறது.
-------------
சமீபத்தில் ஓர் இரவில் இந்த பாடலை கேட்டேன். கேட்டவுடன் பாடலின் இந்த ஒரு வரி தலைக்குள் நுழைந்துவிட்டது. 'குவியம் இல்ல ஒரு காட்சிப் பேழை' . சாதரணமான ஒரு உவமை தமிழில் சொல்லும் பொழுது ஏற்படுத்தும் பிம்பங்கள் தரும் இனிமை சொல்லமுடியாதது.

Calculator of Prahalada

This is an update on the school days of Sibi. Sibi is now finishing his fourth standard and I believe, is having a blast doing it as well. At times, I am left wondering what I need to do to facilitate a channel for his energy. At times, he makes me wonder why he is such a lazy boy. I think the real Sibi is somewhere in between.

<<<<<>>>>>

The blog title is a indicator of this conundrum. He is called in his class as the 'Calculator of Prahalada' (Prahalada being his section name, his school names each section with a puranic character name) for the reason that he handles big numbers at ease and is able to do the calculations fast and without using a notepad. Nothing is a challenge to him as he understands the intricacies of Mathematics and raises a thousand questions as well. At the same time, his exam papers are full of frustration vented by his Maths teacher trying to come terms with the fact that he seems to be unable to score a centum. In fact in his half-yearly exam paper she just wrote 'Why? Sibi, Why?'. That kind of existentialist tantrum seems to be the norm for anyone coming across Sibi.
In that paper, he simply forgot to do a sum and that cost him the centum. He does not put any weight to it and just shrugs and moves on while his mother is left fuming at his absolute indifference. I am flummoxed to figure how to take it. Talking to him, he is all earnest and says the right things and promises to be more careful the next time. And he goes on to do the exact same thing. It has all the qualities of a farce. And of course, there is an element of innocence still left in him which I don't want to destroy by putting him into the grind.

<<<<<>>>>>

Today he told me of a dream he had last night. It was about a front page news bulletin saying 'Muthu Prakash has won the noble prize (he is the grandson of Thangamani)'. He was all sincere explaining about it and we had a good laugh together.

<<<<<>>>>>

This academic year, he cleared two exams in Hindi. The first one is 'Pariksha' which is a basics test and he cleared 'Prathmik' last month. He was actually complaining that everyone was talking to eachother in the 'Pariksha' exam hall and were sharing papers. Though he scored a bit low marks (66), he had no regrets about not copying his way through. 'Prathmik' was conducted more professionally and he scored the first mark in his class and was ecstatic with a look saying 'Now who is laughing?' kind of smile. Though I have lots of small fights with him, I never had one over trying to fix his moral compass. He got that right always.

<<<<<>>>>>

During this year's sports day, Sibi has won a second prize in Relay running and came out winner in Kho-Kho. Given that I've never participated in any kind of sports, it is a wonder that he managed to do this without any encouragement from us.

<<<<<>>>>>

The latest obsession he has is story writing. Last count he has written about 84 pages of different stories (starting with his all time favorites, Moguls to the Indian freedom struggle to a letter to the woodcutters about not cutting trees). It even includes a chapter in Hindi. He keeps writing without watching TV or spending time in computers. The reason he has come up with is to 'become famous'. It is amazing to see the kind of focus he puts into these activities. He cannot think of anything else and every free minute he has is going into the writing of this magnum opus. And with his absolutely loaded schedule, it is amazing that he managed the 84 pages in about 9 days. (Planning to get some of that typed in..)

<<<<<>>>>>

And in this year's fancy dress competition in his school, he dressed as, who elxe, but the Moghul emperor Akbar. And amidst the standard Abdul Kalams and the God/Goddesses of his class, he stood out and won the applause. Whether he won a prize, we do not know as it was never announced. His closest friend is a kid named Madhavan (whom he calls Maddy). Since this fancy dress competition took place, Sibi and Maddy are named the Akbar-Birbal of the class.

<<<<<>>>>>

There are a hundred other things he has done or not done. But at times, I am always left to wonder whether this is the same little boy who shied away to talk to anyone. The other thing that he likes most these days is to visit the 'Anna centenary library'. It is when I see him running around the shelves picking up books and running through them in the couple of hours we used to spend there, I always feel like looking at a piece of myself.