The Middle Finger

“An unjust law is itself a species of violence. Arrest for its breach is more so. Now the law of nonviolence says that violence should be resisted not by counter-violence but by nonviolence. This I do by breaking the law and by peacefully submitting to arrest and imprisonment.”
- Mahatma Gandhi

When I read about the 1965 protests and hear about it, I used to wonder why the current generation does not feel the need to rise up against the so many things that are happening around. Why is there no response to the injustices and where is the revolution, we were all waiting for?. After some time, I lost hope that the politicians and the movie stars have castrated the youth of this state enough to ensure that another uprising is not possible.

So, it was with a bit of negativity that I started looking at the Jallikattu protests when it started.

A bit of background here. I am from Madurai and have never seen a Jallikattu. I know that it is happening in the villages around, but never bothered to visit and see one. It is something the villagers do and I am not really interested. However, I've read enough of the Tamil history to know that it is an ancient tradition which has undergone significant changes in the past years and is now practiced as a marginal sport in a few villages. The ban on it when it happened also meant that the slowly dying tradition was given a quick blow.

The Protests

Siruseri SIPCOT entrance

So, it was with interest that I was watching the students standing in the service lanes of OMR with placards protesting. What do they know about Jallikattu anyway?. And almost every college in OMR was in the roads, but there is no disruption of traffic - it was congested but regulated by the students themselves, no violence, no dancing in the tops of the public transport or anything. It was  a bit refreshing.

By the end of the second day, the protests have spread to all the major cities in TN and all the students across the state were standing in the roads, shouting slogans, no violence - not even the stray ones, just protesting. It was transforming into a mass movement. The crowds in the Marina started swelling.

By the third day, it was huge. Now I started seeing more people on the roads standing and shouting slogans. The IT corridor is full of IT employees standing there after their shifts and protesting. It was just amazing.

That's when I realized that I am witnessing something historic.
These are the protests of my lifetime.

Marina in the Morning

Why?

“One has a moral responsibility to disobey unjust laws.”

- Martin Luther King Jr.

Why do we protest? I think Jallikattu only is the tipping point in a series of events that led to it. The evidence can be seen at the protests itself, where while Jallikattu remains the focus point, the speeches are about all the issues in the state.

The Cauvery water issue, the Tamaraparani water issue, the Tamil fishermen deaths, the farmer suicides, the demonetization disaster - everything gets a mention. There is a strong sense of being treated as a second class citizens within the Indian union - where our interests take a backseat to every other state/person's priority.

The ruling parties - both central and state - are seen as completely  incompetent and selfish, which I agree with. The leaders of these parties are the ones who get shouted against. I cannot think of any leaders before Modi and OPS, who were spoken in such derogatory manner by any one - let alone an entire state. And I believe, that was entirely justified.

Protest or Festivities?

Conforming to a national identity was never a part of the union. The National identity should be a confirmation of the existence of different cultures with different traditions and languages. Conforming to a Hindu ideal  or any other ideal , as defined by the rulers will only serve to lose our identity as a people and will help in ensuring that this 3000 year old state loses a reason for existence. This goes for every state which is there in the country. If we cannot be an union of federated states, the protest is the only solution. Of course, this pisses off the right-wing, as they see any protest - கலகம் - as a threat to their agenda. Herein lies the root cause of these protests.

Is it justified to have these grievances? I believe yes. The simmering of these sentiments over the past so many years has reached the boiling point now and just got released through the Jallikattu issue. The total insensitivity of the rulers to address any of the issues has forced the hands of the protesters.

Marina

“Amandla Awethu (Power to the people)”
- Nelson Mandela

I went to Marina twice in the past 2 days and came back satisfied that Civil Disobedience when practiced, can be the force to reckon with. There crowd has increased day by day and the volunteers are doing a great job keeping the place clean, regulate traffic and there is not one incident - however minor it may be.

We are what we define ourselves to be.

The environment is electric with people shouting slogans, food gets distributed at regular intervals, people come and drop off water bottles/packets in bundles without worrying about who it gets distributed to, women carrying large cans of juices, coffee and tea set up place and distribute. It is just amazing to see the spirit of people in ensuring that there is a constant flow of food and water, the mobile toilets are in place and everyone is taken care of.

The entire place feels like a big family picnic with street drams, performers, campfires going in the sandy beach, music bands, folk dancers and continuous speeches by ordinary people all the time. The protests are the chic place to be if you are in Chennai now.

முஷ்டியை உயர்த்து..

I was with my family in Marina till 11.30pm yesterday and can see a large number of people who have come with their families - small kids with placards, shouting 'தமிழன் என்று சொல்லடா, தலை நிமிர்ந்து நில்லடா', women forming their own groups and shouting slogans and at 11.30PM, I saw a total of 3 policemen controlling what seems to be about a 100,000 people in the beach and we felt absolutely safe.

This is an entire state showing a huge middle finger to the central and state governments and all the so-called leaders.

What I had witnessed is a Revolution.

What now?

“First they ignore you, then they ridicule you, then they fight you, and then you win.” 
― Mahatma Gandhi

The governments are now acting. So I think Jallikattu will happen and the protests to a logical conclusion. But what has happened now will make the government to act on trying to ensure another protest does not happen. I think that will be futile.

The iconic mobile torch moment..

The people who were at the protests in the various parts of the state would feel a personal victory against the government and will get politicized in their views. That is a good thing. The kids who were at the protests will grow up with a memory of what happened and will not hesitate to repeat it when it is their turns to protest the injustices of their time.

I am incredibly happy that the youngsters of this state has ensured that the future will be much better than what it looks like today.

And once again, Civil disobedience or Satyagraha , as practiced by a much-vilified old man, has proven to be a mighty weapon against unjust rulers and laws. I bear witness to that.

And I am much privileged to be a minuscule part of a movement which demonstrated that.

Fidel and Che

Fidel Castro is dead.

As the champions of democracy celebrate and the advocates of freedom throw a party, let me try to figure why I feel sad at his passing.

I've always been a leftist liberal. So while I took in a lot of leftist romantic stories on revolutions and the notions of wealth in the erstwhile Soviet Russia and China, I was cured of those about 15-16 years back. I became a cog in the great Capitalist wheel, which churns to deliver freedom to the West and pretty much throws everyone else under the bus.

So, Fidel and Che, along with Lenin, Trotsky and the people of Soviet Russia used to be the biggest heroes of life. They are not just action heroes who helped establish the dictatorship of the proletariat, they also proved that Communist/socialist experiments are possible and the Marxist philosophy works.

The bigger question was, at what cost? The human cost of these Marxist experiments run into millions, dead, sent to labor camps, missing etc. And the experiment failed in the case of Soviet Russia. While Socialism survives as a piece of relic in Western democracies, Communism beat a hasty retreat and now is a almost fringe philosophy.

While all these are part of the history of the past 25 years, what does the passing of Fidel, the last revolutionary signify? Does it mark the end of the old Communist ideology or the beginning of the newer left rise?

I do believe the Capitalist system as it exist today is unsustainable. The exploitation of resources, the imperial needs to maintain control over vast swathes of land, the tyranny of the individual over the society - all will slowly move the world towards a dictatorship of the Right. And that is not a sustainable path for the 99% people of the world.

However, I do not think revolution will come through as well. The youth of this country and the developing/developed worlds were thoroughly castrated to even think on their own and the kind of things they believe makes any revolution, not just impossible, almost a joke. Wearing a beret and a Che t-shirt is a fashion statement today than an ideological belief.

So what is the path forward? I do believe there is a reason why Bernie Sanders did well. He lost but in the larger scheme of things, this points to the kind of Socialist path the world should work towards to achieve any sense of justice towards its people. I do believe that the right, conservative ideology will bring large scale destruction, like it has done multiple times in the past, across the world and the salvation lies in the center-left, socialist path.

Fidel may not have liked the center-left. But the world he inhabited has passed on and the Marxist ideology needs to re-invent itself for it to be successful. 

Arrival

'Arrival' starts off with a downbeat short film on the life of its protagonist , Louise, a linguistics professor. She is callled upon to interpret the language of the aliens who just arrived in the wide open spaces of Montana.

The movie has two important themes, language and time. In the first few minutes we are told that 'Language is a weapon' and a brief on the Sopir-Whorf hypothesis on how learning a language can re-wire the thinking process to affect the behavior modes and the underlying culture as well.

Thus, the first challenge of how to learn an alien language is set. I was thinking of how learning a language like English changes the perception of the world around oneself and the behavior modes of people. We see that all the time in Tamil cinema. The brother starts talking in English and the entire village is amazed. That is a little crude way of saying it but it also conveys the essential relation between the language and culture.

However, the process in the movie is set in a very personal mode. Louise takes it upon herself to identify mode of conveying what she thinks and getting a response and interpreting it. The tragedy in her life pops up all through the episode with no visible explanation on her mental state. However, there is this brilliant explanation of the construct of a simple question she uses to illustrate the complexity of the language we take for granted.

The movie does not goes into lengths in explaining the proceedings and most of the story has to be constructed in the back and forth of the movement.

That brings the other part of the equation - Time. Time plays a crucial role and there are hints dropped all along the movie in pieces to understand what is going on and the crisp little conversations in Louise life gives hints. The palindrome name of the daughter, the questioning about the father offer some helpful hints. But the unraveling at the end is quite fast to miss out on how it ends.

Non-linear time, in itself, offers possibilities which are just mind-boggling to think of. And being the center part of the gigantic Alien world, the clues of re-wiring the human civilization through the construct of the language offers other ways of looking at traveling through time.

The movie takes a more personal tone than a 'normal' Hollywood bombastic tone which adds to the involvement in the movie itself. There are scenes - the hepta-pods, the first sensory experience of an alien craft - are all taken very sensibly without resorting to heavy dose of science but relying on a child-like experience to bring home the point.

Overall, a brilliant movie crafted with layers of science and emotions built into it . Must-watch.

இரு கவிதைகள்

வார்த்தைகள்
வற்றிப் போகும்
நினைவுகள்.

மெல்லச் சிதறும் 
கடந்த கால
காதல்கள்.

மெதுவாய் விலகிப்போகும்
முகங்கள்.

வருடங்களின் சுழற்சியில்
வலிகளின் அழுத்தத்தில்
மாறிப்போகும்.

பிறந்த நாள்களின்
சந்தோஷத்தில்
என் மகளின்
குழந்தை மனம்
அறிவின் விருத்தத்தில்
தொலைந்து போகும்.

நிதமும் எழும் சூரியனும்
ஒருநாள் எரிந்து போகும்.
எதையோ தேடி தேடி
என் வாழ்வும்
முடிந்து போகும்.

------------

வெளியே
வெறித்த பார்வைகளின் நடுவே
நிகழும் விவாதங்கள்.

காற்றில் கரையும்
மேகங்கள்.
மெல்லிய திரையாய்
வெளியே விழும் வெயில்.
அறையின்
செயற்கை குளிர்ச்சியில்
ஏக்க பார்வைகள்.

சுற்றும் வார்த்தைகள்
அர்த்தமில்லாமல்
எதிரொலிக்கும்.
மெதுவாய் அசையும் மரங்கள்
பரிதாபமாய் என்னை
பார்க்கும்.

April 2015

உன் பிரியத்தின் பொருட்டு

உன் பிரியத்தின்
பொருட்டே
என் வாழ்வு
முழுமை பெறுகிறது.

இழந்த நாட்களில்
தொலைந்த சந்தோசங்களில்
மனதில் அமிழ்ந்தது
உன் நினைவு.

கரைந்த கணங்களில்
நெகிழ்ந்த மனதில்
சிறு தளிராய் உன் புன்னகை.

கண்ணில் வழியும் நீராய்
உயிரின் வலியாய் நீ.

மனதின் காதலில்
எரியும் காமத்தில்
உன் பார்வையின் வெளிச்சத்தில்
என் வாழ்வு நகர்கிறது.

உன் பிரியத்தின்
பொருட்டாய் மட்டும்...

13/11/16

அம்மாவின் வீடு - மீள் பதிவு

(2013) சில மாதங்களுக்கு முன் அம்மாவின் சிவகாசி வீடு விற்கப்பட்டது. அன்று காலை அம்மா பத்திர பதிவுக்கு சென்று விட்டு வந்தார். சிவகாசியுடன் இருந்த கடைசி தொடர்பும் விட்டது.

எனக்கு  முதல் நினைவு அந்த வீட்டில் இருந்துதான் ஆரம்பிக்கிறது. என் தம்பி பிறந்த பொழுது என் அம்மா அங்கே இருந்தார். எனக்கு ஒரு நான்கு வயது இருக்கும். இரவில் சரியாக தூங்காமல் இருப்பேன். அப்போது  என் மாம்பா (அம்மாவின் அப்பா) என்னை தூக்கி கொண்டு தெருமுக்கில் இருந்த குழாயடியில் உக்கார்ந்து இருப்பார். இரவின் நிசப்தம், ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத தெற்கு ரத வீதி இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது.

என் அம்மாவின் வீடு அந்த தெருவின் உள்ளே ஒரு சிறு சந்தில் இருந்தது. மொத்தம் ஒரு பத்து வீடுகள் இருக்கும். கடைசி வீட்டுக்கு முந்தைய வீடு என் அம்மாவின் வீடு. கடைசி வீடு அம்மாவின் சித்தப்பாவின் வீடு. என் அம்மாவின் பாட்டி வீடும் அதில்தான் இருந்தது. எல்லா விடுமுறைக்கும் அங்கு சென்று விடுவோம். நிறைய சந்தோஷமான நாட்கள். சில கஷ்டமான நாட்களின் நினைவுகளுடன் விற்கப்பட்டுவிட்டது.

25 வருடங்களுக்கு முன்பு பள்ளி விடுமுறைகள் எல்லாம் சிவகாசி தெற்கு ரத வீதியில் இருந்த என் மாம்பா (அம்மாவின் அப்பா) வீட்டில்தான் கழியும். பகல்கள் எல்லாம் பட்டாசு கட்டு ஒட்டவும், சில சமயம் தீப்பட்டித் தாள் ஓட்டுவதிலும் ஓடும். பகல் காட்சி 'ஒலிம்பிக்' சினிமாவிலும், 'பழனியாண்டவர்' பெஞ்சுகளிலும் சிவாஜி, எம்.ஜி.யார் படங்கள் பார்ப்பதும், தேர் இழுப்பது, பத்ர காளி அம்மன் கோவிலுக்கு கரும்புள்ளி, செம்புள்ளி குத்தி வேப்பிலை கட்டி போவதும், கோவிலில் குவிந்து கிடக்கும் வேப்பிலையில் உருண்டு விளையாடுவதுமாக விடுமுறை கழியும். 
"ஆஹோய் அல்லாஹோய் 
ஆத்தாத்தா பெரியாத்தா 
அம்பது பிள்ளை பெத்தாத்தா 
உனக்கு நாலு 
எனக்கு நாலு போடாத்தா 
ஆஹோய் அல்லாஹோய் 
ஆத்தாத்தா பெரியாத்தா 
கறியும் சோறும் போடாத்தா "
என்று பாட்டுப் பாட போவதற்கு முன் கரிக்கட்டையையும், சுண்ணாம்புவையும் உரசி மேலெங்கும் கரும் புள்ளி செம்புள்ளி குத்தியது அந்த வீட்டின் குளியலறையில்தான். 

பக்கத்து வீட்டு பரமேஸ்வரியக்காவின் பிள்ளைகளுடன் சிறு வயதில் இருந்து சிநேகிதம் கொண்டதும், இரவு பகலாய் தாயம், trade, பரமபதம் விளையாண்டதும் இந்த வீட்டில் இருந்த போதுதான். இரவு முழுவதும் விழித்து இருந்து சூரன் குத்து பார்த்தது, விழித்து இருப்பதற்காக விடிய விடிய தாயம் விளையாடுவது என்று பொழுது போகும். 

குமார் அண்ணாச்சியுடன் மாடியில் புரிந்தும் புரியாமலும் வானியலும், இந்து ஆன்மீகமுமாக ஒருவாறு கலந்து கட்டி எனது புத்தக தேடல்கள் ஆரம்பித்ததும் இங்கிருந்துதான்.

வீடு ஒரு பெரிய ஹாலும், மிகச் சிறிய சமையலறையும், இன்னொரு பெரிய குளியலறையும் மட்டுமே கொண்டது. வீட்டின் ஊடே படிக்கட்டுகள் வழியாக மாடியில் ஒரு பெரிய ஹால். சிறு மொட்டை மாடி, என்றுமே தண்ணி இல்லாத ஒரு சிறு தொட்டி, அந்த தொட்டியில் இருந்து பக்கத்துக்கு கழிப்பறைக்கு ஒரு குழாய். 
அந்த தொட்டியின் உள்ளே உட்கார்ந்து கொண்டு சாயங்கால சூரியனையும் ஓட்டு வீடுகளையும் பல நாட்கள் பார்த்து இருந்திருக்கிறேன். 

என் மாம்பா ஒரு பழைய காங்கிரஸ்காரர் ஆதலால் எப்போதும் கதர்தான் கட்டுவார். அதை வெளுப்பதற்கு ஒரு வண்ணான் வீடிற்கு வருவார். அந்த நாள் ஒரு ஓரத்தில் இருக்கும் அழுக்கு பெட்டி திறக்கப் படும். நானும் தம்பியும் குவிந்து கிடக்கும் ஆளுக்கு துணிகளில் விளையாடுவோம். 'சின்ன முதலாளி' என்று வண்ணான் கூப்பிடும்போது தலையில் கொஞ்சம் போதை ஏறி கிறுகிறுக்கும். தோட்டி சுந்தரம் குளியலறை வாசல் வழியாக வந்து சுத்தம் செய்துவிட்டு ஒரு அலுமினிய தூக்கில் என் மாம்மை தரும் பழைய சோற்றை வாங்கிக் கொண்டு போகும். 

சிவகாசி வீட்டில் ஒரு நாள் என்பது காலையில் என் மாம்பாவுடன் உடுப்பி ஹோட்டலுக்கு செல்லுவதில் தொடங்கும். தம்பி கேசரியும், நான் வேறு எதாவது பண்டமும் சாப்பிட்டுவிட்டு, அன்றைய செய்தி தாள்களை வாங்கிவிட்டு திரும்புவதில் ஆரம்பிக்கும். 'தினத்தந்தி' 'தினமலர்' என விற்பனையில் இருக்கும் அனைத்து செய்தி தாள்களும் வாங்குவார். வீட்டிற்க்கு வந்து காலை சாப்பாடு, குளியல் முடித்து விட்டால் பிறகு முழுவதும் ஆட்டம்தான். 10-11 மணி வாக்கில் மாம்பா வெள்ளை வேஷ்டி, வெள்ளை கதர் சட்டையுடன் வெளியே கிளம்புவார். 
கட்டு ஓட்டுவது, விளையாடுவது போன்று சில மணி நேரம் கழியும். மதிய சாப்பாடு. மாம்பா 2-3 மணி போல் வீடு திரும்புவார். சாப்பிட்டு, ஒரு மணி நேரம் தூங்குவார்.

திரும்பவும் 4 மணிவாக்கில் மாம்பா வெளியே கிளம்புவார். இந்த முறை நானும் என் தம்பியும் கூடவே கிளம்புவோம். 


புல் மார்கெட் வழியே நடந்து சிவன் கோயில் எதிரே இருந்த மூப்பனார் கடையில் ஒரு லைம் சோடா. அங்கிருந்து அப்படியே நடந்து பெரிய தேரடியில் இருக்கும் வேலாயுத நாடார் கடைக்கு பக்கத்தில் இருக்கும் 'பாண்டியன் ஐஸ் லேன்ட்'ல் ஒரு ஜூஸ். அப்புறம் வேலாயுத நாடார் கடையில் கொஞ்சம் தின்பண்டம். அங்கே இருக்கும் புத்தக கடையில் அன்று வந்து இருக்கும் எல்லா புத்தகங்களும் வாங்குவார். நானும் எதாவது காமிக்ஸ் புத்தகங்கள் வாங்குவேன். 

அங்கிருந்து நானும் தம்பியும் வீடு திரும்பி விடுவோம். நீண்ட நாட்கள் என் மாம்பா என்ன வேலை செய்கிறார் என்பதே தெரியாமல் இருந்தது. எந்நேரமும் கையில் ஒரு gold flake புகைந்து கொண்டிருக்கும். கேரளாவிற்கு 10 நாள், கர்நாடகாவுக்கு 10 நாள் என எங்காவது போய் கொண்டே இருப்பார். பல முறை போகும் வழியில் மதுரையில் என்னையும் கூட்டிக் கொள்வார்.

சாயங்கால வேளைகளில் பல நாட்கள் மின்சாரம் இருக்காது. வீட்டு வாசலில் ஒரு அரிக்கேன் விளக்குடன் உக்கார்ந்து பல கதைகள் பேசிக் கொண்டிருப்போம். இருட்டிலேயே சாப்பிட்டு விட்டு பல நாட்கள் தூங்கிவிடுவோம். மாம்பா சில இரவுகளில் அவரின் இள வயது கதைகளை சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன். யார் உதவியும் இன்றி முன்னேறியவர். 

அந்த வீட்டின் மாடியில் இருக்கும் ஹாலில் நானும் தம்பியும் பல நாட்கள் ஒரு கயிறைக் கட்டி டென்னிஸ் விளையாடி இருக்கிறோம். அங்கே கட்டி வைக்க பட்டிருக்கும் சாக்கு பைகளில் இருக்கும் பல மாத புத்தகங்களில் சுஜாதாவையும், கல்கியையும் வாசித்துப் பழகி இருக்கிறேன்.

அங்கே இருந்த ஒரு அலமாரியில் என் அம்மா B.A படித்ததின் எச்சமாய் கிடைத்த புத்தகங்களில்தான் எலியட்டும், அந்தோணி ஹோபும் , டுமாஸ்சும் அறிமுகமானார்கள். அங்கிருந்த மணியனின் 'அமெரிக்க பயண நினைவுகள்'தான் மதுரையை தாண்டியும் ஒரு உலகம் உள்ளது என்று காட்டியது.

அம்மாவின் தாத்தாவின் திதியில் வீடியோ டெக் எடுத்து விடிய விடிய படம் பார்ப்பது. வீடு நிறைய அம்மாவின் அத்தைகளும், சித்திகளும், மாமாக்களும் அவர்களின் பிள்ளைகளுமாய் நிரம்பி வழியும் நாட்கள். மனோன்மணி அக்காவின் (என் அம்மாவின் அத்தை) உரத்த சிரிப்பும், இடைவிடாத நக்கலும், அம்மாவின் பதில்களுமாய் ஒரு சந்தோசமான உலகமாய் இருந்தது.

அம்மாவின் பாட்டி, ராசம்மாக்கா வீடு , இரண்டு வீடு தள்ளி இருக்கும். விறகடுப்பில் கருப்பட்டி காபி குடிக்கவே அங்கு சாயங்காலம் போவது, செம்பகவல்லி அக்கா ஏதாவது வேலை சொன்னால் ஓடுவது என பொழுது போகும்.

பழனி சென்ற போது மாரடைத்து என் மாம்பா இறந்து வந்த பொழுது அந்த வீட்டின் சந்தோசங்கள் எல்லாம் வடிந்தது. வீட்டின் நடுவே பிணமாய் பார்த்த அன்று வாழ்க்கையில் என்னை விழாது பிடிப்பார் என்று நினைத்திருந்தவர் போன துக்கம் தொண்டையில் நின்றது. 
என் வாழ்வின் மிகப் பெரும் வருத்தங்களுள் ஒன்று, அவர் நான் படித்து முடித்ததையோ , பின் வாழ்வின் பயணங்களையோ பார்க்கவில்லை என்பதே.

அந்த 12ம் வகுப்பு விடுமுறையும் அங்கேதான் கழிந்தது. கொஞ்சமும் சந்தோஷமில்லாத, என் மாம்மையின் தனிமையை மட்டுமே பார்த்த நாட்கள். அதன் பின் மாடி மட்டும் வாடகைக்கு விடப்பட்டு அந்த வீடு துண்டுகளாய் சிதைந்து போனது. 6 வருடங்களுக்கு முன் மாம்மையும் இறந்த பிறகு, மாமாவின் பிள்ளைகளுக்காய் விற்கப் பட்டு நினைவுகள் மட்டுமே மிச்சமாய், அந்த வீட்டின் உடனான கடைசி சரடும் விட்டுப் போனது.

When Breath Becomes Air

When Breath Becomes Air by Paul Kalanithi
My rating: 5 of 5 stars

I do not go out and read really sad books or books I know will end in a tragedy. However, it took me about 2 hours to read this one - sitting in a bookstore.
To say that this is a profoundly moving book is an understatement. It is difficult to pick this book up and read through it without going through a gamut of emotions.
I read about Paul Kalanithi in a NY times magazine essay. I felt bad for him but then thought not much about it. So when I saw this book in the shelf in Odyssey(Adyar), I felt a little curious and started reading the preface. I got hooked and got up after finishing the book.
The book needs you to emotionally invest in another person's life as though he was someone near to you. You read it and you feel the ebb and flow of his emotions going through the diagnosis, prognosis and slowly slipping into the other world.
Paul starts with his life in the desert hinterland of Arizona and those were the chapters which interests and you cheer for the little guy who runs around catching scorpions, telling tall tales to Berliners - a normal boy in his teens with an interest in books and literature.
Then it quickly moves through his time in Stanford and his time in the hospital working with many doctors and his approach towards the patients. Then he falls ill and is diagnosed with cancer.
Having gone through some of those whirlwind of emotions personally and with a few friends, it is not very difficult to think of his handling of the same. The uncertainty, the slim hope of a miracle somehow, the agony of waiting for the test results, the anticipation and negation of having to meet the doctor and hear what he/she is going to say are all deeply personal and terrifying at the same time.
Paul, for most of his part, is very brave to confront what is happening in his life and taking charge of it. However, I couldn't stop thinking of those sleepless nights he must've had with excruciating pain and fear which he never recorded. It is difficult to understand the gaps in the narrative without a gut-wrenching feeling of what it must've been like.
The lyrical prose - a result, I believe, of his being a student of literature for long, conveys what he says and what he lefts out as well. In places where he quotes T.S. Eliot and his own thoughts on mortality and God are places you want to read again and again. They tell you something about the brilliant mind that worked behind the malady itself.
It is more painful to know that he wouldn't be writing anymore. He talks about spending 20 years of his life to writing. He ended up with spending less than 2.
It is also difficult to come out of reading the book without realizing how fickle our lives are and be not ashamed of all the vanities that drives us.
An amazing read..indeed..

View all my reviews