Freedom and Despair: Notes from the South Hebron Hills

Freedom and Despair: Notes from the South Hebron Hills by David Shulman

"Non-violence is the first article of my faith. It is also the last article of my creed. But I had to make my choice. I had either to submit to a system which I considered had done an irreparable harm to my country, or incur the risk of the mad fury of my people bursting forth when they understood the truth from my lips."
- Mahatma Gandhi - Speech during the trail of 1922.

David Shulman, the famous Indologist, the author of 'Tamil' is the author of this book.I know of him as the mild-mannered author with a deep understanding of Tamil literature and have heard him speak once and found to be intellectual.

The book 'Freedom and Despair' is about David Shulman's other life as an activist in the South Hebron hills of Israel - Palestinian lands. The conflict between the Israeli settlers of the South Hebron hills and the actual owners of these lands in the villages and wadis of this area - the Palestinian farmers and shepherds form the crux of the book.

Shulman is part of the Ta'ayush - the Israeli peace activist movement - which co-ordinates protests in these areas against the settlers and in support of the Palestinians in the area. Shulman's book is a book of notes on the individual protests he participated in, the people who were part of these protests - the Palestinians, the peace activists, the soldiers and colonels and the settlers - all come in to play their part. Shulman muses around the circumstances and about the protests itself.

"Disobedience is the true foundation of liberty. The obedient must be slaves" - Thoreau.

Non-violence - by definition is an effective way of protest. However, with rabid nationalist governments, how effective Non-violence resistance movements can be is the question that comes up in the book. When the state responds with soldiers and police in riot gear against shepherds trying to get their sheep graze in their lands - how do you face that? The complete disproportionate response to simple protests means that the means of protest - being non-violent - becomes tougher to practice in the midst of mounting violence.

There are indiscriminate protests, court orders and trials for made-up cases, the response from the settlers seeing the Jewish activists siding with the Palestinians - all have to be faced with non-violence and practicing it brings forth the best in Shulman's musing around the cause which drives them and the futility of the minor victories on the ground which though boosts morale for a short while, also ends in the realization of the difficult path ahead for the attainment of the final goal.

To me, it all reminds of the way the state - here in India - responds to similar protests. The latest police violence in Thoothukudi - killing of 13 civilians during a peaceful protest and the ongoing arrest of social activists opposing the 8 lane Chennai-Salem expressway project - all reminds me of the fact that state violence is the same across the world and there is no difference between way the state looks at people's land rights and the protests around them. How do you face the state violence without resorting to violence? This is the difficult part of the musings of Shulman.

"Do not hold to the opinions of him who decides to act in violence and who wants you to decide to do the same" - Aurelius

Shulman takes the help of Marcus Aurelius and Thoreau to muse around this. Whether obeying a wicked system which thrives on violence and injustice to people is the crux of the matter and Thoreau answers it with civil disobedience as a means to face that. As Thoreau says what is good is also true and vice versa and identifying this truth is way to understanding the path one takes.

The pseudo-nationalism and the hounding of Muslims as the other are just textbook ways of the right wing to polarize the system just as the Jews were made to be in the Nazi Germany and this comes up multiple times in the book trying to make sense of the way the settlers behave and the state of Israel operates. And it all reminds me of what is being played out in the Indian politics of today. The difference is only the degree at which this tragedy being played out and in both the cases, where this will end remains to be seen - though the apprehension of this end remains high.

"All good things are wild and free" - Thoreau

While it is a romantic notion to think of truth as wild and free - it is probably the right thing to think of and Shulman ends the book with a Iftar party in the caves of the Hebron hills and in a positive note towards what freedom will mean to everyone involved. That optimism is the only way to live through the misery and despair of the day-to-day existence.

Thanks to NetGalley for the prerelease version of the book given for review.

Washington - Ron Chernow

Washington: A Life by Ron Chernow


Thats two in a row - or almost in a row. After reading Chernow's 'Grant', wanted to follow it up with another one from him and ended up with 'Washington' and took me close to about a month and half to finish this one. I would have to say that I did not plod through - like I use to do with a lot of boring books. This one was interesting.

The interesting factor may be due to the fact that a lot of what I read was unknown to me and that always fascinates. While I've read a lot about the Revolutionary war and the presidency of Jefferson (thanks ,not in least, to Vidal's politically-charged 'Burr'), Washington, till this point remained that stony-face on the one dollar bill, serenely looking at you with absolutely no expressions, whatsoever.

So, it was interesting to read about the pre-revolutionary times - when he grew up in a family - visited regularly by untimely deaths of near and dears, which while unfortunate, inches him close to his destiny in a sure way, as Chernow keeps reminding while announcing every death.

While destiny may be an easy way out to explain how Washington ended up being the commander in chief of the Continental Army, the hard truth is that he is mostly a self-made man - who while trying to get free of an over-weening mother, makes a life for himself which makes sure that he is in the right places all the time, saying the right things and most importantly, doing the right things as well.

Unlike the other founding fathers of other countries I know of, Washington is not a overtly extrovert kind of person, who lead a revolution by rhetoric or through a spiritual influence or by sheer blood bath. He comes out unique, because of the way he conducts himself, there is no other way than to say, as a well-bred Southern Gentleman. That also does not account for that uniqueness as the other Virginians of the same time - Madison, Jefferson or others - are equally gentlemanly or more so than him. He comes out unique because he is a doer than a speaker or any of the other things. This is the most important aspect of his character which Chernow keeps emphasizing at every juncture of his life.

While I try to 'like' him while going through that monster of the book, he does not inspire a worship like Lincoln does or the charm which JFK brings. He does not want to be liked, I guess. He just silently wishes not to be disturbed and let him just do things. And the list of accomplishments , each a path-breaking precedent in its day, is long and that fact that he was chosen for each of these positions through acclamation creates a new kind of respect for him.

But what actually surprised me is the romantic in Washington. Of course, his marriage to Martha comes out more as a necessity than anything and they remain absolutely wonderful couple till the end. But his short lived love affair with Sally Fairfax has all the elements of that tragic love story that repeats through the ages and to think that he writes prose like this is absolutely fascinating to know.

"You have drawn me, my dear Madam, or rather I have drawn myself, into an honest confession of a Simple Fact. Misconstrue not my meaning, 'tis obvious; doubt it not or expose it. The world has no business to know the object of my love, declared in this manner to - you, when I want to conceal it. One thing above all things, in this World I wish to know, and only one person of your acquaintance can solve me that or guess my meaning - but adieu to this till happier times, if ever I shall see them. "

Of course, there are some grouses as well with the well-written book. For one, I don't think I wanted to know so much about Washington's teeth. I mean, at this point, I know more about his than I ever know about mine. I would've like to read more about the charged political environment of that initial days of the country and it was a dampener to slide over a lot of stuff that would've made some explosive prose. But then I may have to pick up the one on Hamilton for that, I guess.

Overall, a well written, absolute delightful book.

கொற்கை

தூத்துக்குடியில் என் அம்மாவின் சின்னையா ஒருவர் இருந்தார். சில பள்ளி விடுமுறைகளில் அங்கு செல்வதுண்டு. பெரிய வீடு. வாசல் ஒரு தெருவில் என்றால் பின் வாசல் வேறொரு தெருவில். வீட்டின் பின் புறம் பெரிய களம் உண்டு. ஒரு வாலி பால் கோர்ட்ம் உண்டு (இரு மாமாக்களும் வாலி பால் விளையாடுவார்கள்). எல்லாவற்றையும் விட வீட்டின் முன்புறம் பெரிய தோட்டமும் சறுக்கு, ஊஞ்சல் என விளையாட்டு பொருட்களும் உண்டு. மதுரையில் பூங்காக்களிலேயே அவற்றை பார்த்திராத எனக்கு அங்கே விளையாட பிடிக்கும்.  
 
'கொற்கை' ஜோ டி கிருஸ்ன் நாவல், பிலிப் என்னும் சிறுவனின் கதையை 1914 இல் ஆரம்பித்து, 2000 இல் அவரது மரணத்தில் முடிகிறது என்று கொஞ்சம் எளிதாய் சொல்லலாம். ஆனால் 1150 பக்கங்களில் பிலிப்பின் வாழ்வோடு கொற்கை என்ற ஊரின் வரலாறும் அதன் மனிதர்களும் அவர்களின் 3-4 தலைமுறை கதைகளுமாய் கதை விரிகிறது.
 
என் அம்மாவின் சின்னையா (செண்பகமூர்த்தி - என் மாம்பா (அம்மாவின் அப்பா) எப்போதும் 'செம்முட்டி' என்றுதான் கூப்பிடுவார்கள்) எப்போதும் ஒரு பளிச்சென்று இருக்கும் வெள்ளை வேட்டி, சட்டை போட்டிருப்பார். கையில் ஒரு வெள்ளி வெற்றிலைசெல்லம். எப்போதும் வெற்றிலை மென்று சிவப்பான வாய். அவரிடம் பேச கொஞ்சம் பயமாகவே இருக்கும்.
 
முத்து குளித் துறைமுகமாய் இருந்த கொற்கை எப்படி தோணி துறையாய் மாறி கப்பல் வந்து போகும் பெரிந்துறையாய் மாறும் கதையும், ஊடே ஊடே அதில் வாழ்ந்து கேட்ட குடும்பங்களும், செல்வம் கொழிக்கும் புது பணக்கரர்களுமாய் பல கதைகள். ஒன்றின் ஊடே ஒன்றை செல்லும் கதைகள் பின்னைப்பாய் இருக்கும் குடும்ப அட்டவணைகள் இல்லாமல் பிடிபடவில்லை.
 
பல கதைகளுடன் பிணையும் வரலாற்றின் பின்புலங்களில் கதை மனிதர்கள் அவ்வபொழுது காணமல் போய் விடுகிறார்கள். இதனால் கதை பிடிக்கும் அளவிற்கு கதையின் மனிதர்கள் பிடிப்பதில்லை.
 
 அம்மாவின் சின்னய்யவிற்கு மளிகை வியாபாரம். நெல்சன் ஸ்டோர்ஸ் என்றால் தெரியாதவர்களே கிடையாது. ரொம்ப நாள் இந்த நெல்சன் யார் என்று யோசித்ததுண்டு. அம்மாவின் சின்னையாவின் அப்பா பெயர் நெல்லையப்ப நாடார் என்றும் அந்த நெல்+சன் தான் கடை பெயர் என்று ரொம்ப நாள் கழித்து தெரிந்து கொண்டேன். 

சொல்லப்படும் பரவர்களின் கதைகளின் இடையே சிவகாசி கலகத்தின் காரணமாய் பிழைக்க வந்த நாடக்கமாரின் வாழ்வும் சொல்லப்படுகிறது. எல்லா நாடக்கமாரும் வாழ்வில் வேகமாய் முன்னேறுகிறார்கள். பணம் சம்பாதிக்கிறார்கள். மகமை வைத்து ஒற்றுமையாய் இருக்கிறார்கள். உண்மை வேறாய் இருக்கிறது. இங்கும் எல்லோரும் ஒற்றை பரிமாணத்திலேயே காட்ட படுவதால் ஒருவரும் மனதில் ஓட்ட மறுக்கிறார்கள். 

சொல்லப்படும் எண்பத்து ஐந்து ஆண்டு வரலாற்றின் அரசியல் தொட்டு மட்டுமே காட்ட படுகிறது. தொழிற்சங்கங்கள், கட்சி அரசியல், பரதவர்-நாடார் மோதல்கள், கலகங்கள், கப்பல் துறையான போது எழுந்த எதிர்ப்புகள், இலங்கை அரசியல் பாதிப்பு என எல்லாமும் போகும் பொழுது ஒரு வரி கோடிக் காட்டபடுதே அன்றி எந்த நிகழ்வும் 'கொற்கை'யை எப்படி மாற்றுகிறது என்ற பதிவுகள் இல்லை.  

 என் அம்மாவின் ஜோதி சித்தி அதற்கு நேர் எதிர். எப்பொழுதும் அவ்வளவு பெரிய வீட்டை நிர்வாகம் பண்ணும் களைப்பு முகத்தில் இருக்கும். மாதர் சங்கத்தில் பொறுப்பு, பூஜை,பஜனைகள் என்று பரபரப்பாகவே இருப்பார்கள். திருவாசகம் பாடினால் கேட்டு கொண்டே இருக்கலாம் என்று அம்மா சொல்லுவார்கள். நான் கேட்டதில்லை. ஆனால் வீட்டில் இருக்கும் போது எதாவது தீனி வந்து கொண்டே இருக்கும். அன்ன லக்ஷ்மி.

கதையின் பெண்கள் எல்லாம் கஷ்ட படுகிறார்கள். பெரும்பாலோர் சோரம் போகிறார்கள். யார் மனைவி யாருடன் படுக்கிறாள் என்பதே பல சமயம் பிடிபடவில்லை. கதையின் எல்லா பிராமண பெண்களும் யாருக்காவது தொடுப்பாக இருக்கிறார்கள் அல்லது யார் குடியையாவது கெடுக்கிறார்கள். பிலிப் விதவை மறுமணம் புரியும் சலோமியும் அவள் நினைவுகளை யாரிடமும் சொல்லாமலே செத்து போகிறாள். அண்ணி கொடுமையில் கலியாணம் செய்யாமல் வாழும் லிடியா தல்மேயதவும் அவள் கோபங்களை சொல்வதில்லை. மொத்தமும் ஆணின் பார்வையாகவே 'கொற்கை' இருக்கிறது.
 
கல்லூரி சென்ற பொழுது படிக்க வரும் பிள்ளைகளின் பெயரில் உள்ள பெர்னாண்டோக்களும், ரோட்ரிகோக்களும் யார் இவர்கள் என்று யோசிக்க வைத்திருக்கிறது. அம்மாவிடம் கேட்ட போது அவர்கள் எல்லாம் மீன் பரவர்கள், கத்தோலிக்கர்கள் என்றாள். சரியாக பிடிபடவில்லை எனினும், பின்னாளில் கரைக்கு வந்த போர்துகேசியர்கள் ஒட்டு மொத்தமாய் பரதவர்களை கத்தொலிக்கத்திர்க்கு மாற்றிய கதையை கேட்ட போது கொஞ்சம் கோபம் கூட வந்தது. 
 
'கொற்கை'யிலும் தல்மேய்தாக்களும், ரிபிராக்களும், பல்டோனக்களும் வருகிறார்கள். பர்னாந்துமார்கள் ஒருவருக்குள் ஒருவர் சண்டை பிடிக்கிறார்கள், மேலே ஏறுபவனை கீழே தள்ளுகிறார்கள், பலருடனும் படுத்து எழுகிறார்கள். ஆனால் ஒருவரின் வாழ்வும் முழுமையாக சொல்லபடாததால் அவர்களின் வீழ்ச்சியில் பச்சாதாபத்தை விட ஒரு திருப்தியே ஏற்படுகிறது. எல்லோரின் வாழ்வின் அவலத்தை விட 'ஜோ டி' அவர்களின் வாழ்வின் உச்சத்தின் ஆட்டத்தில் கவனம் செலுத்துவதால் கூட இருக்கலாம்.
 
இதற்கெல்லாம் அப்பால், 'கொற்கை' தெக்கத்தி கடலோர மக்களின் வாழ்வை பதிவு செய்கிறது. யாரும் கவனிக்காத சமூகமான பரதவர்களின் வாழ்வின் ஒரு சிறு பகுதியை பதிவு செய்வது ஓர் முக்கிய காரணி. அதையும் தாண்டி அந்த மக்களின் வரலாற்றையும் ஊடாய் நெய்கிறது. இந்த ஒற்றை காரணம் போதும் இந்த புத்தகத்தின் முக்கியத்தை நிலை நிறுத்த. அவசியம் படிக்க வேண்டிய புத்தகம்.        

பதிப்பகம் - காலச்சுவடு பதிப்பகம்
எழுத்தாளர்  - ஜோ டி குருஸ்

விலை - 800  ரூ 

இரு புத்தகங்கள் - 2

பெரும்பாலும் நான் கழக எழுத்தாளர்களையும், தோழர்களையும் படிப்பதில்லை. ஒரு அலுப்பான சித்தாந்த நோக்கோடு எழுத படுபவை எல்லாம் 'preaching to the converted' என்பது போல ஒரு சிறிய கூட்டத்தையே மையமாக வைத்து எழுதபடுபவை. பின் எதற்கு நான் பொன்னீலனின் 'மறுபக்கம்' படித்தேன்?
மதுரையில் உள்ள New century book house என்னுடைய சிறுவயது வாசிப்பை நிர்ணயித்ததில் பெரும் பங்கு வகித்தது. மிகவும் மலிவான ரஷ்ய பதிப்பகங்களின் நூல்கள் மூலமாகவே எனக்கு Dostoyevsky, டால்ஸ்டாய் போன்றவர்கள் அறிமுகமானார்கள். இன்றும் எனக்கு மிகவும் பிடித்த புஷ்கினின் 'Queen of spades' ஐ முதலில் நான் தமிழில் படித்ததும் அங்குதான். இப்போது உள்ள NCBH கிட்டத்தட்ட கடந்த காலத்தின் ஆவி போன்று இருக்கிறது. இப்போது தமிழில் புத்தகங்கள் பதிப்பித்தாலும் அந்த மலிவு விலை பதிப்புகள் எல்லாம் சோவியத் ரஷ்யவுடன் முடிந்துவிட்டது.
'மறுபக்கம்' எண்பதுகளில் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் நடந்த மண்டைக்காடு கலவரங்களை பற்றி பேசுகிறது. அதன் காரணிகள், இன்றைய நிலைமை, மாற்றங்கள் என பல்வேறு விஷயங்கள். சேது அக்கலவரங்களை பற்றி ஆராய்ச்சி செய்ய பனை விளை வருகிறான். அங்கு தோழர்

வெங்கடேசன் உதவியுடன் அந்த கலவரத்தில் பங்கெடுத்த மற்றும் பாதிக்கப்பட்ட பலரையும் சந்திக்கிறான். இவற்றுக்கு ஊடே 'தோள் சீலை' போராட்டத்தில் இருந்து அய்யா வைகுண்டசாமி, நேசமணி என அப்பகுதியின் வரலாறும் சொல்லப்படுகிறது.
ஒரு வரலாறு எனும் முறையில் இது ஒரு முக்கியமான நாவல். அவ்வளவே. சேது ஒரு மதவாதியாக அறிமுகமாகி (அதுவும் தெளிவாக இல்லை) கதையின்நடுவில் திடீரென்று இடது சாரி தோழராகி போகிறான். அதற்கு முத்துவை காதலிப்பதற்கு என்பதை தவிர முக்கியமான காரணம் எதுவும்சொல்லப்படவில்லை. ஒரு வேளை அவன் கேட்க்கும் கலவரம் பற்றிய கதைகளால் பாதிக்க பட்டு அதனால் மாறுகிறான் என்பதற்கும் ஒருமுகாந்திரமும் இல்லை. ஒரு மதவாதியால் வளர்க்கபட்டதாய் காட்டப்படும் அவன் எப்படி தன் கொள்கைகளை அப்படி மாற்ற முடிந்தது என்ற கேள்வியே இந்த நாவலை வாசிப்பதில் ஒரு தடங்கலாய் விடுகிறது. இரு முறைதிருமணத்தில் ஏமாற்றமடைந்த முத்து மட்டுமே consistent ஆக தன்னை நாவல்முழுவதும் காட்டிக் கொள்கிறாள். சித்தாந்தத்தின் உந்துதலில் மட்டுமே எழுதப்படும் கதை இப்படி இருக்கும் போல்.

மண்டைக்காடு கலவரங்களை விசாரித்த கமிஷனின் அறிக்கையே இந்தநாவலின் அடிப்படையாக இருக்கிறது. ஒரு வரலாற்றின் பதிவு என்ற முறையில்வாசிப்பு மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது. அய்யா வைகுண்ட சாமியின் மெய் வழிசாலை, பனையேறி மக்களின் வாழ்வு போன்றவை நான் கேட்டு வளர்ந்த பலகதைகளின் நீட்சியாகவே இருந்தது.

சிறு தெய்வங்களின் கோவில்கள் எப்படி மெதுவாக மாற்றப்படுகின்றன என்பதுகதையின் இன்னொரு திரி. முத்தாரம்மன், மண்டைக்காடு பகவதி அம்மன்போன்ற தெய்வங்களின் கோவில்கள் எப்படி மெதுவாக அவற்றின்தனித்தன்மையை இழக்கின்றன என்பது அந்த நாட்டார் கதைகளுடனும்சொல்லப் படுகிறது. சிவகாசியில் உள்ள பத்ரகாளி அம்மன் கோவிலில் இந்தமாற்றத்தை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன். இன்று அந்த கோவிலின் குளத்தருகே ஒரு ஐயப்பன் கோவிலும் உண்டு.

ஒரு கதையாக அல்லது ஒரு நல்ல நாவலாக இல்லாவிடினும் ஒரு நல்லவரலாற்று ஆவணமாக படிக்கலாம்.

அடுத்து 'பின் தொடரும் நிழலின் குரல்' படித்து கொண்டிருக்கிறேன். பின்னொரு சமயம் அது பற்றியும் எழுதுவேன்.

இரு புத்தகங்கள்

"கரீமே...உன்னையும் என்னையும் நமக்கு முன் தோன்றியும்மறைந்துமிருந்தவர்களையும் இந்த இரவு அறிந்திருக்கிறது. இரவெனும் ரகசியநதி எப்போதுமே நம்மை சுற்றியோடிகொண்டிருக்கிறது. அதன் மிருதுவும்பரிமளமும் நாம் அறிந்திருகிறோமேயன்றி அதன் விகாசம் கண்டதில்லை"

இவ்வாறாய் ஆரம்பிக்கிறது 'யாமம்'. எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் அறிமுகம் 'தேசாந்திரி' மூலமே கிடைத்தது. பெரிதாய் தாக்கம் இல்லை எனினும் மேலும்தேட வைத்தது. 'உப பாண்டவம்' துரியன் கூத்தில் ஆரம்பித்து இரவின் ஊடேபயணிக்கும் கதை. இரவின் வழியே செல்லும் அதுவும், வெயிலின் கடுமையாய் உறைத்த 'நெடுங்குருதி'யும் மேலும் தேட வைத்தது.

'யாமம்', அதன் பெயரை போல், இன்னுமொரு இரவின் வழி ஊடாடி செல்லும்கதை. கரீம், கிருஷ்ணப்ப கரையாளர், பத்ரகிரி, சதாசிவ பண்டாரம் ஆகியோரின் கதையாக சென்னை பட்டினத்தின் ஆரம்ப காலங்களில் தொடங்கி 18 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் முடிகிறது. காலம் ஒரு அளவீடாக இல்லாமல்இரவின் வழியே பாய்ந்து செல்லும் நதியாய் இருக்கிறது.

'யாமம்' என்ற அத்தர் காம கடும் புனலாய் கதையின் எல்லா பாத்திரங்களின்வாழ்விலும் செல்கிறது. கரீம் அதனை உருவாக்கினாலும் அதன் பலன் இன்றிதன் ரோஜா தோட்டத்தை பாழியாக்கிவிட்டு காணமல் போகிறார். கிருஷ்ணப்பகரையாளர் மலை காடுகளின் நடுவே ஞானம் வந்தவராய் சொத்துகளை பங்காளிக்கு விட்டு குடுத்து தன் சந்தோசத்தை அடைகிறார்.

பத்ரகிரியின் கதை கொஞ்சம் சிக்கலானது. லண்டனில் உள்ள தம்பியின் மனைவியிடம் காமம் கொண்டு வாழ்வை இழக்கிறான். உறவுகளின் குழப்பத்தில்வாழ்வின் விழுமியங்கள் தடம் மாறுகின்றன. காமம் ஓங்கி அடங்கியவுடன் குற்றஉணர்வின் குழப்பத்தில் தடுமாறுகிறான். தம்பி திரும்பி வந்து அண்ணன்குழந்தையை வளர்க்க ஆரம்பிப்பதுடன் முடிகிறது.

சதாசிவ பண்டாரம் கதையின் எல்லோரையும் ஒரு வகையில் காட்டுகிறார். நீலகண்டம் என்ற நாயை தொடரும் பரதேசியான அவரின் கதையே ஒருவகையில் கதையின் எல்லோரின் கதை ஆகிறது. ஒவ்வொருவரும் ஒரு நாயை பின்தொடர்கிறார்கள் எந்த காரணமும் இன்றி.

யாமமும், இரவும் கதை முழுவதும் வியாபித்திருகிறது. கதை மாந்தர்கள்எல்லோரும் ஒரு நிலையில் அதன் மயக்கத்தில் விழுகிறார்கள். பின்எழுகிறார்கள்.

'நெடுங்குருதி'யில் தாங்க முடியாத வெயிலை காட்டிய ஆசிரியர், 'யாம'தில்இரவின் நதியை காட்டுகிறார். வெயில் கண்ணை கூசியது என்றால் இதில்எல்லோரும் இரவின் கருமையில் தடுமாறுகிறார்கள்.

'யாமம்' முழுவதும் இரவு நீண்டு கொண்டே இருக்கிறது. வாழ்வு கடந்துகொண்டே இருக்கிறது. இரவின் நீட்சியாய் காமம் கசிந்து கொண்டே இருக்கிறது.

எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் முக்கியமான படைப்பாக நான் இதை கருதுகிறேன். எனக்கும் வெயிலைவிட இரவே பிடிக்கிறது.

(தொடரும்)